ผมมองออกไปนอกรถ สภาพรถติดกรุงเทพมันช่างน่าปวดหัวจริงๆ วันนี้ผมจะกลับบ้านทันมั๊ย ถ้าไปเลทโดนไอ้พี่ยศด่าแน่ รับปากว่าจะซื้อของไปให้แฟนมันแล้ว เอาน่าๆยังไงรถผมก็เหาะไม่ได้ ก็อย่าไปคิดมันแล้วกัน
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด เสียงเรียกโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เดาไม่ผิดจริงๆไอ้พี่ยศจริงๆด้วย
"พจน์อยู่ไหนแล้ว" พี่ยศกรอกเสียงลุ้นๆมาตามสาย
"บนถนน" ผมตอบแบบไม่โกหก
"อ้าวไอ้นี่ นี่มันกวนกันหนิ มาเร็วๆกูไม่อยากให้มันเสียจังหวะ" เสียงคนหลายคนลอดเข้ามาในสาย สงสัยคนอื่นๆคงจะถึงกันแล้ว
"คร้าบพี่ชาย" ผมตอบแล้วก็วางสายไป แฟนคนนี้ของพี่ผมนี่น่าอิจฉาจริงๆ พี่ยศทั้งรักทั้งหวงมาก ดูแลทุกอย่าง
ผมมาถึงบ้านสายไปเกือบชั่วโมง พี่ยศรีบออกมาแว้ดใส่ผม แล้วความของที่พี่ยศสั่งเอาเข้าไปในบ้าน ผมเก็บรถเสร็จก็เดินตามเข้าไป
เสียงร้องเพลงวันเกิดดังไปทั่วทั้งบ้าน ทั้งเพื่อนน้องเติ๊ลเจ็ดแปดคนและพี่ยศร้องเพลงให้กับน้องเติ๊ล ใช่แล้วครับวันนี้วันเกิดน้องเติ๊ล และน้องเติ๊ลก็คือแฟนพี่ยศ พี่ยศถือเค้กก้อนใหญ่จุดเทียนไว้สวยงามถือเข้าไปหาน้องเติ๊ล
"ขอให้เติ๊ลมีความสุขมากๆนะครับ" พี่ยศยื่นเค้กให้เป่า
น้องเติ๊ลก้มลงจะเป่าเค้ก แล้วก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ "เอ๊ย..." น้องเติ๊ลมองไปที่เทียนเล่มนึงที่ไม่ได้ถูกจุดเหมือนเล่มอื่น มันมีแหวนแพลทตินัมสวมไว้อยู่
พี่ยศหยิบมันมาไว้ในมือแล้วมองตาน้องเติ๊ล "ปีนี้พี่ไม่รู้จะให้อะไร ถ้าพี่จะให้หัวใจของพี่กับแหวนวงเล็กๆวงนี้เติ๊ลจะรังเกียจไว้"
น้องเติ๊ลหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วตอบเสียงเบาๆ "ยินดีครับ"
พี่ยศหยิบแหวนขึ้นมาจากเทียน ท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนๆน้องเติ๊ล พี่ยศค่อยๆบรรจงเอาแหวนวงนั้นสวมนิ้วกลางข้างซ้ายของน้องเติ๊ล แล้วดึงมือน้องเติ๊ลมาแตะที่อกข้างซ้าย
"ขอบคุณนะครับพี่ยศ" น้องเติ๊ลพูดเบาๆ แล้วยืดตัวขึ้นไปจุ๊บเบาๆที่ปากของพี่ยศ พี่ยศยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้นท่ามกลางเสียงแห่งความสุขของทุกคน
ผมยืนดูความสุขของพี่ชายผมและน้องเติ๊ลอยู่ห่างๆ ตอนนี้น้องเติ๊ลก็มาเป็นสมาชิกอีกคนของบ้านผมแล้ว ทุกอย่างดูจะต่างจากวันนั้น วันนี้มีแต่รอยยิ้ม มีแต่เสียงหัวเราะ พี่ยศกับน้องเติ๊ลก็ได้เจอคนที่ใช่ของกันและกัน ส่วนผมก็รู้สึกผิดน้อยลงที่เป็นตัวต้นเหตุที่ชักนำให้ทุกอย่างเกิดขึ้นในวันนั้น เอกก็หายไปติดต่อผมมาอีก รายนั้นคงได้ความรู้สึกและบทเรียนหลายอย่าง ผมยืนมองยิ้มและยินดีให้กับทั้งสองคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น