ผมเดินกลับมาที่ห้องที่ผมควรอยู่ ป้องมาถึงก่อนผมแล้ว ป้องนอนร้องให้อยู่กับฟูกที่พื้น ผมไม่รู้ว่ามันไปเจออะไรมา แต่สิ่งที่เจอมันคงหนักมากจนผู้ชายคนนึงต้องมานอนร้องไห้แบบนี้ ผมไม่กล้าถามป้อง แต่ผมนั่งลงข้างๆมัน เพื่อจะทำให้มันรู้สึกดีขึ้นบ้าง ว่าอย่างน้อยก็ยังมีผมอยู่เป็นเพื่อนมันอีกคน สภาพของป้องตอนนี้มีร่องรอยเห็นความบอบช้ำอยู่เต็มตัวไปหมด
"ไปอาบน้ำมั๊ยเดียวเราพาไป" ผมเริ่มทักมันก่อน
"ไม่ต้อง...กูอาบแล้ว"
"มึง.....กูไม่เหลืออะไรแล้ว กูเจ็บบบบ อีแก่นั้นมันโรคจิต" ป้องพูดพร้อมทั้งน้ำตาไหลเป็นทาง
"สู้นะ อีกเดี๋ยวมันก็จะจบแล้ว" ผมปลอบมัน ป้องค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งคุยกับผม
ป้องค่อยๆเล่าเรื่องที่ป้องต้องไปเจอมาเมื่อวาน
หลังจากที่ป้องตามแม่บ้านเข้าไปที่บ้านใหญ่ เธอพาป้องขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเหมือนกับผม แต่ป้องถูกพาไปเข้าห้องใหญ่ หรือก็คือ ห้องของคุณผู้หญิงที่เอาเรามา
เธอรอป้องอยู่ในนั้นอยู่แล้ว ห้องทั้งห้องประดับประดาไปด้วยเทียนทีให้แสงวูบวาบ
นอกจากเธอแล้ว ยังมีแม่บ้านอีกคนนึงอยู่ในห้องนั้นด้วย ในมือของแม่บ้านก็ถือกล้องวีดีโอเอาไว้ในมือ กล้องจับมาที่ตัวของป้องตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง ป้องบอกคุณผู้หญิงว่าขอไม่ให้ถ่ายได้มั๊ย เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่าไม่ได้ เธอบอกป้องว่าให้เข้าไปดูไฟล์ที่เธอเตรียมไว้ในคอมพิวเตอร์ก่อน เพื่อป้องจะได้เตรียมตัวไว้ จะได้ไม่มาอิดออดตอนเริ่ม เธอจะเข้าไปอาบน้ำก่อน
ป้องบอกผมว่าคลิปที่เธอเอามาให้ป้องภาพที่น่ากลัวมาก ตอนแรกเป็นผู้ชายคนนึง ขาวตี๋ หุ่นดี แต่ใบหน้าแฝงด้วยความกลัว เค้าคนนั้นถูกถ่ายไว้ทุกส่วน เสร็จแล้วภาพก็ตัดไปเป็นถูกซ้อมโดนพวกลูกน้องของเสี่ยในโกดังที่พวกเราจากมา ชายคนนั้นถูกจับถอดเสื้อผ้าแล้วฉีดอะไรเข้าไปก็ไม่รู้ที่แขน ไม่นานค-วนเค้าก็แข็งตี้งขึ้นมา สูงน้องเสี่ยเอายางมาหลายเส้น ค่อยๆมัดลงไปที่โคน คนนั้นร้องดังลั่น ของที่ถูกมัดแข็งอยู่อย่างนั้นเพราะเลือดที่มาคั่งมาสามรถไหลกลับไปได้ คนนั้นถูกจับไปอีกห้องนึก แล้วพวกนั้นก็ฉีดอะไรเข้าไปไม่รู้ที่น้องชายของคนนั้น จากนั้นค่อยๆเอาผ้าถูไปบนค-ย สีหน้าของคนๆนั้นดูเจ็บปวดมากครับ จากนั้นก็จับส่วนค-ยเค้าแช่ไปในน้ำอะไรก็ไม่รู้อยู่พักนึง ผู้ชายคนนั้นร้องจนหมดเสียงเลย น้องชายของคนนั้นดูคล้ำๆไป แต่ก็ยังอวบใหญ่อยู่ สุดท้ายพวกนั้นหยิบมืดออกมา ชายในคลิปดิ้นพล่าน แต่ก็ไม่พ้นแรงพวกนั้น พวกนั้นจ่อแล้วตัดของมีค่าทีสุดของเค้าออกเลยคับ เท่งนั้นออกมาก็ยังอยู่ในรูปแท่งตามความแข็งอยู่เลย ตี๋หล่อคนนั้นร้องดังมาก พวกนั้นรีบหามหนุ่มคนนั้นออกไป
เธออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาหาป้องในชุดซีทรู แล้วถามป้องว่าเธอไม่มีปัญหาที่เราจะมาสนุกกันใช่มั๊ย ก็แน่แหละครับแค่คิดถึงคลิปนั่นก็จะเป็นลมอยู่แล้ว พร้อมกับโยนอัลบัมให้ป้องอัลบัมนึง ที่ปกมันเขียนว่า birth?s presents ตอนนั้นป้องบอกผมว่าเค้าเองอยู่น้ำตาก็ไหลออกมาเองเลย ในนั้นมีรูปผู้ชายในชุดวันเกิด พร้อมรูป close-up ขนาดของอาวุธ ในนั้นจะมีประวัติแล้วก็ข้อมูลของเด็กแต่ละคน เปิดดูไปเรื่อยๆไล่ไปทีละปี ทุกๆคนที่อยู่ในอัลบัมจะเป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาว หน้าตาดีทั้งหมด ป้องเปิดมาถึงปี 52 มีแต่ชื่อปีติดอยู่แต่ยังไม่มีรูป ยัยนั่นบอกว่ารูปของป้องจะมาอยู่ในนั้น
เธอเริ่มจากให้ป้องถอดกางเกงออกแล้วเปลี่ยนไปเป็นจีสตริงสีดำ เสร็จแล้วเธอให้ก็สั่งให้แม่บ้านของเธอถ่ายไปตามตัวป้องไล่ไปทีละส่วน พอถ่ายเสร็จ เธอให้ป้องแนะนำตัวเองกับกล้อง แล้วเธอก็สั่งให้ป้องโพสต์ที่ต่างๆ ตามที่เธออยากได้ พอเธอพอใจแล้ว เธอสั่งให้แม่บ้านออกไปก่อน แม่บ้านวางกล้องไว้ในห้องแล้วก็ออกไปอย่างเงียบๆ
สาวแก่โรคจิตนั่นหันกลับมามองป้อง และบอกป้องว่าเธอจะขออ่านหนังสือเงียบๆสักแปป ให้ป้องไปนั่งคุกเข้ารออยู่ที่มุมห้องถ้าไม่เรียกไม่ต้อง เธออ่านหนังสือพ๊อ กเกตบุ๊คภาษาอังกษษของเธอได้สักครึ่งชั่วโมง แล้วจึงเรียกป้องเข้าไปหา ป้องทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปหาเธอ แต่เธอสั่งให้ป้องนั่งลงและคลายเข่าเข้ามาหาเธอ ป้องค่อยๆคลานเข้าไปริมขอบเตียงเธอ เธอหันมามองป้องอย่างพอใจ แล้วเธอก็สั่งให้ป้องลุกตามเธอมา เธอเดินนำป้องไปทางห้องน้ำ แล้วพาป้องเข้าไปอีกห้องที่อยู่ติดกับ จริงๆแล้วห้องนี้ควรจะเป็นห้องแต่งตัว แต่กลับเป็นห้องที่มีเตียงเหล็กวางอยู่ท่ามกลางเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า แบรนแนมทั้งหลายของเธอ เธอสั่งให้ป้องขึ้นไปนอนบนนั้น
เตียงที่ป้องขึ้นไปนอนเป็นเตียงที่แปลกมาก มันไม่เหมือยเตียงเหล็กทั่วไป ด้วยขนาดที่เล็กกว่าปกและความสูงที่ยกสูงขึ้นมามากกว่าเตียงทั่วไป แถมรอบเตียงยังมีห่วงเหมือนจะทำไว้คล้องอะไรสักอย่าง
คุณผู้หญิงนั่นเอากุญแจมือออกมาแล้วล๊อกมือป้องไว้ด้วยกันและผูกติดกับหัวเตียง ส่วนขาเธอก็เอากุญแจมืออีกสองอันมาล๊อกไว้อันละข้าง และก็ยคดไว้กับปลายเตียงอีกข้างหนึ่ง ตอนนั้นป้องกลัวมาก ร้องไห้ออกมา ยิ่งป้องร้องไห้ดูเหมือนเธอจะยิ่งพอใจ แล้วเธอก็ถามป้องว่ารู้มั๊ยว่าห้องนี้มันห้องอะไร ป้องไม่กล้าตอบ เธอเลยบอกป้องว่ามันเป็นห้องแต่งตัว ดังนั้นเธอจะแต่งตัวให้ป้อง เธอเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็หยิบมีดโกนออกมาพร้อมกับโฟมขวดนึง เธอบอกว่าเธอไม่ชอบผู้ชายดูรกรุงรัง เธอเริ่มพ่นโฟมไปที่วงแขนที่มีขนดกดำตัดกับผิวที่ขาวของป้อง เธอค่อยๆโกนมันออกทั้งสองข้าง จนเหมือนรักแร้เด็ก ป้องบอกว่าตอนนั้นคิดในใจว่าเธอคงจะลงมาโกนที่หมอยด้วย แต่ปล่าว แค่โกนมันคงจะน้อยไป เธอเปลี่ยนไปเอาแผ่นถอนขนมาแทน เธอแปะมันลงไปที่บนหมอยดกดำของป้อง แล้วเธอก็จากชากมันออกอย่างแรก ป้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขนดกดำติดออกมากับแผ่นนั้นเกือบหมด แต่มันก็ยังพอเหลืออยู่บ้าง ยัยนั่นคงยังไม่พอใจเธอแปะไปใหม่เข้าไปแล้วกระชากออกอย่างแรกอีกหลายครั้งจนบริเวณนั้นจะเกลี้ยงเกลา ผมแอบมองลงไปดูของป้อง ที่ตอนนี้ก็ยังใส่กางเกงตัวบางนั่นอยู่ ที่ๆเคยมีป่ารกทึบอยู่กับโล่งเตียน และมีรอยแดงให้เห็นอย่างชัดเจน
เธอค่อยรูดน้องชายป้องเรื่อยอย่างมีจังหวะจนน้องชายป้องแข็ง เธอเร่งๆความเร็วขึ้นเรื่อยๆตนในที่สุดเขื่อนป้องก็แตก เธอไม่หยุด ซ้ำยังเพื่อนความเร็วการชักไปอีก ป้องดิ้นพล่านด้วยความเสียว พอเธอพอใจแล้ว เธอค่อยก้มลงไปเลียน้ำของป้องที่กระจายอยู่รอบๆท่อนเอ็น
คงจะสุขสมเธอแล้วเธอค่อยๆแก้มัดป้องแล้วสังให้ป้องไปนอนรอเธอบนเตียง เธอกลับออกมาจากห้องพร้อมสภาพเปลือยเปล่า แล้วเธอก็เดินไปที่ตู้ข้างเดียวพร้อมกับเปิดลิ้นชักออกมา เธอหยิบกล่องออกมาใบหนึ่ง มันมีกุญแจดอกเล็กๆล๊อกอยู่ เธอปลดรหัสมัน แล้วเปิดมันออก ของข้างในเผยออกมาให้ป้องเห็น มันเป็นค-ยที่ถูกสตาฟไว้ ในนั้นมีอยู่สามอัน ข้างนั้นจะมีรูปของเจ้าของมันวางอยู่ อันเจ็ดนิ้วนั่นเองที่เป็นของคนในคลิป ส่วนอีกอันที่เล็กว่านิด ก็เป็นของหนุมตี๋อีกเหมือนกัน สองอันนี้เป็นอันที่ปักมาพร้อมกับเค้กวันเกิดเธอ ส่วนอีกอันขนาดใหญ่เป็นพิเศษ อันนี้คงเป็นของคนที่แม่บ้านบอกว่าได้แสนนึงแลกกับแท่งนี้ แต่จากรูป คนนี้ไม่ใช่หนุ่มตี๋ เหมือนเกือบทุกคนที่เธอจะเอามาเล่นด้วย แต่ดูเป็นหนุ่มลูกครึ่ง หน้ากระเดียดไปทางฝรั่ง เธอหยิบอันใหญ่ที่สุดออกมาพร้อมกับ หันมายิ้มแบบกระหายเลือดให้กับป้อง เธอเอาแท่งทวนนั้นผูกเข้าไปกับเอวของเธอให้มันพอดีกับบริเวณถ้ำของเธอ และสั่งให้ป้องทำท่าหมาอยู่บนเดียว เธอเดินขึ้นมาบนเตียงพร้อมทั้งเหวี่ยงแส้ตีไปทั่วของป้อง ป้องร้องไปน้ำตาไหลไป พอใกล้จะถึงจุดจบ เธอเอาท่อนเอ็นยักษ์ ยัดเข้ามาในตูดของป้องอย่างไม่ปราณี และไม่หล่อลื่นอะไรออกเลย ป้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ถ้ำที่ยังไม่เคยมีอะไรย่างกรายเข้าไปถูกค-ยสตาฟขนาดเกือยสิบนิ้วสวนเข้าไป มันก็คงไม่มีอะไรให้เหลือแล้วครับ เธอยัดมันเข้าออกๆ เธอบอกว่าจะหยุดก็ต่อเมื่อป้องแตก แต่อะไรมันจะทำให้แตกได้ละครับ สาวแก่ ที่กระหน่ำตีอย่างต่อเนื่อง ท่อนเอ็นที่สวนเข้าไปในความบริสุทธิ์ของชายแท้ ป้องโดนเป็นชั่วโมง ร่างกายมีรอยโดนฟาก รอยเล็บ รอยกัดเต็มไปหมด แต่ป้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตกหรือแม้แต่จะแข็ง หน้าของป้องตอนนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอกมา และเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เธอคงจะเหนื่อยก่อน เลยหยุดแล้วถอนเสากระโดงนั่นออกมาจากรูทื่ตอนนี้แดงไปด้วยเลือด เธอเข้าไปอาบน้ำโดยปล่อยป้องที่นอนซมอยู่ไว้กับพื้น พอเธออกมาก็เอากล้องมาถ่ายป้องในแบบหมดสภาพเอาไว้ ป้องหมดแรงที่จะทำอะไรต่อไป ได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง แล้วเธอก็เรียกให้แม่บ้านช่วยกันมาทำความสะอาด แล้วพาป้องไปที่บ้านหลังเล็ก
ป้องนอนอยู่นานจนเกือบถึงเช้า จึงค่อยมีแรงลุกเข้าไปอาบน้ำ ตลอดเวลาที่ป้องเล่าให้ผมฟังน้ำตาของป้องยังไหลเป็นทาง ทำไมผมจะไม่เข้าหล่ะครับ ผู้ชายแท้คนนึงโดนขนาดนี้ ใครก็คงรับไม่ได้ ทั้งเจ็บตัว ทั้งเจ็บใจ ทั้งรู้สึกสูญเสีย นี่แหละนะที่คนชอบพูดกันว่าการพนันไม่ทำให้ใครดีขึ้นได้ มีแต่จะแย่ลง
"อย่าร้องไห้เลย ไหนๆมันก็ผ่านไปแล้ว" ผมพูดพร้อมทั้งใช้มือเช็ดน้ำตาบนหน้าป้อง
"พักผ่อนเถอะ...เดี๋ยวเราก็ได้กลับกันแล้ว" ผมกำลังจะลุกขึ้นยืน แต่ป้องเอามือมารั้งผมไว้
"อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนได้มั๊ย" ผมนั่งลงเหมือนเดิมพร้อมกับบีบมือมันไว้ ให้อย่างน้อยมันก็จะได้รู้ว่า มันมีผมอยู่ ป้องนอนลงเอาหัวมาหนุนตักผมและสักแปปป้องก็หลับไป
ป้องนอนหนุนตักผมหลับไปจนสายๆ ป้องตื่น เราสองคนลืมนึกถึงเกมส์ไปเลย พวกเราสองคนอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะกลับ แม่บ้านมาหาเราพร้อมกับเอาข้าวมาให้และบอกให้รีบกิน กินเสร็จแล้วให้เข้าไปหาคุณผู้หญิงที่บ้านใหญ่ ผมถามถึงเกมส์ แม่บ้านบอกผมแต่ว่าเกมส์กลับไปแล้ว
ผมรู้สึกป็นห่วงเกมส์มาก ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หรือโดนอะไรรึเปล่า ทำไมมันไม่กลับมาหล่ะ แล้วมันกลับไปกลับใคร แค่คิดผมก็กลัวแล้วครับ กลัวว่ามันจะโดนแบบที่พวกนั้นเคยโดนรึเปล่า ป้องก็ดูเงียบไป ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ป้องเองก็คงไม่อยากจะรื้อขึ้นมาเหมือนกัน เพราะรู้ไปก็ใช่ว่าเราจะช่วยอะไรเกมส์ได้
เรารีบกินให้เสร็จ แล้วรีบไปหาคุณผู้หญิง มันจะได้จบๆไปซะที คุณผู้หญิงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมอาหารเช้าของเธอ เอาจริงๆแล้วถ้าผมไม่รู้จักเธอในมุมนี้ ผมคงคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ไฮโซที่น่านับถือคนนึง แต่ก็เพราะผมรู้จักเธอในมุมนี้ ภาพที่ผมมองเธอตอนนี้มันก็แค่ไฮโซโรคจิตจอมสร้างภาพคนนึงเท่านั้น เรายืนรอเธออยู่ข้างโต๊ะอาหารเงียบๆ เธอไม่แม้แต่จะหันมาดูพวกเราแม้แต่หางตา เธอค่อยๆละเลียดกินอาหารเช้าของเธอต่อไป ป้องเองก็มีอาการไม่เบา ป้องก้มหน้าตลอดไม่กล้าแต่จะมองไม่ที่คุณผู้หญิง
เธอจัดการอาหารในจานของเธอจนหมด เธอจึงค่อยๆหันมามองเราสองคน แล้วก็หันไปพยักหน้ากับแม่บ้าน แม่บ้านคนเดิมก็ถือแก้วไวน์แล้วเดินมาหาเราสองคน
"พวกเธอสองคนรีดโปรตีนให้คุณผู้หญิงหน่อย"
"ตอนนี้น่ะเหรอครับ" ผมถามแม่บ้านกลับ
"ใช่" เธอตอบผมสั้นๆ
เราสองคนค่อยรูดซิปกางเกงออกแล้วควักมังกรน้อยของเราออกมา ผมหลับตาแล้วเริ่มรูดมันเรื่อยๆ กะจะรีบๆทำมันให้เสร็จ ผมรูดไปมาสักแปปน้องผมก็เริ่มแข็งขึ้นเรื่อยๆ ผมบอกแม่บ้านว่าใกล้แล้ว เธอก็รีบเอาแก้วมารองรับโปรตีนข้นที่ผมกำลังจะผลิตออก ผมรูดต่ออีกแปปเดียว น้ำของผมก็แตกออกมาครับ แต่มันก็ไม่เยอะครับ เพราะมันไม่มีอารมณ์ รวมทั้งที่พึ่งผ่านอะไรต่อมิอะไรมาเมื่อคืนนี้
พอเสร็จแม่บ้านก็ส่งทิชชู่ให้ผมเช็ด ผมเหลือบมองไปทางป้อง ดูท่าทางยังไม่มีทีท่าว่าจะแข็งเลยครับ ผมเข้าใจป้องดีครับ ถ้าผมโดนเหมือนมันผมก็คงไม่แข็งเหมือนกันครับ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะลืมได้กับแปปเดียว บางคนใช้เวลาเป็นหลายวัน หลายเดือน หรือแม้กระทั่งตลอดชีวิตเพื่อจะลืมมัน
ป้องยังพยายามรูดต่อไปแต่มันก็ไม่กระดิกแม้แต่น้อย คุณผู้หญิงคงจะหมดความอดทนแล้ว เธอหันมาสั่งผมให้ไปอมให้ป้อง ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เกิดมาไม่แค่มีอะไรกับผู้ชาย แม้แต่อมจับผมก็ยังไม่เคยเลยครับ ผมรีๆรอๆไม่กล้าจะเข้าไป
"เอะ...เธอนี่ฟังชั้นเข้าใจมั๊ย จะทำท่าอะไรอยู่หล่ะ รีบๆลงไปๆ รึว่าเธออยากจะมีเรื่องกับชั้น" คุณผู้หญิงเธอพูดแกมขู่ผม
ทำไมผมจะไม่กล้าหล่ะครับ เมื่อวานที่โดนมามันเกินกว่าคำว่าอายแล้วครับ แต่ที่ผมลังเลเพราะผมยังรู้สึกแปลกที่จะต้องไปอมให้กับผู้ชายด้วยกันเอง แต่จะทำไงได้หล่ะ เธอมีสิทธิ์สั่งทุกอย่างหนิ ผมเองก็ยังอยากมีน้องชายติดไว้กับตัวต่อไป ผมค่อยๆคุกเข่าลงไปข้างหน้าป้อง ดูท่าทางป้องก็คงรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ป้องพยายามเอามือปิดไว้ ทั้งที่จริงๆป้องก็รู้ว่ามันก็ต้องยอม ผมค่อยๆครอบปากลงไปบนท่อนเนื้อนุ่นๆ มันเค็มๆแปลก ผมอมไว้เฉยๆ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แม่บ้านรีบมากระตุ้นผมให้ขยับปากเข้าออก เธอบอกเหมือนดูดไอติม ผมค่อยๆลากเข้า ลากออก สักพักผมก็เริ่มรู้สึกว่า ดุ้นเอ็นของป้องพองตัวออกเรื่อยๆ สักพักมันก็คับปากผม ผมยังคงใช่ปากรูดท่อนเนื้อป้อง เข้าๆ ออกๆ อยู่ๆป้องก็เกร็งตัวพร้อมกับฉีดมันเข้าใส่ปากผม
ผมรู้สึกเหนอะปากไปหมด รสมันคาวๆ เลี่ยนๆ หวานๆ ปนๆกันไป ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันก็ขยะแขยงใช้ได้อยู่ ผมเงยหน้าขึ้นไปดูป้อง หน้าป้องแสดงถึงความอายออกมาเลยครับ เป็นใครก็คงอายนะครับ มาแตกใส่ปากผู้ชายด้วยกันเอง ผมไม่กล้าจะคายหรือจะกลืน ไม่รู้ทำไปแล้วคุณผู้หญิงเธอจะพอใจรึเปล่า แต่เท่าที่ผมดูจากหน้าเธอ ดูค่อยข้างพอใจ แต่เธอไม่พูดอะไรครับ แต่หยิบแก้วที่มีน้ำของผมอยู่ไปละเลียดดื่ม พร้อมกับบอกให้ผมเอาน้ำในปากผมไปป้องให้ป้อง ผมไม่รู้จะทำยังไงดี หันซ้ายหันขวาหาแก้วที่พอจะใส่ได้
"ไม่ต้องหาอะไรหรอก ใช้ปากเธอนั่นแหละส่งต่อไปเลย"
คราวนี้ผมช๊อคจริงๆครับ อมยังพอว่า แต่ให้จูบนี่นะ แถมยังมีน้ำอสุจิอีก แต่ป้องคงจะช๊อคกว่าผมเพราะน้ำในปากผมมันก็เป็นของป้องเองด้วย ผมลุกขึ้นแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาป้องทีละนิด ป้องเองก็ปฎิเสธไม่ได้ ก็เลยยีนนิ่งอย่างเดียว ตาเราสองคนมองกัน ระยะห่างของหน้าเราแค่เพียงช่องว่างที่ลมผ่านได้
"จูบเลยค่ะ แล้วอย่างให้เห็นนะว่าคายออกมา" เธอหันมาสั่งซ้ำ ปากของผมค่อยประกบลงบนปากนุ่มๆ ของป้อง ป้องหลับตาปี๋ ปากป้องเผยออก ผมค่อยๆปล่อยให้ "น้ำ" ของป้องเองไหลเข้าไปในช่องปากอุ่นๆที่ละนิดจนหมด ผมรีบถอนปากออกมาอย่างรวดเร็ว ป้องก็ยังยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น ยิ่งหน้าขาวใสของป้องยิ่งทำให้เห็นสีเลือดขึ้นจากที่แก้มของป้อง
คุณผู้หญิงเธอดูพอใจมาก แต่เธอก็ยังไม่พูดอะไร เธอคงต้องพยายามวางมาดผู้ดีของเธอเอาไว้ สักแปปเธอก็หันมาสั่งแม่บ้านให้จัดการให้เรียบร้อย แม่บ้านพาเราออกมาด้านหน้าบ้าน พวกที่มาส่งพวกเราเอารถมารออยู่แล้ว เธอค่อยๆหยิบซองหนาๆซองนึงให้กับพวกนั้น พร้อมกับหยิบแบงค์พันขึ้นมาให้กับพวกนั้น จากนั้นเธอก็หยิบอีกสองซองขึ้นมาส่งให้เรา ผมดูก็รู้แล้วว่าข้างในนั้นมันมีอะไร มันเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก "ค่าตัว" ของผมและป้อง เรารับมันมา พร้อมกับพวกลูกน้องเสี่ยบอกให้พวกเราขึ้นรถ
รถตู้คันเดิมขับออกมาจากบ้านหลังใหญ่หลังนั้น บ้านที่ยังมีรอยบาปของเราอยู่ บ้านที่เราไม่อยากจะกลับมาเหยีบ หรือ แม้แต่คิดถึงอีก แต่มันก็ยากนัก ทุกอย่างยังวนเวียนอยู่ในหัวเรา
"เป็นไงบ้างพวกมึง...น้ำหมดตัวเลยสิท่า" ลูกน้องเสี่ยที่มากับเราเอ่ยถามขึ้น
ผมได้แต่หัวเราะในลำคอ ที่หัวเราะไม่ได้เป็นเพราะขำหรืออะไร แต่เป็นเป็นเพราะผมสมเพชตัวเอง
"พี่ครับ...แล้วเพื่อนผมอีกคนหล่ะครับ" ผมยังเป็นห่วงเกมส์อยู่
"อ๋อ...ไอ้ที่มีปัญหานั่นใช่มั๊ย" ผมฟังแล้วยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเกมส์
"ถูกส่งกลับไปที่โกดังแล้ว...เห็นพวกบ้านนั้นว่า มันกระทืบพวกคุณๆในบ้านนั้นแล้วจะหนี ดีนะที่คนของพวกนั้นจับมันไว้ได้ มันคงตกใจหน่ะ เห็นตอนมันนั่งไปในรถมันบอกกูว่า มันโดยพวกนั้นเอาเทียนมาเผาไข่มันก็เลยทีบเข้าให้ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับพวกคนใหญ่คนโต...เสี่ยสั่งให้เรารีบส่งมามันกลับไปกรุงเทพฯ เพราะคุณนายบ้านนี้หน่ะเธอมีธุรกิจใหญ่โตที่คอยช่วยเสี่ยแกอยู่ ไม่แค่เฉพาะเงินที่ให้มาหรอก นี่พวกกูก็พึ่งกลับมาจากรุงเทพ เดี๋ยวมึงก็คงเจอมัน"
"แล้วเกมส์...มันจะโดนไรป่าวพี่"
"อันนี้กูก็ไม่รู้แต่เท่าที่ผ่านมาหน่ะ บ้านนี้แม่งโหด จะให้ตัดค-ยออกเลย เสี่ยแกไม่อยากทำหรอกนะแต่ คนนี้หน่ะคนใหญ่คนโต เมื่อก่อนผัวแกหน่ะอิทธิพลเยอะมาก ถ้าเสี่ยแกไม่ทำตาม ไม่แค่งาน เงินที่จะหายไป แม้แต่เสี่ยก็อาจโดนเล่นได้เหมือนกัน" ผมฟังแล้วเงียบไปเลยครับ
ด้วยความเพลีย ผมนอนหลับสนิทเลยครับ มารู้ตัวอีกทีตอนป้องเรียกให้ผมตื่นเมื่อมาถึงโกดัง เราเดินกลับเข้าไปในโกดัง ตอนนี้ผมตั้งตารอให้พวกนั้นปล่อยเราไปเร็วๆ งานผมก็ทำให้มันหมดแล้ว มันก็ควรจะปล่อยผมไปได้แล้ว
พวกนั้นพาเรามาที่ห้องทำงานเสี่ย ก็ไอ้ห้องเดิมที่ผมถูกจับมาตอนแรกแหละครับ เสี่ยกำลังคุยธุระอะไรอยู่ เลยบอกให้พวกเรารออยู่ข้างหน้าห้อง สักพักเสี่ยก็บอกให้พวกเราเข้าไปในห้อง
"พวกเธอทำงานได้ดีมาก คุณแกชมพวกเราใหญ่เลยว่าทำงานได้ดี" เสี่ยชมพวกเราสองคน
"งั้นพวกเรากลับได้รึยังครับ" ผมถามเสี่ย
"ยังหลับไม่ได้ พวกเธอต้องทำกันอีกงานถึงจะปลดหนี้ได้ แต่งานนี้หน่ะสบาย ไม่โรคจิตเหมือนอีไฮโซนั่น แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะได้ทำเมื่อไหร่นะ คงเร็วๆนี้ เดี๋นวรอทางนู้นคอนเฟิร์มมาก่อน"
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ คิดว่างานนี้น่าจะเป็นงานเดียวที่จะปลดหนี้เราได้ เพราะดูจากขนาดซองที่แม่บ้านนั่นให้มากับคนรถแล้ว มันก็น่าจะพอหนี้ของผมกับป้อง พวกนี้มีแต่จะหาเรื่องเอาเปรียบคนที่ด้อยกว่าอย่างเรา
"ไปพักผ่อนซะเถอะ พวกมึงคงเหนื่อยมามากแล้ว เดี๋ยวเร็วๆนี้ก็จะได้กลับบ้านแล้ว" เสี่ยไล่พวกเราออกจากห้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น