พี่สาพาเรามาส่งที่รถตู้เหมือนกับตอนขามา และแกก็ไม่ลืมจะยื่นนามบัตรของแกไว้ให้เราสองคนพร้อมกับบอกเราว่าถ้าขาดเงินก็ติดต่อแกมา เพราะพี่แกรู้จักคนเยอะ หางานให้ทำได้ง่าย
"งาน" อะไรเหรอครับ ผมไม่ต้องถามพี่สาหรอกว่างานอะไร ถึงถามไปมันก็ไม่พ้นเรือนร่างของผมหรอกครับ ผมว่าจริงๆตำแหน่งแกที่ว่าเป็นผู้ประสานงาน มันน่าจะเป็นคำที่เอามาให้ดูหรูๆธรรมดาเท่านั้นแหละครับ เรียกให้ง่ายๆก็เอเย่นต์ค้าเนื้อสดดีๆนี่เอง
พอเราถึงรถตู้พี่สาก็ขอตัวกลับขึ้นไปข้างบน ตอนนี้ผมกับป้องดีใจมากครับ ใช้หนี้หมดสักทีเราจะได้รีบๆกลับบ้านกันแล้ว เราเดินมาเปิดประตูรถตู้
"พี่ครับผมกลับบ้านได้เลยใช่มั๊ย" ผมถามลูกน้องเสี่ยที่พาเรามา
"......โทษทีเว้ย...พวกมึงยังกลับไม่ได้หว่ะ"
"งานผมหมดแล้วหนิครับ เห็นเสี่ยบอกว่าจบงานนี้ก็กลับได้"
"ใช่...แต่เมื่อกี้เสี่ยพึ่งโทรมาบอกให้พาพวกมึงกลับไปโกดังก่อนเสี่ยอยากคุยด้วย"
จะคุยอะไรกันอีกว่ะ ผมเริ่มโมโหแล้ว เมื่อไหร่มันจะจบสักที.....ตลอดเวลาที่นั่งรถกลับมาที่โกดังผมพยายามคิดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก หนี้ก็ใช้หมดแล้ว เสี่ยคงเรียกไปคุยเฉยๆมั้ง หรือไม่ก็ให้เงินเราแถมกลับบ้าน
รถตู้เข้ามาจอดในโกดัง เสี่ยยืนรอเราอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว แต่ข้างๆเสี่ยหน่ะสิ มีอีกคนที่เราคุ้นหน้าอยู่ ไม่ใช่ใครหรอกครับเกมส์น่ะเอง ดูเกมส์ปกติดีมากเลยไม่มีร่องรอยอะไร ก็ดีนะครับเกมส์คงจะไม่โดนอะไรมากมั้ง
"เป็นไงงานเหนื่อยมั๊ย" เสี่ยถามพวกเรา
"ก็โอเคครับ ไงมันก็ผ่านไปแล้ว" ป้องตอบเสี่ย
"เอ่อ...ก็ดี...แต่นี่กูมีเรื่องอยากให้พวกมึงช่วย พอดีเพื่อนมึงหน่ะไปก่อเรื่อง บ้านนั้นเลยอยากให้มันชดใช้.........กูเองก็ยังไม่รู้เลยว่าไฮโวนั่นจะให้มันทำอะไร.....ส่วนพวกมึง...เค้าต้องการไปช่วยงานเค้าด้วย"
"แต่พวกผมใช้หนี้หมดแล้วนะครับ" ผมแย้งเสี่ยไป
"ใช่...ถ้างั้นถือว่าเป็นค่าที่ไอ้นี่จะไม่หลุดไปถึงที่บ้านพวกมึง ที่มหาลัยพวกมึงแล้วกัน"เสี่ยเอามือถือออกมาแล้วเล่นคลิปทั้งของพวกเราที่ไปโชว์ในงานวันเกิด
"ใจจริงกูก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่บ้านนั้นเค้าสั่งมา ถือว่าช่วยเพื่อนมึงหน่อยแล้วกัน...เอ้าไปพักผ่อนกันก่อน"
นี่มันอะไรกันอีก เมื่อไหร่มันจะจบไปจริงๆซักที ผมไม่อยากไปเจอพวกนั้นอีก ตั้งแต่ผมออกจากบ้านนั้นมา ผมยังรู้สึกว่าขยะแขยงตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่ต่างจากของเล่นหรือสัตว์เลี้ยงตัวนึงของพวกเค้า คนใหญ่คนโตบางทีก็แรงกว่าคนปกติทั่วไป อาจเป็นเพราะไฮโซจะต้องวางตัวให้ดูดี เป็นผู้ดีตลอดเวลาที่อยู่ในที่สว่าง เลยเก็บกดอยู่กับตัวเองตลอด ไม่สามารถจะทำอะไรบ้าๆได้ เพราะจะทำให้เสียภาพพจน์ผู้ดี พวกนี้เลยมาลงกับคนที่ไม่สามารถทำอะไรพวกเค้าได้ หรือพูดง่ายๆคือไม่ได้อยู่ในโลกของเค้า แบบพวกผมสามคน
ในที่สุดพวกเราก็ต้องกลับมาอยู่ห้องเดิม ที่เดิม ที่ๆพวกเราไม่มีสิทธิ์กำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง ตั้งแต่เกมส์เจอกับพวกเรา เกมส์เงียบอย่างเดียว ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ผมเองก็ไม่กล้าคุยกับเกมส์ในสภาพแบบนี้ สภาพที่ดูไม่ต่างอะไรกับ "ศพ" เดินได้
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ป้องเองก็เป็นเหมือนกันทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม ส่วนเกมส์ยังคงนิ่งเงียบ ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ผมนอนไม่นานพอกำลังจะหลับ ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้ เกมส์นั่นเองครับที่ร้องไห้ ผมกับป้องรีบลุกขึ้นมากอดเกมส์ไว้
ตอนนี้เกมส์ดูเหมือนคนเสียสติ เอาแต่ร้องไห้ ผมกับป้องค่อยๆปลอบเกมส์ จริงแล้วข้างในผมเองมันก็เกือบจะทนไม่ไหวร้องออกมาเหมือนกัน เราสามคนก็ต่างโดนมาเหมือนกัน มองหน้ากันก็รับรู้กันได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน สักพักเกมส์หยุดร้อง แต่ยังคงสะอื้นอยู่บ้าง
"มึงเป็นอะไรว่ะ" ป้องถามเกมส์
"กูกลัว กูไม่รู้จะทำยังไง กูเกลียดพวกมัน เกลียดตัวเอง"
"อย่าคิดมากดิ มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดหรอก" ผมปลอบเกมส์
"......" เกมส์เงียบ ไม่ตอบอะไรพวกเรา แต่ถกเสื้อขึ้นโชว์เรือนร่างของตัวเอง
ผมกับป้องมองแล้วก็พูดอะไรไม่ออก จากร่องรอยที่เหลือไว้ มันยากเกินจะจินตนาการว่าเกมส์ผ่านอะไรมาบ้าง
"พวกมึงอยากรู้มั๊ยว่ากูโดนอะไรมาบ้าง....."
หลังจากที่เกมส์แยกกันกับผมบนบ้านหลังใหญ่หลังนั้น เกมส์เข้าไปในห้องกับแขกที่ชื่อคุณนิด จากที่ผมเห็นคือคุณนิดเป็นสาวใหญ่อายุอันนามก็คงจะประมาณคุณผู้หญิงเจ้าของบ้าน ดูเผินๆก็เหมือนสาวโสดรุ่นใหญ๋ธรรมดาที่อยากกินเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่เนื้อกำลังแน่นๆฟิตๆ
ห้องที่เกมส์เดินเข้าไปเป็นห้องนอนเล็กๆ ที่ตกแต่งได้อย่างลงตัว สวยงาม สมกับเป็นบ้านไฮโซ ข้างในนั้นแต่งด้วยลวดลายไม้ตั้งแต่พื้นจนแพตาน เตียงขนาดใหญ่ และประดับไปด้วยรูปภาพไสตล์ไทยๆอยู่หลายรูป
เกมส์เดินเข้ามาในห้องยอมรับสภาพ เพียงแต่ขอให้งานนี้ผ่านไปให้จบๆ กับการแค่เอาผู้หญิงคนนึงมันไม่เหนือบ่ากว่าแรงไปสำหรับเกมส์ ถึงจะเป็นผู้หญิงแก่ก็เถอะ ยังไงมันก็แค่หลับตาจับยัดเข้าไป แปปเดียวก็คงจะเสร็จแล้ว
เกมส์เองก็เป็นเสือผู้หญิงไม่เบา ฟันผู้หญิงมาก็มาก ทำไมจะไม่มากหล่ะครับ รูปร่างหน้าตาแบบเกมส์กำลังป๊อปในหมู่ผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นสาวเล็กสาวใหญ่ ยิ่งใครเจอขนาดน้องชายของเกมส์เข้าไปแล้วก็มีแต่จะหลงเกมส์เข้าไปอีก
คุณนิดมาในแนวโรแมนติค เธอหรี่ไฟลงให้เห็นกันเพียงลางๆ แล้วค่อยๆเดินมานั่งบนตักของเกมส์ เธอถามเกมส์ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรว่าเหนื่อยรึปล่าววันนี้ แล้วก็ชวนเกมส์คุยเรื่องสัพเพเหระ คุณนิดคุยไปมือก็ลูบไลใบตามใบหน้า และหน้าอกแกร่งๆของเกมส์ สักพักเหมือนเธอจะ foreplay ได้ที่แล้ว เธอพลักเกมส์ลงบนเตียง แล้วเริ่มไซร้เกมส์ตั้งแต่คอ ไล่ลงมาถึงหัวนมชพูของเกมส์ แล้วค่อยๆลากลิ้นลงมาตามหน้าท้องแบนราบของเกมส์
ลีลาการลงลิ้นของเธอค่อนข้างเก่งทีเดียว เธอลงได้อย่างนิ่มนวลแต่มีความรู้สึก ยิ่งนั้นเหมือนเธอจะรู้ว่าจุดไหนที่ผู้ชายชอบผู้ชายจะเสียวเธอก็เน้นจุดนั้น ไม่นานเกมส์ก็หมดแรงต้านทาน มังกรขนาดเขื่องผงกหัวขึ้นตอบรับ คุณนิดหยิบกรรไกรออกมาค่อยตัดกางเกงตัวบางของเกมส์ออกเฉพาะส่วนที่มังกรยักษ์ดันอยู่ เพื่อปลดปล่อยมันให้ออกมาเป็นอิสระ
เธอเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ แต่เธอไม่อมให้เกมส์แม้แต่น้อย ตอนนี้เธอตัดกางเกงของเกมส์ออกจนหมด จนเกมส์อยู่ในสภาพเปลือยปล่าว เธอเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมดเช่นกัน เธอจับน้องชายที่แข็งเต็มที่ของเกมส์ให้ตั้งตรง แล้วเธอค่อยๆหย่อนตัวเองลงบนแท่งสวรรค์ของเกมส์ เธอนั่งได้ที่ก็จัดการควบเกมส์ด้วยตัวเอง ดูเหมือนคุณนิดจะเป็นพวกที่ชอบคุมเกมส์ทำเอง มากกว่าจะต้องให้คนอื่นมาทำให้ เธอควบอยู่นานจนตัวเองถึงเป้าหมาย แต่เกมส์ยังคงไม่แตก อาจเพราะความที่ถ้ำของเธอไม่ดูดเหมือนของผู้หญิงวัยรุ่น
เธอยกตัวเองออกมาพร้อมกับมองเกมส์อย่างพอใจ เธอเดินเข้าไปอาบน้ำทันทีที่เสร็จ เกมส์รู้สึกงงๆแต่ก็ดีที่มันจบลงได้สักที พอเธอเดินออกมา เกมส์ทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อขออนุญาตเธอกลับไปที่ห้องพัก แต่เธอบอกกับเกมส์ว่ามันยังไม่จบเท่านี้หรอก เพราเกมส์ยังไม่เสร็จเธอสงสารเกมส์ อยากให้เกมส์เสร็จด้วยจะได้ไม่ค้าง
เกมส์ฟังแล้วคิดว่าเธอคงต้องการให้เกมส์ว่าวให้แตก เกมส์เลื่อนมือไปกุมมังกรน้อย ทำท่าจะรูดพิษให้ออกมาแต่ แต่คุณนิดรีบห้าม พร้อมกับจับมือเกมส์เอาไว้ แล้วสั่งให้เกมส์เอามือไพล่หลัง เธอเดินอ้อมไปข้างหลังเกมส์แล้วมีเสียงแกร็ก กุณแจมือนั่นเองครับ เกมส์ยืนงงอยู่ตรงนั้น แต่ก็คิดว่าเธอคงจะใช้มือช่วยเกมส์เองมากกว่า แต่ไม่ใช่ครับ
เธอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอพร้อมกับหยิบกล่องใบใหญ่ออกมา เธอเปิดกล่องออกมา ของในนั้นทำให้เกมส์ช๊อค แม้ว่าเกมส์จะเคยเห็นของแบบนี้มาแล้วครั้งนึงก็ตาม ใช่ครับ มันก็คือ "ค-ย" ที่ถูกตัดและสตาฟอย่างดี เหมือนที่คุณผู้หญิงเจ้าของวันเกิดมี ในนั้นมีอยู่หลายอันเหมือนกัน ขนาดที่แตกต่างกันของแต่ละอัน เธอเอื้อมมือมาจับมังกรขนาดเขื่องของเกมส์ ในตอนนั้นเกมส์ตกใจมาก จึงรวบรวมความกล้าถีบหญิงแก่โรคจิตนั่น แล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องด้วยความกลัว แต่เนื่องจากมือเกมส์ถูกล๊อกไว้ รวมทั้งที่บ้านนี้มีคนงานผู้ชายอยู่อีกสองคน ในที่สุดพวกนั้นก็จับเกมส์ได้บนชายหาดด้านหน้าบ้าน แล้วจับเกมส์ขังไว้ในห้องเก็บของ รอคำสั่งของคุณผู้หญิง เกมส์รอในนั้นอยู่หลายชั่วโมง ก็คงจะพอดีกับที่คุณผู้หญิงตักตวงความสุขไปจากป้องเรียบร้อยแล้ว พวกนั้นถึงค่อยมาปล่อยเกมส์ให้ไปพบกับคุณผู้หญิงที่ห้องรับแขก
คุณผู้หญิงมองเกมส์แต่เพียงหางตา ไม่แม้แต่จะพูดกับเกมส์ เธอหันไปพูดกับคุณนิดอยู่สองสามคำ สุดท้ายเธอก็สั่งให้คนขับรถลูกน้องเสี่ยพาเกมส์กลับไปไว้ที่กรุงเทพฯก่อน เพราะวันนี้วันเกิดเธอ เธอยังไม่อยากคิดอะไรให้มันปวดหัวมาก คนขับรถเลยพาเกมส์กลับกรุงเทพทันทีในคืนนั้น
วันนี้เอามาจิ้มไว้แค่นี้ก่อนนะครับ
สัญญาว่าคราวหน้าจะเอามาลงยาวๆเลยครับ
ไม่รู้เพื่อนๆยังอยากอ่านอยู่รึเปล่า อยากจะอ่านสั้น ให้จบเร็วไปขึ้นเรื่องใหม่สักที หรือ ยังอยากอ่านเรื่องนี้ต่อไปอีกยาวๆ ยังไงก็บอกได้นะครับ
หลังจากกลับมาถึงโกดัง พวกลูกน้องเสี่ยเอาเกมส์ไปขังไว้ในห้องเดียวกับที่วันแรกผมที่ผมถูกหลอกมา คืนนั้นเกมส์นอนไม่หลับทั้งคืน เฝ้าวนเวียนคิดแต่ว่า "เกมส์" จะโดนอะไรบ้าง พรุ่งนี้มีอะไรที่รออยู่อีกบ้าง จะได้ชีวิตกลับไปเหมือนเดิมรึเปล่า
"เกมส์" คิดถึงแต่เรื่องนี้อยู่จนเช้า ลูกน้องเสี่ยคนนึงก็มาไขประตูและเรียกให้เกมส์ไปพบเสี่ยที่ห้องทำงาน
"กูรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว...มึงไม่น่าบู่มบ่ามเลย...หาเรื่องให้กูแท้ๆ" เสี่ยเอ่ยทักเกมส์ด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่อย
"เสี่ยครับ...ช่วยผมด้วยนะครับ" เกมส์คุกเข่าลงไป ขอร้องเสี่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเกือบจะร้องไห้
"เฮ้อ...กูก็สงสารมึง อยากจะช่วยมึง แต่กูไม่มีสิทธิหว่ะ...มึงก็รู้พวกกลุ่มนั้นน่ะไฮโซทั้งนั้น แบคของแต่ละคนก็ดีๆทั้งนั้น...ไม่ใช่เฉพาะแต่คุณนิ่ม คุณผู้หญิงเจ้าของบ้านหรอกนะที่ใหญ่...ทั้งเพื่อนแกทั้งกลุ่มก็ใหญ่พอกัน...และก็ชอบอะไรประหลาดๆแบบนี้เกือบจะทั้งกลุ่ม" เสี่ยถอนหายใจอีกครั้งพร้อมมองดูหน้าเกมส์ ที่ตอนนี้ตาแดงแทบจะร้องไห้ออกมาอีก
"เมื่อกี้คุณแกพึ่งโทรมาหากู...สรุปเค้าให้กูกักตัวมึงไว้ก่อน เห็นว่ากลุ่มนั้นเค้าจะมีงานกันอีกทีสักสามสี่วัน เค้าจะให้มึงไปร่วมงานนั้นด้วย แล้วเค้าจะคิดว่าจะทำยังไงกับมึงอีกที"
เสี่ยพูดจบ เกมส์ก็ร้องไห้ออกมา แม้เกมส์จะพยายามเต็มที่ๆจะกลั้นมันเอาไว้ แต่เค้าไม่สามารถทนได้อีกต่อไป น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมานองสองเก้มขาวใสของเกมส์
"เสี่ยช่วยผมไม่ได้เลยเหรอครับ"
"โทษทีหว่ะ กูจนปัญญาจริงๆ เอาไว้มึงไปขอพวกนั้นเอาเองแล้วกัน เพื่อว่าจะมีทางรอดบ้าง"
"เสี่ยรู้มั๊ยครับว่าพวกเค้าจะทำอะไรผม"
"กูไม่แน่ใจนะ...พวกนี้มันโรคจิต...ปกติเด็กที่กูส่งไปก็ไม่ค่อยมีปัญหา...เท่าที่ผ่านมาหลายปีก็มีปัญหาแค่สี่คนเอง"
เกมส์รู้ทันทีว่าสามในสี่จบลงยังไง เพราะของสำคัญที่สุดของเค้าอยู่ในมือคุณผู้หญิงนั่นเอง
"แล้วอีกคนหล่ะครับ"
"คงไปเกิดแล้วมั้ง" เสี่ยตอบเกมส์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่คำตอบนั้นมันกินความหมายที่น่ากลัวที่สุด คนๆนั้นคงไม่ได้อยู่โลกนี้ต่อไปแล้ว เกมส์นิ่งจนไม่รู้สึกว่าจะมีอะไรที่หนักหนาไปกว่านี้อีกแล้ว
เสี่ยนั่งครุ่นคิดอะไรอยู่สักพักนึง แล้วลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินมาใกล้เกมส์
"ถึงกูจะช่วยมึงเรื่องนี้ไม่ได้ แต่กูก็คงจะพอช่วยมึงเรื่องอื่นได้" เสี่ยหยุดเว้นคำพูด
"กูไม่รู้ว่าต่อไปมึงจะมีไอ้จ้อนไว้ใช้อีกรึเปล่า...กูจะให้มึงได้ใช้มันอย่างคุ้มค่าก่อนที่อาจจะไม่มีมัน"
เกมส์มองหน้าเสี่ย "จะให้ผมใช้ยังไง"
"มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้ว กูจะหาแขกให้มึง อย่างน้อยมึงก็จะมีหาเงินเก็ยไว้ได้บ้าง" น้ำเสียงของเสี่ยกับสายตาที่มองเกมส์ไม่ได้แฝงด้วยความรู้สึกที่อยากจะช่วย แต่มองเพียงเป็นเพียงสินค้าอย่างนึงที่คืดว่าจะทำเงินยังไงได้บ้าง
"ไป...กลับห้องแล้วน้ำแต่งตัวซะ"
เกมส์ถูกพาออกมาจากห้อง ขาทั้งสองข้างแทบจะเดินไม่ไหว เกมส์อาบน้ำด้วยอย่างไร้ความรู้สึก เสื้อผ้าแต่ละชิ้นที่ใส่ก็ใส่อย่างไร้ความรู้สึก นี่เค้ายังเป็นคนอยู่รึเปล่า หรือเค้าเป็นเพียงแค่ซากศพที่เดินได้ ไม่ใช่สิ เค้าเป็นตุ๊กตาตัวนึงที่เอาไว้ให้คนบำบัดความใคร่ต่างหาก
ไม่นานนักลูกน้องเสี่ยกลับมาพร้อมกับพาเค้าขึ้นรถตู้คันเดิม เพียงแต่จุดหมายที่เปลี่ยนไปเท่านั้นเอง หัวรถวิ่งมุ่งหน้าเข้าเมือง ผ่านบรรดาย่านต่างๆของเมืองหลวงที่คับคั่ง เขาอยากตะโกนออกไปให้คนช่วย แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เกมส์ถูกนั่งประกบจากลูกน้องเสี่ยทั้งสองข้าง นอกจากนี้ฟิลม์ที่ติดรถยังมืด จนคนข้างนอกไม่สามารถจะเห็นอะไรในรถได้เลย รถที่พามาจอดลงหน้าตึกแถวแห่งหนึ่ง ในซอยที่เงียบๆ เหมือนซอยทั่วๆไป แม้จะเป็นเมืองหลวงก็ตาม ลูกน้องเสี่ยบอกให้เกมส์เข้าไปในตึก
หากมองดูจากด้านนอก คนคงคิดว่าที่นี่เป็นร้านอาหาร เพราะข้างล้างเป็นร้านคาราโอเก้เล็กๆมืด แต่เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสองบรรยากาศกลับต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ด้านบนถูกแบ่งเป็นห้องเล็กๆหลายๆห้อง ผมเดินขึ้นมาจนถึงชั้นสาม ชั้นนี้มีห้องใหญ่หนึ่งห้อง และห้องเล็กๆอีกสองห้อง ลูกน้องเสี่ยเคาะประตูที่ห้องใหญ่ สักพักก็มีเสียงคนตะโกนออกมาจากด้านในเป็นสัญญาณว่าให้เราเข้าไปได้
ในห้องดูตกแต่งเป็นห้องนอนถาวรผสมกับห้องทำงาน เจ้าของห้องคงใช้ห้องนี้เป็นทั้งที่นอนและที่ทำงานไปพร้อมกัน เจ้าของห้องเป็นหนุ่มใหญ่ ร่างยักษ์
"สวัสดีค่า...นี่เหรอน้องเกมส์ที่ส่งมาให้ชั้นจัดการต่อหน่ะ" เจ้าของห้องถามลูกน้องเสี่ย
"ใช่ครับ...เสี่ยสั่งให้เราเอามันมาส่งไว้กับเจ๊"
"อืมม...หล่อดีจังเลยนะ ข๊าวขาว อย่างงี้สิกำลังอินเทรน แม่จะดันให้เต็มที่เลย"
"เจ๊" เดินเข้ามาหาเกมส์แล้วมองอย่างพินิจพิเคราะห์ พร้อมกับจับพรวดลงไปที่เป้ากางเกงของเกมส์
"ใหญ่ซะด้วยสิ...."
เกมส์หน้าแดงอย่างอายๆแต่ไม่สามารถขัดขืนหรือหลบเลี่ยงอย่างไรได้
"โอเคๆ...พาน้องเค้าไปพักที่ห้องรับรองก่อน" "เจ๊" สั่งลูกน้องเสี่ย
พวกนั้นพาเกมส์เดินขึ้นมายังชั้นสี่ของตึก น่าแปลกที่ชั้นสี่ทั้งชั้นมีเพียงห้องๆเดียวเท่านั้น ลูกน้องเสี่ยไขกุญแจทีล๊อคอยู่ด้านหน้าห้องออกพร้อมพลักประตูเข้าไป สภาพห้องข้างในดูดีมาก มากเกินกว่าจะเป็นห้องในตึกแถว มันควรจะอยู่ในโรงแรมมากกว่า เตียงขนาดคิงไซด์ พร้อมกับผ้าคลุมเตียงสีขาวที่ถูกจัดไว้เป็นอย่างดี โซฟาขนาดใหญ่ ตั้งอยู่หน้าทีวีจอ LCD ที่ดูเหมือนจะต่อไว้กับระบบคาราโอเกะคอมพิวเตอร์ อีกอย่างนึงที่บางโรงแรมม่านรูดจะมี ที่นี่ก็มีเหมือนกัน คือ เตียงนายพราน นอกจากนี้ยังมีมินิบาร์ กับตู้เย็นอยู่ในห้องด้วย นี่มันโรงแรมชั้นดีชัดๆ ห้องน้ำถูกแยกห้องส้วมกับส่วนอาบน้ำเป็นคนละห้องกัน อ่าบน้ำก็เป็นจากุชชี่หรูอย่างดี พร้อมกับกระจกที่ทำให้ใหญ่ที่ทำให้มองเห็นคนห้องน้ำได้อย่างชัดเจน
"มึงนั่งเล่นนอนเล่นในห้องนี้ไปก่อนแล้วกัน...แล้วยังไงต่อ...เจ๊แกจะมาบอกเอง"
พูดจบลูกน้องเสี่ยก็ออกจากห้องไปพร้อมกับไม่ลืมที่จะล๊อกกุญแจหน้าห้องนั้นไว้ด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น