"ต้น.....พรุ่งนี้ว่างมั๊ย เราอยากคุยด้วย"
"......มีอะไรรึปล่าว........"
"คือ.....เราอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"................"
"โอเคนะ พรุ่งนี้เจอกันที่ร้าน zip zip ตอนทุ่มตรงนะ......งั้นแค่นี้ก่อนนะปุ๊กต้องไปอ่านหนังสือต่อแล้ว" ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็วางสายไปแล้ว
ปุ๊ก แฟนเก่าผม เธอเป็นสาวลูกครึ่งอังกฤษ หน้าตาสวยคมตามไสตล์ลูกครึ่ง ปุ๊กเรียนมนุษย์ฯ แต่ต่างมหาลัยกับผม เราเจอกันในผับชื่อดัง และหลังจากคืนนั้นเราก็ตัดสินใจที่จะลองคบกัน เราคบกันไม่กี่เดือน แต่ตลอดช่วงเวลานั้นผมยอมรับแต่โดยดีเลยว่าผมสึกดีกับเธอมาก ไม่ใช่เฉพาะแต่ลีลาที่เร่าร้อนของเธอ แต่ปุ๊กยังเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหามาก ถึงเธอจะค่อนข้างเห็นแก่ตัว หยาบคายใส่ผม และไม่ให้เกียรติผม เราเลิกกันเมื่อเกือบหนึ่งเดือนที่แล้ว ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร อยู่ๆปุ๊กก็โทรมาบอกผมว่า
"เราเลิกกันเถอะ ปุ๊กไม่เคยรักต้นเลย อย่ามาเสียเวลากับปุ๊ก" ผมเองก็พอรู้บ้างว่าเธอคบอยู่หลายคน และผมคงเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่เธอตัดออกไป
เย็นนี้จากมอที่ผมเรียนอยู่มาร้านที่เรานัดกันไว้ รถติดมาก เพราะฝนที่ตกปรอยๆมาเกือบทั้งวัน ผมหล่ะเกลียดฝนแบบนี้จริงๆ ยิ่งคนที่ต้องพึ่งพารถโดยสารสาธารณะด้วยแล้ว คนก็ยิ่งเบียด เฉอะๆแฉะๆไปหมด ในที่สุดรถเมล์ที่ผมขึ้นก็มาจอด ณ ป้ายรถเมย์หน้าร้านกาแฟที่ผมนัดกับปุ๊กไว้ ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา มันเลยเวลานัดมา 20 นาทีแล้ว ผมเดินรีบเดินเข้าไปในร้าน ทันทีที่ประตูร้านเปิดผมก็ต้องแปลกใจที่เห็นปุ๊กนั่งรอผมอยู่แล้ว สีหน้าเธอดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนนัดกันทีไรเธอก็จะมาสายประจำ ครึ่งชั่วโมงบ้าง หนึ่งชั่วโมงบ้าง บางทียกเลิกนักไปเฉยๆเลย ทั้งๆที่ผมมาถึงแล้ว ผมยืนอยู่แปปนึง เหมือนเธอจะสังเกตุเห็นผมเข้ามา
"อ้าว...มาตั้งแต่เมื่อไหร่หล่ะต้น กำลังนั่งคิดถึงอยู่แล้ว" เธอกล่าวทักทายผม และเปลี่ยนสีหน้าจากไม่สบอารมณ์เป็นยิ้มแย้ม
"พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ขอโทษทีนะที่ทำให้ปุ๊กรอ"
"ไม่เป็นไร....ปุ๊กก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน"
ผมนั่งลงพร้อมกับสั่ง mocha เย็นที่ชอบกิน ปุ๊กก็เริ่มคุยสัพเพเหระต่างๆ ว่าผมเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ย เรียนเป็นยัง เยอะแยะมากมาย ปุ๊กคุยโดยที่ไม่เข้าสู่ประเด็นที่ต้องการนัดผมมาวันนี้เลย ผมเลยตัดสินใจที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"ปุ๊ก....แล้วเรื่องที่นัดเราว่า.....ตกลงว่า....."
"อืมม เรื่องที่ปุ๊กอยากจะคืนดีกับต้นใช่มั๊ย..........เอาไว้เราไปคุยเรื่องนี้กันที่ห้องปุ๊กแล้วกันนะ" เธอพูดพร้อมกับเอานิ้วมาลูบที่มือของผม
ผมรู้ทันทีเลยว่าการไปคุยที่ห้องเธอแล้วจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นตามมา ถึงตอนนี้ผมเริ่มสับสนแล้วว่าปุ๊กอยากจะคืนดีกับผมจริงๆ หรืออยากแค่ต้องการผู้ชายสักคนมาเป็นของเล่นเวลาเธอเบื่อคนอื่น
เราสองคนนั่งรถแท๊กซี่กันมา หอที่ปุ๊กอยู่ค่อนข้างไกล และอยู่แถบชายเมือง จะเรียกว่าชานเมืองก็ไม่น่าจะถูก เพราะมันอยู่เลยเข้าไปในเขตปทุมแล้ว ปุ๊กบอกว่าหอในเมืองมันแพงไม่มีปัญญาจ่าย และจากที่นี่ก็ไปมอของปุ๊กได้สะดวก เรามาถึงห้องปุ๊ก เธอบอกให้ผมรอแปป เดี๋ยวจะไปเอาน้ำมาให้ ผมเองไม่อยากจะรอแล้วเพราะผมอยากรู้ว่าเธอจริงจังกับผมแค่ไหน หรือเห็นว่าเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ แต่ปุ๊กก็ยังยืนกรานว่าจะต้องไปเอาน้ำมาให้ผมให้ได้ไม่งั้นจะถือเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดี คนอย่างปุ๊กน่ะเหรอที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีเป็นด้วย เธอหายเข้าไปในครัวซึ่งอยู่ออกไปทางระเบียง สักพักนึงเธอก็เดินกลับมาพร้อมน้ำ 2 แก้ว เธอบอกให้ผมดื่มน้ำก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกัน ผมยกแก้สน้ำขึ้นดื่ม พร้อมกับปุ๊กที่ทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆผม ความเงียบยังคงปกคลุมห้องของปุ๊ก ผมเริ่มรู้สึกว่าคงจะต้องเริ่มพูดก่อน แต่ก่อนที่ผมจะทันได้พูดออกมา ผมก็รู้สึกหนักหัวมากๆ ภาพที่เห็นก็เบลอหมุน สุดท้ายมันก็ดับไป
"โครม...." ผมรู้สึกเหมือนโดนน้ำสาดอย่างจัง
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองหลับไปนาน แต่จำได้เพียงว่าผมนั่งหลับไปในห้องของปุ๊ก
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น วินาทีแรกที่ผมเห็น ผมตกใจมาก นี่มันไม่ใช่ห้องปุ๊กนี่ ห้องมืดๆทึมๆนี่มันห้องอะไร ผมอยู่ที่ไหน แต่นั่นยังไม่เท่าไหร่ พอผมพยายามจะขยับตัว ผมก็เลยรู้ว่าผมถูกจับมัดนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขาทั้งสองข้างถูกมัดไว้กับเก้าอี้ มือของผมถูกมัดไพล่หลังไว้ ตัวผมก็ถูกจับมัดแน่นกับเก้าอี้
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมมัวแต่ตกใจกับสภาพของตัวเองตอนนี้ โดยลืมไปว่าผมไม่ได้อยู่ห้องนี้เพียงคนเดียว
"ไง...ไอ้เหี้ย...ตื่นแล้วเหรอมรึง....เก่งหนิหลับไปไม่กี่ชั่วโมงเอง"
"ดีกูจะได้ไม่เสียเวลารอมึงมาก" ผู้ชายหุ่นราวกับโอ่งมังกร อายุน่าจะเข้าใกล้เลข 5 กล่าวทักผม
ในห้องนี้ไม่ได้มีแต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นคนเดียว แต่มีผู้ชายอีกสองคนใส่ชุดซาฟารียืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายหุ่นโอ่ง ผมไม่รู้เลยว่าพวกมันเป็นใคร มันจับผมมาทำไม และที่นี่คือที่ไหน แต่อย่างเดียวที่ผมรู้พวกนี้ไม่ได้มาดีแน่
"พวกมึงจับกู มาทำไม แล้วแฟนกูหล่ะ" ผมถามมัน
"ดี งั้นกูก็จะเข้าเรื่องเลย"
"แฟนมึงติดหนีบอลพวกกูห้าหมื่น มันเลยขอเอามึงมาใช้หนี้แทน"
ผมโกรธอีปุ๊กมาก ทำไมมันทำกับผมแบบนี้ ทำไมผมมันโง่แบบนี้ น่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกว่าอีนี่มันไม่ได้มาดี
"แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมไม่มีเงินนะพี่"
"หึหึ กูก็รู้ว่าคนอย่างมึงนะ ไม่มีเงินมาใช้แทนอีนั่นหรอก แต่มึงมีอย่างอื่นที่ใช้ทำเงินให้กูได้ หน้าหล่อๆ ตี๋ๆ อย่างมึงหน่ะหาเงินใช้ให้กูได้ไม่ยาก"
มันพูดแค่นี้ผมก็เดาได้ว่ามันต้องการให้ผมทำอะไร
"ผมไม่ทำมันไม่ใช่เรื่องของผม"
"พี่ครับ ทำไมพี่ไม้ให้ปุ๊กมาทำเองหล่ะครับ ทำไมพี่ถึงมาเอากับผม"
ผลั๊ว....ไอ้ลูกน้องคนนึงเดินมาตบหน้าผม พร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาแล้วบอกว่าถ้ามึงกล้าตีอีกจะไม่ได้แค่มือ แต่จะเป็นไอ้นี้ มันพูดพร้อมกับทำท่าเงื้อมือจะเอาปืนตบผม
"เห้ยไอ้ก้อง มึงอย่ารุนแรงนักสิ เดี๋ยวน้องเค้าก็เสียโฉมกันหมด" ไอ้หัวหน้าบอกลูกน้องมัน
"กูจะบอกให้ อีนั่นมันบอกขอเอาผัวมันมาให้แทน และอีกอย่างตอนนี้กูไม่มีออเดอร์ที่ต้องการแบบมัน ตอนนี้กูมีออเดอร์ด่วนของไฮโซ ขอหนุ่มหล่อขาวตี๋ มันก็เลยเอารูปมึงให้กูดู กูก็เลยตกลง"
หัวหน้าหันมาทางผมแล้วพูดว่า "กูไม่อยากบังคับจิตใจใคร กูมีสองทางให้มึงเลือก ทางแรกทำงานตามที่กูสั่ง ส่วนทางที่สอง......" ไอ้แก่นั่นล้วงมือเข้าไปในลิ้นชักใต้โต๊ะแล้วหยิบมืดขึ้นมา แล้วทำท่าเชือดคอ "เสร็จแล้วกูค่อยไปเก็บอีนังนั่นต่อ" "ตอนนี้มึงเลือกได้หรือยัง"
ผมหน้าซืด เหมือนคนกำลังอยู่ที่ขอบเหว....มันจะมีทางไหนให้เลือกอีกเหรอ....
"โอเคครับพี่"
"ดี....แล้วก็อย่าตุกติกกับกู....ถ้ามึงคิดไม่ซื่อหรือ อิดออด งานออกมาไม่ดีจนลูกค้ากูบ่น....กูจะเอาทางเลือกที่สองให้มึง"
"พวกมึงสองคนแก้มัดให้มัน และพามันไปไว้ที่ห้องพัก...ถ้ามันตุกติกกูอนุญาตให้พวกมึงเก็บมันได้เลย"
สองคนนั่นพาผมมาออกมาจากห้องนั้น ที่นี่ดูเหมือนเป็นโกดังเก็บของอะไรสักอย่าง ผมเดินตามสองคนนั่นลงบันได้มาชั้นล่าง และมาหมุดอยู่หน้าห้องห้องนึง
"เดี๋ยวมึงอยู่ที่นี่ก่อนจนกว่านายจะสั่ง" พวกมันไขกุญแจที่ล๊อคอยู่ด้านนอกออก แล้วเปิดประดูให้ผมเข้าไป
ห้องนั่นไม่ใช่ห้องว่างเปล่า แต่ยังมีผู้ชายอยู่ในนั้นอีกสองคน ดูแล้วสองคนนั่นก็คงโดนมาไม่ต่างจากผม หรืออาจจะหนักกว่าผมซะด้วยซ้ำ ทำไมพวกที่มีอิทธิพล มีเงิน มีอำนาจมันถึงได้ ทำอะไรได้ทุกอย่าง ไม่ใช่ผมคนเดียวที่โดน สองคนนั่นก็เหมือน ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติงั้นเหรอ ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตู พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง และเสียงกุญแจที่เอามาล๊อคขังพวกเราไว้ข้างใน
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่ามันจะเป็นอย่างไร เราสามคนนั่นก็ไม่มีใครคุยกัน ผู้ชายสองคนนั้นดูดเหมือนกับยังตกใจและบอบช้ำเหมือนกับผม
"เห้ยนาย...นายชื่ออะไรเหรอ" หนึ่งในสองคนนั้นทักผม
"ต้น นายหล่ะ" เราชื่อเกมส์ และนี่ชื่อป้อง
เกมส์ดูแล้วน่าจะรุ่นนาวคราวเดียวกับผม เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนนึงเลยทีเดียว เกมส์ตาชั้นเดียว หน้าตี๋ สูงประมาณ 180 ไว้ผมรากไทรแบบเกาหลีที่นักร้องสมัยนี้ชอบไว้กัน
ส่วนป้อง คนนี้ก็หนุ่มตี๋ ป้องสูงพอๆกันกับเกมส์ แต่ดูแก่กว่าหน่อย ป้องไว้ผมสั้น ไสล์ดข้าง ที่สำคัญก้องหุ่นดีมากจนกล้ามแขน หน้าอกนี่ดันเสื้อฟิตๆออกมาจนเด่น
"นายถูกจับมาเหมือนกันเหรอ" ผมถามเกมส์
"มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...แมร่งพวกเหี้ยนั่นไม่รู้จะให้เราทำอะไร ไม่น่ามาเล่นโต๊ะพวกมันเลย แล้วนายหล่ะติดมันอยู่เท่าไหร่ กูติดอยู่แปดหมื่น"
"เราไม่เล่นบอล ไม่เคยติดอะไรกับพวกมันสักบาท แต่แฟนเก่าเราหลอกเรามาใช้หนี แทนมัน เห็นพวกมันบอกว่าแฟนเก่าเราติดอยู่ห้าหมื่น"
"ผู้หญิงนั่นแม่งเหี้ยหว่ะ" ป้องเสริม
"แล้วพวกเราต้องอยู่ใช้หนี้มันถึงเมื่อไหร่ว่ะ" ผมถามก้องกับเกมส์
"พวกกูก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ห้องนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
ยังไม่ทันที่เราจะได้คุยกันต่อ ก็เหมือนมีเสียงคนมาไขประตู ไอ้ตัวหัวหน้ากับลูกน้องมันนั่นเอง
"พร้อมกันรึยังพวกมึง เดี๋ยวบ่ายนี้พวกมึงจะต้องไปทำงานใช้หนี้แล้ว คุณหญิงโทรมาคอนเฟริมแล้ว ทำให้ดีๆหล่ะ ถ้าพวกมึงคิดหนีหรือทำงานไม่ดีไปมีเรื่องกับกับลูกค้า พวกมึงเตรียมนอนให้ดินกลบหน้าได้เลย" พูดเสร็จมันก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับขังเราไว้เหมือนเดิม พวกเราคาดการณ์อะไรกันไม่ถูกเลยว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่ผมก็อยากให้มันรีบทำรีบจบ ผมจะได้ไปจากไอ้ขุมนรกนี่สักที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น