"ยินดีด้วยค่ะคุณน้อย" เฟิร์นกล่าวแสดงความยินดีกับคุณน้อยผู้ชนะประมูลเด็กคนแรก
"ขอเชิญคุณน้อยออกมารับของประมูลเลยค่ะ" เฟิรนเชิญกระเทยแก่ออกไปรับเฉิน
ผมนั่งดูด้วยใจลุ้นๆว่าเขาจะทำอะไรกับคนที่ถูกประมูลไปบ้าง กระเทยแก่เดินเข้าไปที่กรง ประตูกรงถูกเปิดออก เฉินพยายามดิ้น แต่ในสภาพนั้นเขาไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย คุณน้อยเข้าไปยืนอยู่หน้าชิ้นเนื้อที่เขาพึ่งประมูลเสร็จอย่างหื่นกระหาย มือเหี่ยวเริ่มลูบไล้ตั้งแต่ใบหน้าใสๆ ไล้ลงมาตามเรียบร่างแน่นกำยำ และมาหยุดอยู่บริเวณเป้า ซึ่งตินนี้มีเพียงกางเกงหนังตัวเล็กๆปิดอยู่ คุณน้อยค่อยๆบรรจงถอดกางเกงตัวนั้นออกอย่างช้าๆ มังกรน้อยของเฉินค่อยๆอวดโฉมออกมาสู่สายตาคุณน้อย เธอค่อยๆจับมันแล้วรูดมันอย่างเป็นจังหวะจนเฉินแข็งเต็มที่ มันผงาดใหญ่มาก มากแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน คุณน้อยลูบไล้มันด้วยความพิศวาส แต่เหมือนเธอจะหยุดลงแค่นั้น แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร ผมงงกับสิ่งที่เธอทำ ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะทำอะไรเฉินซะอีก แต่เธอแค่เดินไปลูบๆคลำๆแล้วก็เดินออกมา ผมเริ่มสบายใจบ้างแล้วที่เห็นว่าการประมูลมีแค่นั้น เพราะนั่นหมายความว่าสิ่งที่เกมส์จะโดนก็ไม่น่าจะต่างจากเฉินมากนัก
ความโล่งใจของผมเกิดได้แค่เพียงแปปเดียว หลังจากที่คุณน้อยกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทหารสองคนก็เข้าไปในหกรงแก้มัดให้เฉินแล้วลากเฉินออกแล้วพาเข้าไปในบ้าน ผมไม่รู้วิอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับเฉิน
แต่งานยังคนดำเนินต่อไป เฟิร์นเริ่มดำเนินรายการต่อ
"ทุกคนค่ะตอนนี้ก็จะมาสู่ช่วงสุดท้ายของงานคืนนี้นะค่ะ ครั้งนี้จะเป็นการประมูลน้องเกมส์ค่ะ" เฟิร์นชี้มือมาที่กรงที่เกมส์ถูกจับขังอยู่ รายละเอียดต่างๆของเกมส์ถูกเฟิร์นสาธยายออกมาอย่างละเอียด
การประมูลเริ่มต้นขึ้น ดูเหมือนเกมส์จะมีคนสนใจมากกว่าเฉิน ราคาพุ่งขึ้นไปเรื่อยๆจนในที่สุดมันปิดตัวลงที่ราคากว่าเจ็ดหลัก คนที่กล้าทุ่มทุนประมูลเกมส์ขนาดนั้นคือ "คุณปราณี" ผมคิดว่าคุณปราณีคงไม่อยากเสียหน้าว่างานที่แกจัด แล้วแกจะต้องดูมีพาวเวอร์ เจ็ดหลักก็เจ็ดหลักคุณปราณีก็ยอมที่จะเสียเพื่อหน้าตา ว่าเจ็ดหลักสำหรับแกแล้วมันเป็นเรื่องเล็ก
เฟิร์นกล่าวแสดงความยินดีกับเจ้านาย คุณปราณีไม่ได้เดินเข้าไปหา หรือทำอะไรกับเกมส์เลย เพียงแต่มองดูด้วยสายตาที่ไม่อาจประเมินได้
งานทุกอย่างดูเหมือนจะจบลงด้วยดี บรรดาแขกก็ทยอยกันไปนอน พวกเราก็ถูกพากลับมาที่ห้องพัก ทุกอย่างดูเหมือนจะดี เหมือนจะจบ พรุ่งนี้เช้าผมก็จะได้เป็นอิสระจากสภาพบ้าๆนี้สักที
ในเวลาดึกคืนนั้น ผมว่าคงจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ท๊อปเข้ามาในห้อง สีหน้าของท๊อปดูซีดๆผิดปกติจนสังเกตุได้
"เป็นอะไรป่าวว่ะ" ผมเดินเข้าไปโอบไหล่ท๊อปแล้วถามเพื่อน
"มันถึงเวลาแล้วต้น" ท๊อปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เวลาอะไร" ผมไม่เข้าใจคำพูดของท๊อป
"คุณปราณีเลือกคนใหม่แล้ว"
"คนใหม่?" ผมยังไม่เคลียร์อยู่ดี
"ก็เพื่อนนายที่โดนประมูลไปเมื่อตอนหัวค่ำ คุณปราณีเลือกเขามาแทนที่เรา"
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว เกมส์ถูกคุณปราณีเลือกให้มาเป็นเด็กแกแทนท๊อป ซึ่งนั่นหมายความว่าท๊อปก็จะต้องถูกเก็บเข้าคอลเลกชั่น
ผมหันหน้าจ้องตาท๊อปที่ตอนนี้ดูเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง ผมกระชับท๊อปเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
"มึงไม่ต้องกลัวนะ กรูจะอยู่ข้างๆมึงเอง" ท๊อปซุกหน้าลงบนไหล่ผม ผมสัมผัสได้ถึงความชื้นที่สัมผัวตัวผม ผมกอดท๊อปแน่นขึ้น ผมจะไม่ปล่อยให้เพื่อนผมต้องเจอเรื่องร้ายๆอีก
ผมผละออกมาจากท๊อปเปิดประตูออกจากห้อง ทหารคนเดิมยังเฝ้าอยู่ข้างหน้า ทันทีที่มันเห็นผมออกจากห้อง มันรีบลุกขึ้นมาประชิดตัวผม
"จะไปไหน" ทหารโหดถามผมด้วยน้ำเสียงดุดัน
"จะไปหาคุณปราณี"
"ไปไม่ได้" ทหารห้ามผม แต่มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกผมวิ่งเข้าไปในบ้าน ทหารคนนั้นรีบวิ่งตามมา ผมตะโกนลั่นบ้านเรียก ยัยแก่วิปริต
ทหารคนนั้นวิ่งไล่ตามผมทัน มันอันหมัดหนักๆลงที่ท้องผมครั้งนึง ผมถูกมันต่อยทรุดลงไปนอนกับพื้น พอๆกับที่เจ้าของบ้านเดินออกมาจากห้องลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเดินลงมาหาผม ขณะที่ทหารเลวนั่นล๊อกตัวผมเอาไว้
"มีอะไร ทำเสียงอึกทึกดึกดื่นแบบนี้" เธอแว้ดๆใส่ผม
"ผมขอร้อง...อย่าตัดของเพื่อนผมไปเลยนะครับ...ขอร้อง.."
"เธอมีอะไรมาขอร้องชั้น ทำไมชั้นต้องยอม"
"เห็นแก่เพื่อนผมได้มั๊ยครับ ท๊อปทำทุกอย่างให้คุณมากตั้งนาน ทำไมคุณใจร้ายกับเขานัก" เธอดูเหมือนจะอารมณ์ขึ้น ฝ่ามือเหี่ยวตบเข้าที่ใบหน้าผม
"งั้นเธอก็เอาของเธอมาแลกกับเพื่อนแล้วกัน"
ผมอึ้งจริงๆ ผมยอมรับว่าผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะแลกของผมกับของท๊อป แต่ยังไงท๊อปก็ไม่ควรจะเสียของรักของตัวเองไป
"ถ้าไม่แลกชั้นก็ช่วยไม่ได้" คุณปราณีพูดเยาะอย่างสะใจ
คุณปราณีพูดสั่งแม่บ้านว่าให้พาทุกคนลงไปที่ห้องใต้ดิน ผมถูกพาลงไปห้องใต้ดินก่อนเป็นคนแรก เกมส์รออยู่ที่นั่นแล้ว และไม่นานนักทุกคนก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนี้
"ฮันนี่ค่ะ ถึงเวลาส่งต่อตำแหน่งแล้วค่ะ" คุณปราณีหันมาพูดกับท๊อปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
ท๊อปเหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขา ทหารสองคนต้องกึ่งพยุงกิ่งลากท๊อปมาอยู่หน้าสปอตไลท์
"ฮันนี่รู้นะค่ะว่าต้องทำยังไง" ท๊อปพยักหน้ารับคำสั่งคุณปราณี เธอหยิบกล้องวีดีโอออกมา หันหน้ากล้องเข้าไปหาท๊อปในสภาพเกือบจะเปลือยเปล่า เหลือเพียงแต่กางเกงในพิเศษที่ติดตัวอยู่เพียงตัวเดิน คุณปราณีสั่งให้ท๊อปโพสต์ท่านั้นท่านี้ กล้องค่อยซูมไปแต่ละส่วน คุณปราณีค่อยๆบรรยายมันไป
เมื่อเธอเก็บทุกอย่างของท๊อปเรียบร้อยแล้ว เธอโยนกุญแจไปให้ท๊อปไขเอากางเกงในออก ท๊อปไขมันอย่างมือสั่น จนในที่สุดกางเกงในก็ตกลงสู่พิ้น ท๊อปยืนในสภาพเปลือยเต็มรูปแบบ
คุณปราณีคงรู้อยู่แล้วว่าในสถาณการณ์แบบนี้คงไม่มีใครที่จะแข็งได้ เธอเตรียมยาปลุกเซ็กส์ไว้สำหรับท๊อปแล้ว แม่บ้านยื่นมันให้ท๊อป ท๊อปดื่มมันด้วยความจำใจ แต่มันก็ได้ผลจริงๆ มังกรน้อยของท๊อปค่อยๆแข็งขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุดมันชี้ตรงขึ้นอย่างสวยงาม
ท๊อปถือเป็นผู้ชายที่มีท่อนลำสวยมากเลยทีเดียว แม้ว่าจะเป็นขนาดมาตรฐานแต่ความตรง ความขาว หัวแดง มันดูน่าดึงดูดใจมากทีเดียว ผู้หญิงคนไหนเห็นคงอยากจะได้ในอย่างแน่นอน ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณปราณีอยากเก็บมันไว้เป็นของส่วนตัว
ท๊อปรู้งานว่าจะต้องทำอะไรต่อไป เขาค่อยรูดท่อนลำไปเรื่อยๆ อย่างอาลัยอาวรณ์ แม่บ้านนำแก้วมารองน้ำสุดท้ายของเขาเอาไว้ ท๊อปรูดมันช้าๆ เหมือนจะขอเก็บความรู้สึกดีๆเหล่านี้เอาไว้ ในที่สุด "น้ำสุดท้าย" ของท๊อปก็พุ่งกระฉูดออกมาอย่างมากมายลงในแก้วที่เตรียมไว้ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแม่บ้านเข้ามาเก็บน้ำนั้นออกไป คุณปราณีไม่รอให้เสียเวลาของเธอ เธอคงอยากจะไปสนุกกับเกมส์แล้ว เธอสั่งให้ทหารสองคงเข้ามาล๊อกตัวท๊อปที่นั่งหมดอาลัยเข้าไป
ท๊อปถูกจับล๊อกแขนขาไว้กับแกนไม้รูปตัว X ผมเองแม้จะรู้อยู่แล้วว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เคยรู้กับการได้มาเห็นเอง ความรู้สึกมันช่างต่างกันนัก
แม่บ้านเริ่มขั้นแรกจากการแอลกอฮอล์ลมาเช็ดทำความสะอากท่อนลำที่ยังมีคราบน้ำเงื่อนอยู่จนสะอาด ก่อนจะจัดการโกนขนของท๊อปออกจนเกลี้ยง ผ้าปิดปากถูกเอามาอุกปาดของท๊อปไว้ ยาถูกฉีดเข้ากระแสเลือดของท๊อป มังกรของท๊อปแข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็วแม้ว่ามันจะพึ่งพ่นลาวาออกมาไม่นาน แม่บ้านนำยางเข้ามามัดโคนอย่างแน่น ท๊อปร้องเสียงอู้อี้ออกมาจากผ้าที่กัดอยู่ น้ำตาท๊อปเริ่มไหล แววตาเต็มไปด้วยความกลัว มีดคมๆ สารเคมีถูกนำมาเตรียมไว้ข้างๆ
ผมมองดูเพื่อนของตัวเองกำลังจะถูกกระทำด้วยสิ่งที่แย่มาก แย่เกินกว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "มนุษย์" จะทำได้ ทำไมยายแก่โรคจิตอย่างคุณปราณีไม่คิดบ้างว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ท๊อปยอมแลกความสุขในชีวิตของตัวเองบำบัดราคะความใคร่ให้กับแม่หม้ายอย่างเธอ ยิ่งผมเห็นท๊อปน้ำตาไหล น้ำตาผมเองก็จะไหลไปด้วย
"โครมม" ผมวิ่งชนทหารกระเหรี่ยงคนนึงล้มลง พร้อมกับอัดหมัดลงไปแบบไม่ยั้ง พอกับทหารอีกคนนึงวิ่งจะเข้ามารวบตัวผมเอาไว้ แต่ก่อนที่ทหารร่างใหญ่จะวิ่งมาถึงตัวผม ป้องวิ่งมาล๊อกทหารคนนั้นและเปิดฉากรุมกันอย่างดุเดือด
ผมเองก็จัดการกับทหารอีกคน พวกเราสู้กับมันอยู่สักพัก ทั้งห้องดูวุ่นวาย คุณปราณีเองก็ดูตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอร้องตะโกนให้คนช่วย แต่ไม่มีใครในห้องนั้นเลยจะลุกขึ้นมาช่วยผม หรือ คุณปราณี แม้แต่เกมส์ก็ตาม
"ปัง" พวกเราทุกคนหยุดนิ่งทันทีที่ได้ยินเสียงปีน ผมมองหาทิศทางของเสียงนั้น ปีนพกขนาดเล็กอยู่ในมือของหญิงหม้ายโรคจิต ทันทีที่ผมเผลอทหารสองคนนั้นก็รวบตัวผมกับป้องเอาไว้ได้
เธอเดินเข้ามาหาผมในสีหน้าสะใจปนตกใจ "พวกมึงกล้าลองดีกับกูเหรอ"
ปีนตบลงบนหน้าผม ผมไม่เห็นว่าสภาพหน้าตัวเองเป็นยังไง แต่ผมรู้แน่ๆว่าเลิศผมไหล ปากผมคงแตกไปแล้ว เธอพูดเสร็จจิกหัวผมขึ้นมาอีกที "แล้วมึงจะได้รู้ว่ากูโหดขนาดไหน"
คุณปราณีสั่งให้ทหารจับพวกเรามัดไว้กับเก้าอี้
"กูจะให้มึงดูเพื่อนมึงต้องเสียสมบัติของความเป็นชาย จากนั้นพวกมึงทั้งสองคนจะต้องโดนแบบเดียวกับมัน" เธอตะคอกใส่ผม แล้วหันไปสั่งแม่บ้านให้จัดการกับท๊อปต่อ เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของเธอด้วยแววตาเห็นความชนะ
ทุกอย่างกำลังจะดำเนินต่อไป ท๊อปก้มหน้าเหมือนยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกินขึ้น ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้แม้แต่ตัวผมเองก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้
"ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง" เสียงแม่บ้านคนนึงโพล่งขึ้นมาจากหน้าประตู
"มีอะไร" เธอถามกลับอย่างเสียอารมณ์
"คุณโชคมาขอพบค่ะ"
"โอ๊ยยย มันจะอะไรกับกูนักหนา" เธอสบถอย่างหัวเสียก่อนเดินออกไปจากห้อง
ทั้งห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง ผมหันมองหน้าป้อง ผมเสียใจมากที่ทำให้ป้องต้องมารับเรื่องเลวๆแบบนี้
"ป้องเราขอโทษ" ผมพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาจากตา
"ไม่เป็นไรหรอก" สีหน้าป้องแม้ดูจะเครียด แต่ยังมีความแข้งแข็ง
"ป้องพร้อมจะช่วยต้นและเพื่อนของต้นเสมอนะ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด อย่าไปสนใจมันเลย อย่างน้อยก็ถือว่าเราได้สู้แล้ว"
ผมพยักหน้าให้ป้อง ด้วยความรู้สึกผิดที่มากยิ่งไปกว่าเก่า
คุณปราณีหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง คราวนี้เธอกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"แก้มัดมันสองคน" เธอสั่งทหารของเธอ พวกนั้นแก้มัดให้ผมกับป้องก่อน
"พวกมึงออกไปคุยกับไอ้เหี้ยนั่น" ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมต้องไปคุยกับใครอีก
คุณปราณีเดินนำพวกเราสองคนมาที่ห้องรับแขก ผู้ชายวัยกลางคนๆนึงนั่งรออยู่ที่นั่นกับลูกน้องอีกคนนึง
ทันทีที่เธอส่งเราเสร็จ เธอก็เดินกลับไปโดยไม่พูดกับเราหรือเขา
"สวัสดีครับ เชิญนั่ง" ชายคนนั้นเรียกให้เราเข้าไปนั่งบนเก้าอี้รับแขก พวกเราเดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย ก่อนที่ผมหรือป้องจะพูดอะไรออกไปชายคนนั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"ผมทราบว่ามาตอนนี้พวกคุณตกที่นั่งลำบาก"
"ครับ" ผมตอบชายคนนั้น
"ถ้าผมจะบอกพวกคุณว่า ผมสามารถช่วยพวกคุณได้ คุณจะให้ผมช่วยมั๊ย"
"คุณเอ่อ...."
"ผมโชคครับ"
"ครับ คุณโชคจะช่วยพวกผมได้ยังไง"
"มันมีหลายเรื่องที่คุณไม่รู้เกี่ยวกับผมและคุณปราณี ผมมีอะไรที่สามารถจะต่อรองกับเธอได้แล้วกัน"
"แล้วคุณต้องการอะไรจากพวกเรา" ป้องพูดแทรกขึ้นมา
คุณโชคหัวเราะในลำคอเบาก่อนที่จะพูดต่อ "ผมอยากได้พวกคุณมาทำงานกับผม"
"งานอะไรครับ" ป้องถามต่อ
"ก็งานอย่างที่พวกคุณเคยทำกันมา แต่ผมไม่เหมือนพวกนี้หรอกนะ ผมมีค่าตอบแทนให้ แล้วอีกอย่างผมอยากได้พวกคุณมาหาสินค้าให้ผมมากกว่า"
ผมมองหน้าป้องอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูด
"เราต้องตั้งสินใจเมื่อไหร่" ป้องถามคุณโชค
"คุณคิดว่าคุณมีเวลากันอีกเท่าไหร่หล่ะ ผมให้เวลาพวกคุณหนึ่งนาที" คราวนี้คุณโชคพูดเสียงเด็ดขาด
"เอาไงว่ะป้อง" ผมหันไปถามป้อง
"แล้วแต่ต้น ยังไงมันก็มีแค่สองทางหล่ะนะ" เรามองตากันอย่างรู้คำตอบของกันและกัน
"โอเคครับ พวกเราตกลง"
"ดีมาก...ผมดีใจที่ดีร่วมงานกับพวกคุณ"
ทุกๆอย่างดูเหมือนจะคลี่คลายไปในทางที่ดี พวกเราไม่ต้องกลับลงไปห้องใต้ดินนั้นอีก พวกเราถูกพากลับมาที่ห้องพัก เสื้อผ้าทั้งหมดถูกนำกลับมาคืนพวกเรา ผมยอมรับว่าผมโล่งใจ อย่างน้อยสิ่งที่ไม่ดีตอนนี้ก็จบไปแล้ว แม้ผมไม่รู้ว่าอนาคตต้องเจออะไร
ไม่นานทุกคนก็กลับมาที่ห้อง นุ๊กกับโก้ถามพวกเราว่ามันเกิดอะไรขึ้น เอาจริงๆผมก็ไม่รู้อะไรไปมากกว่า "ผู้ชายชื่อโชค" มาช่วยเอาไว้ ผมถามโก้ว่าท๊อปหล่ะ โก้บอกว่าขึ้นไปกับคุณปราณีบนห้อง ถึงผมไม่รู้ว่าไปทำอะไร แต่ยังไงก็ตามสิ่งเลวร้ายต่างๆมันกำลังจะจบลงแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น