บทที่ 22 ย่ำแย่
ซู่เรินถูกจับจองเป็นเป้าสายตาจากบรรดาผู้ชมในอัฒจรรย์ใหญ่ ร่างกายล่ำบึกที่เขาตั้งใจดูแลรักษามาตั้งแต่เด็กกลับกลายเป็นอาหารทางตาของผู้ชมโรคจิต เครื่องเพศที่ปกปิดไว้มาตลอดเปิดให้ดวงตาทุกคู่เข้ามาสอดส่องไม่เว้นสักบริเวณ
“อู้หู้ กล้ามสวยจริงๆ ว่ะ ไอ้เริน” เพื่อนเก่าทักด้วยความอิจฉา
“ทำไมฆวยเอ็งเป็นแบบนั้นว่ะ ฆวยวิปริตน่าเกลียด ฝังอะไรไว้ข้างไหนว่ะนั่น” คนชมร้องถาม
“สักฆวยซะสวยเชียวนะองค์ชาย แถมประทับคำว่าหลงฆวยอีก ข้าชอบจริงๆ” อีกคนตะโกน
“หัวนมน่าดูดจริงๆ พวกเราดูสิ ชมพูอะไรปานนั้น” ทหารเอาบ้าง
“ขนรักแรสวยว่ะ ขึ้นเต็มวงแขนขาวเลย” จอหวอนคนหนึ่งตั้งข้อสังเกตุ
“เอาล่ะทุกท่าน ประเดี๋ยวจะเริ่มการแสดงชุดแรกแล้ว เตรียมรับชมให้ดี” หงฟู่ประกาศ
“อันดับแรก ข้าขอเชิญเหล่าทหารที่เคยถูกคุณหนูเรินไล่ออกเพราะดื่มสาเกในค่ายฝึก ลงมาที่ลานแห่งนี้ด้วย” ชายอ้วนตะโกน ไม่ช้าเหล่าทหารทั้งหลายรีบลุกจากที่นั่ง ตรงเข้าไปในลานโล่ง
“วันนี้ ข้าเตรียมสุราไว้หลายไห อยากหาคนป้อนให้คุณหนูรูปงามคนนี้หน่อย” หงฟู่พูดกับเหล่าทหาร
เมื่อพูดจบ เหล่าทหารทั้งหลายเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนจะหยิบไหสุราใหญ่ เดินเข้าไปหาซู่เริน แล้วเทสุราราดลงบนหัวของซู่เรินให้ไหลไปทั่วร่างที่เปลื่อยเปล่า
“ปล่อยข้า ข้าไม่ชอบดื่มของพวกนี้ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ซู่เรินดิ้นรน
“มึงไม่ชอบให้กินเหล้าใช่ไหม? คราวนี้กูจะให้มึงกินจนหน่ำใจเลย” ทหารพูดพร้อมจับซู่เรินกรอกปาก รินสุราเข้าไปจนสำลึก ไหแล้วไหเล่า จนในท้องซู่เรินมีแต่สุรา เนื้อตัวเหม็นโชย
เมื่อได้รับสุราเข้าไปในปริมาณมาก ทำให้สติซู่เรินไม่อยู่เนื้อกับตัว สมองมึนงงสับสนไปหมด อยากจะอาเจียนออกมาตรงหน้า
“ฮ่าๆๆๆ เป็นอย่างไรบ้างท่านผู้ชม คุณหนูเรินแสดงการดื่มเหล้าเข้าไปกว่าสิบไหแล้ว เราไปพบคชกับความสนุกขั้นตอนไปเลยดีกว่า” หงฟู่ประกาศ
ทันใดนั้นลูกน้องก็ตรงเข้าไปทางซู่เริน พร้อมกับใช้มือหมุนกงล้อวงกลม ให้หัวคุณชายชี้ลงพื้น ปลายเท้าชี้ขึ้นฟ้า สภาพน่าสังเวชเหลือทน
“กินน้ำเข้าไปเยอะขนาดนี้ คงต้องฉี่ออกมาสักหน่อย ไหนๆ เนื้อตัวก็เหมือนเหล้าหึ่งขนาดนี้ เอาเยี่ยวตัวเองมาล้างคงไม่เป็นไร” หงฟู่จอมโฉดเริ่มแผนต่อ
“เยี่ยวเลย เยี่ยวเลย เยี่ยวเลย” เสียงคนดูตะโกนเชียร์อย่างสะใจ
แม้ร่างกายจะได้รับปริมาณน้ำไปเยอะ แต่ให้ปัสสาวะทันทีคงเป็นไปไม่ได้ หงฟู่รู้ความจริงข้อนี้ดี จึงสั่งให้ลูกน้องนำสายยางขนาดเล็กสีใสขึ้นมาแสดงกลางแท่นโชว์
“สงสัยว่าคุณหนูเรินจะอายที่ต้องฉี่ให้พวกเราในที่นี้ดูต่อหน้า งั้นข้าถือวิสาสะช่วยอีกแรงแล้วกัน” หันซู่ประกาศ ก่อนเดินเข้าไปทางซู่เริน
ชายแก่ทำในสิ่งที่ซู่เรินไม่คิดมาก่อน เขาจับท่อนฆวยสีดำสนิทตั้งขึ้น ก่อนจะใช้ปลายสายยางสอดเข้าไปในรูฆวยบานที่เคยถูกขยายถ่างไว้ด้วยแท่งเหล็กเมื่อครั้งเป็นทาสอยู่ที่หน้าเหมืองแร่ สายยางถูกสอดลึกลงไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอย่างไม่กระพริบของบรรดาผู้ชม
ในที่สุดปลายสายยางก็แทงเข้ากระเพาะปัสสาวะของหนุ่มหล่อ และอยู่ๆ ก็ทำให้เจ้าของร่างรู้สึกปวดปัสสาวะขึ้นมาอย่างทันที แม้เจ้าตัวจะพยายามอั้นไว้ แต่ก็ไม่อาจต้านทานปริมาณน้ำที่พร้อมจะไหลออกจากท้อง
ของเหลวสีเหลืองใสหลั่งไหลออกมาจากฆวยผ่านท่อยางเล็ก ฉีดออกมาเป็นสายน้ำเยี่ยว สร้างเสียงโห่ร้องอย่างชอบใจให้คนดูทั่วอัฒจรรย์ ก่อนที่หงฟู่จะจับปลายสายยาง ฉีดล้างตัวให้คุณชายซู่เรินที่ห้อยหัวอยู่
“โอ๊ยยย...สะใจฉิบหาย ได้เห็นคนหล่อระดับคุณชายเยี่ยวให้พวกเราดู” คนดูร้องอย่างสนุก
“ดูดิ เยี่ยวเหลืองใสราดใส่ตัวเอง เหม็นทั้งเยี่ย เหม็นทั้งเหล้า ไม่เหลือความเป็นผู้ดีแล้ว” อีกคนพูด
“ให้มันกินน้ำเยี่ยวจากตัวมันเองเลย ไม่อยากกินเหล้าก็ให้กินเยี่ยวแทน” ทหารร้องขอ
เยี่ยวใสยังคงไหลออกมาจากฆวยน่าเกลียดของซู่เรินเรื่อยๆ ขณะเดียวกันหงฟูกับจับปลายสายยางแทงเข้าปากให้ซู่เรินดูดดื่มน้ำเยี่ยวจากร่างตัวเองจนอ้วกออกมาเต็มหน้าหล่อๆ
“คุณหนูแม่งจังไรจริงๆ เยี่ยวออกมาแล้วก็ดื่มกลับเข้าไปใหม่” อีกคนพูด
“อ้วกเต็มหน้าเลย เอาฉี่ล้างให้มันหน่อยเร็ว” คนดูเริ่มสนุก
หงฟู่ฉีดน้ำเยี่ยวล้างหน้าให้คุณหนูสุดหล่อ จนน้ำเยี่ยวเหม็นไหลเข้าจมูกเข้าตา ชะโลมเส้นผมจนเปียกชุ่มไปทั่ว
“หล่อจริงๆ โดนขนาดนี้แล้ว แม่งยังหน้าตาดีกว่าพวกเราอีกว่ะ” คนดูกลุ่มหนึ่งโห่ร้อง
“เอาอีก ทรมานมันอีก เอาให้คุ้มกับเงินที่เสียไปวันนี้” คนดูเร่งให้แกล้งคุณชายต่อ
“ใจเย็นๆ ทุกๆ ท่าน เมื่อสักครู่เห็นว่ามีเพื่อนเก่าของไอ้เรินเยี่ยวเหลืองคนนี้ ขอเชิญเพื่อนรักสมัยเรียนกระบี่ด้วยกันลงมาตรงนี้ด้วย” ชายอ้วนประกาศเรียก
“ข้าเองๆ ข้าคือคนที่มันเคยหักหน้าข้าสมัยประลองกระบี่กัน ครั้งนั้นข้ายังแค้นไม่หาย” หนุ่มคนหนึ่งอายุไล่เรี่ยกับซู่เริน แต่หน้าตาเทียบไม่ติด
หนุ่มคนนั้นวิ่งออกมาถึงกลางลานที่บัดนี้มีกระบี่เตรียมไว้ให้เล่มหนึ่ง หงฟู่บอกว่าใช้กระบี่นี้ทำอะไรกับซู่เรินก็ได้ตามใจเขา สร้างความพอใจให้หนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก
“โอ้โห้ ไอ้เริน มึงคิดว่าเก่งมากใช่ไหม? วันนี้ข้าจะสอนให้ว่าใครใช้กระบี่ได้เก่งกว่ากัน” เพื่อนสมัยเด็กพูดก่อนจะใช้คมกระบี่ลากปาดขนรักแร้ใต้วงแขนที่ถูกแยกออก จนขนสวยร่วงโรยลงพื้น ลูกน้องของหงฟู่เข้ามาเก็บ แล้วโปรยขึ้นฟ้า ปล่อยให้ร่วงลงมาต่อหน้าซู่เริน ที่กลับหัวมองอย่างปวดใจ
ยังไม่จบเท่านั้น กระบี่ยังคงถูกนำไปใช้ตัดขนหมอยของซู่เรินอีกครั้ง จนแทบไม่เหลือไว้ให้ดูสักเส้น ร่วงลงบนหน้าไปรวมกับฉี่ของซู่เริน ดูน่าสังเวชเหลือทน แต่กลับสร้างความพอใจให้คนดูได้มาก
“หน้าหล่อมากนักใช่ไหม? มึงคิดว่าหล่อมากนักใช่ไหม?” เพื่อนสมัยเด็กยังคงระบายความแค้น
ก่อนจะใช้กระบี่โกนเส้นผมและขนคิ้วดกของซู่เรินออกจนเกลี้ยง สภาพซู่เรินเหมือนบุรุษที่กำลังสละเพศฆราวาส หัวไม่มีผม หน้าไม่มีคิ้ว เนื้อตัวไร้ขนตั้งแต่รักแร้ ถึงหัวหน่าว
“โอ๊ยยย อยากจะให้สาวๆ ทั้งหลายมาเห็นคุณหนูที่ว่ากันว่าหล่อเหลาที่สุด ถ้ามาเจอในสภาพแบบนี้จะยังมีใครชอบอีกไหมว่ะ? ฮ่าๆๆ” คนดูชอบใจ
“เอาละๆ เรามาเริ่มการแสดงต่อไปกันเลยดีกว่า” พิธีกรประกาศอีกครั้ง
“อย่างที่ทุกท่านเห็นชัดแล้วว่าฆวยของซู่เรินนั้นแปลกประหลาด ข้าจึงคิดว่าเรามาร่วมกันสร้างสรรค์ฆวยแท่งนี้ได้ไม่ธรรมดายิ่งขึ้นกันเถอะ” หงฟู่พูดอย่างคึกคะนอง
สิ้นคำประกาศ รถเข็นที่มีหลอดฉีดขนาดเล็กวางเรียงรายถูกเข็นออกมากลางลานแสดง สร้างความสงสัยให้คนดูได้ไม่น้อย
“ในเข็มนี้บรรจุไขจากวาฬทะเลน้ำลึกหายาก วันนี้เราจะมาร่วมกันฉีดสิ่งนี้เข้าฆวยคุณชายเรินกัน วันนี้จะเป็นประวัติศาสตร์ที่คุณหนูเรินต้องจดจำไปชั่วชีวิต” หงฟู่ลั่น
คนดูไม่รอช้ารีบวิ่งลงมาต่อแถวหยิบหลอดฉีดคนและแท่ง วงล้อถูกหมุนกลับมาอยู่ที่เดิมอีกครั้ง เพื่อให้ผู้ชมสามารถฉีดฆวยให้สุดหล่อได้อย่างสะดวกสบาย
“ขอให้ฆวยท่านใหญ่ๆ ยิ่งขึ้นไปอีกนะ คุณชายเรินรูปงาม” คนแรกของแถวพูด พร้อมกันปักเข็มเข้ากลางลำของซู่เริน ก่อนดันไขวาฬสีขาวใสไหลลงไปใต้ผิวฆวย สร้างความทรมานให้ซู่เรินอย่างมาก
“ฆวยแท่งนี้จะตกถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ของประเทศ” คนที่สองตรงเข้ามาจับฆวยของคุณชาย แล้วแทงเข็มเข้าไปตรงโคนฆวย ปล่อยไขขาวเติมเข้าไปให้ฆวยของหนุ่มหน้าหยก
“ข้าขอให้ท่านภาคภูมิใจกับฆวยแท่งนี้นะคุณชาย จดจำมันไว้ให้ดีก่อนที่มันจะไม่เหมือนเดิมอีก” คนที่สามใช้เข็มสอดเขาใต้แก่นฆวย ฉีดสารหายากใส่เข้าฆวยจนบวมเป่ง
แต่ละคนทยอยช่วยกันรังสรรค์ฆวยให้คุณชายซู่เรินอย่างตั้งอกตั้งใจ ตรงไหนที่เห็นว่าเล็กก็ฉีดเติมเข้าไปให้จนใหญ่อวบยิ่งกว่ากระบอกไม่ไผ้ลำใหญ่ๆ เสียอีก
“หือออ...ๆ...ๆ...พอทีเถอะ ข้าขอร้อง ฆวยข้าไม่เหลืออะไรดีอีกแล้ว ไม่มีใครชอบฆวยข้าอีกแล้ว หือออ เอาฆวยอันเดิมของข้าคืนมา” ซู่เรินร้องอย่างคนเมาสุราไม่ได้สติ
“ข้าว่าหลังจากนี้ท่านคงไม่มีโอกาสได้เย้ดกับใครอีกแล้วล่ะ โถ้ อดเย้ดตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น น่าสงสารจริงเชียว” จอหวอนคนหนึ่งกล่าว
“เอาล่ะ วันนี้ข้าว่าพอแค่นี้ก่อน ให้คุณหนูได้พักเสียหน่อย เด๋วจะตายเสียก่อน ของดีต้องเก็บไว้ใช้เรื่อยๆ” หงฟู่ทักขึ้น กลัวจะเสียตัวแสดงหลักที่เรียกเงินให้เขาได้มากโข
“งั้นก็ได้ แต่วันนี้พวกเราขอเอาฆวยยัดปากคุณชายรูปหล่อคนนี้หน่อยได้ไหม” คนดูคนหนึ่งขอ
“นั่นสิ ข้าฝันมาตลอดว่าอยากจะมีคนหล่อหุ่นดียอมมาอมฆวยให้ข้าสักครั้ง” ชายแก่อ้วนพูดขึ้น
“ใช่ๆ พวกเราเสียเงินไปแล้ว ขอแค่ได้ปากของคุณชายครอบฆวยให้หน่อยคงไม่ว่ากัน” อีกคนเสริม
เมื่อเห็นว่ามีหลายคนเรียกร้อง หงฟูก็ไม่อยากขัดลูกค้า เมื่อเป็นเช่นนั้น จึงสั่งให้ปลดร่างซู่เรินสุดหล่อสิ้นสภาพคุณชายลงมานั่งกองบนพื้นบริเวณทางออกของลาน
“ข้าอนุญาตให้พวกท่านเอาฆวยยัดปากหนุ่มหล่อคนนี้ได้ที่ทางออก ชอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ” ชายอ้วนกล่าวปิดท้าย สร้างความพอใจให้คนดูเป็นอย่างมาก
ซู่เรินที่ถูกมัดนั่งอยุ่ตรงประตูทางออก ต้องใช้ปากบริการความเงี่ยนให้แขกที่มารับชมกันถ้วนหน้า โดยเลือกไม่ได้ ทุกคนต้องผ่านประตูนี้เหมือนกันหมด ปากซู่เรินจึงเหมือนด่านมอบความสุขสุดท้ายให้คนดูก่อนเดินทางกลับ
ชายแก่พุงยื่นเดินตรงเข้ามาควักฆวยเหม็นขึ้นมาสอดใส่ปากหนุ่มหล่อกล้ามโต ก่อนจะกระเด้าปากคุณหนู จนพุงกระแทกหน้าซู่เรินไปจังหวะ ก่อนจะปล่อยน้ำเงี่ยนเหม็นคาวสกปรกเข้าปากซู่เริน
“กินเข้าไปเยอะๆ นะซู่เริน น้ำฆวยดีๆ ของข้าทั้งนั้น” พูดจบก็ควักฆวยออกมาสบัดน้ำใส่หน้าซู่เรินก่อนเดินออกประตูไปอย่างสบายกาย
คนต่อมาเป็นทหารเก่าในจวน เดินตรงเด่เข้ามากดหัวซู่เรินให้อมแท่งฆวยขนาดกลาง ก่อนจะแทงลงมิดคอหอยของสุดหล่อ จนคุณชายสำลักหน้าแดง
“ฆวยของบ่าวเป็นอย่างไรบ้างคุณหนู อร่อยดีไหมพะยะค่ะ” ทหารตบหัวซู่เรินอย่างชอบใจ
“อมเข้าไป โอ๊ยย..เสียว ได้เย้ดปากคุณขายลูกแม่ทัพ บุญฆวยของบ่าวแล้ว” ทหารคราง ก่อนจะฉีดพ่นน้ำเสียวออกมารดใบหน้าหล่อของซู่เรินจนเยิ้มไปหมด
คนต่อมาเป็นจอหวอนหนุ่มหน้าตาดี มีการศึกษา ถือเป็นหัวกะทิลำดับต้นๆ ของประเทศ แต่ยิ่งร่ำเรียนมากก็ยิ่งเงี่ยนมาก ต้องมาหาระบายในสถานที่อโคจรเช่นนี้
“เราไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกัน ข้าเพียงมาหาที่ปลดปล่อย โปรดท่านหน้าที่ของท่านด้วย คุณชาย” จอหวอนหนุ่มพูดเสร็จ ก็รูดกางเกงลง แทงฆวยเข้าปากคุณชาย ก่อนจับหัวซู่เรินประคองไว้แล้วกระเด้าปากสวยเข้าออกอยู่นาน จนในที่สุดก็พ่นน้ำคาวหลั่งชะโลมหัวของซู่เรินไปทั่ว
การบริการด้วยปากครั้งนี้ผ่านไปอย่างยาวนาน ซู่เรินต้องดูดฆวยและดื่มน้ำกามเข้าไปจนท้องโต บัดนี้เนื้อตัวและใบหน้าซู่เรินแทบไม่เหลือเค้าคุณชายรูปงามเมื่อครั้งก่อน โดยเฉพาะท่อนฆวยที่ใครเห็นเป็นต้องขนลุกชัน ขณะที่เจ้าของร่างนอนหมดสติบนกองน้ำเงี่ยนของทั้งคนรู้จักและคนแปลกหน้า
บทที่ 23 แยบยล
“มาเป็นเมียข้าเถอะนะ...เอ้าเทียน” อู๋ทงกระซิบข้างหูเอ้าเทียนด้วยเสียงกระเส้า ริมฝีปากชิดติดกับติ่งหู ลมหายใจอุ่นรดต้นคอขาว ทำเอาเอ้าเทียนขนลุกซู่
พูดไม่ทันขาดคำ อู่ทงก็ก้มลงไประรัวลิ้นบนยอดอกขาวของเอ้าเทียน ปลายลิ้นอุ่นสัมผัสกับปลายหัวนมสีชมพู ลิ้นของอู๋ทงตวัดขึ้นลงอย่างชำนาญ ก่อนจะใช้ปากประทับติดกับอกเอ้าเทียน บรรจงดูดและใช้ปลายฟันขาวกัดขบเนินนมของจิ้งจอกหนุ่ม จนร่างแทบไม่มีเรี่ยวแรง
“ยะ...อย่าทำแบบนั้นนน อ่าสสสส์” เอ้าเทียนคราง
อู่ทงเงยหน้าขึ้นมามองเอ้าเทียนช่วงครู่ สายตาจับจ้องซึ่งกันและกัน หนึ่งใบหน้าคือเทพเจ้าเสน่ห์ อีกหนึ่งใบหน้าคือมารสุดเท่ รอยยิ้มปรากฏบนมุมปากของอู๋ทง แม้จะรวมเร็วแต่ก็ไม่พ้นสายตาของเอ้าเทียน
อู่ทงปลดเชือกออกจากข้อมือเอ้าเทียน แต่ยังคงใช้มือข้างหนึ่งรวบสองมือของเอ้าเทียนไว้แล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ อีกมือยังคงซุกซนลูบไล้ร่างกายอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง เอ้าเทียนที่ถูกจี้จุดไว้จึงยังไม่สามารถขยับร่างกายได้
ตอนนี้อู่ทงกำลังขยับปากร่ายเวทมนต์ ปล่อยงูอาคมออกมาโอบรัดร่างของเอ้าเทียน งูจำนวนมากเลื้อยอย่างแผ่วเบาไปบนผิวของเอ้าเทียน บางส่วนเลื้อยไปตามกล้ามแขนใหญ่ บางส่วนก็รัดพันอกและกล้ามท้อง บางส่วนเริ่มมุดเข้าไปในกางเกงผ้าไหมเงินของเทพจิ้งจอก
“ดูเหมือนงูอาคมของข้าจะเจอกับพญางูของจริงในกางเกงของเจ้าเสียแล้ว” อู๋ทงแซว
ความกำหนัดของอู๋ทงทะลุจุดที่จะควบคุมได้แล้ว เขาถอยตัวออกห่างจากเอ้าเทียน ก่อนจะปลดชุดคลุมสีดำส่วนบนออก เผยให้เห็นร่างกายที่กำย่ำแล้วงดงามของอู่ทง
อู่ทงที่มีผิวเข้มตัดกับสีผิวของเอ้าเทียน แต่มีมัดกล้ามเนื้อสวยไม่แพ้กัน จะมีจุดต่างกันอยู่บางตรงที่เอ้าเทียนมีผิวใสเนียนละเอียด ใบหน้าดูสะอาดสะอ้าน ขณะที่อู๋ทงจะมีไรขนบางๆ ขึ้นตามหน้าอกใหญ่ล่ามลงไปถึงหน้าท้อง กรอบหน้ามีเคราสั้นขึ้นขับให้ใบหน้าดูสมชายชาตรี
เมื่อทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ บทเพลงกามก็เริ่มบรรลงขึ้น ร่างเข้มเข้าประกบร่างขาวอย่างหื่นกระหาย กอดรัดราวกับพบของมีค่าที่สุด พร้อมกับไซร้ซอกคอเนียนของฝ่ายตรงข้าม ทำให้เคราสั้นๆ ถูไถไปกับผิวของเอ้าเทียน สร้างความเคลิบเคลื้มได้ไม่ใช่น้อย
มือของอู๋ทงไม่อยู่นิ่ง เริ่มลูบไล้ลอนกล้ามท้องแล้วล้วงผ่านกางเกงของเอ้าเทียนเข้าไป มือหยาบเข้าสัมผัสกับท่อนเนื้อละเอียดอุ่น แม้จะยังไม่แข็งตัวชูชัน แต่กะขนาดคร่าวๆ ด้วยมือแล้วไม่ธรรมดาแน่ๆ มารงูดำถึงกับตาโต และอมยิ้มอย่างพอใจ
“ใครจะรู้ เทพจิ้งจอกเงินไม่ได้มีดีแค่หน้าตาเท่านั้น” อู๋ทงแซว จนเอ้าเทียนหน้าแดงเป็นลูกท้อ
“ขอให้ข้าให้เห็นของดีล้ำค่าในกางเกงเจ้าสักครั้งในชีวิตเถอะนะ” อู่ทงรุกต่อพร้อมกับสอดนิ้วเข้าตรงขอบเกงเกงของเอ้าเทียน
ไม่ช้า ขอบเกงเกงของเอ้าเทียนก็ถูกดึงรูดลงสู่ปลายเท้า หัวใจอู๋ทงตอนนี้เต้นรัวด้วยความตื่นเต้น สายตาแทบจะกลืนกินร่างของเทพหนุ่มตรงหนา แต่ไม่ทันทีจะได้ก้มมองของดีของเอ้าเทียน จู่ๆ ก็ถูกส้นมือเข้ากระแทกที่ต้นคอ ทำเอาจอมมารถึงกับโซซัดโซเซ
“สวัสดีอีกครั้ง จอมมารอู๋ทง” เจ้าของสันมือทักทาย
อู๋ทงที่ตอนนี้สับสนมึนงงไปหมด มองดูคู่สนธนาอย่างโมโห ทันใดนั้นใบหน้าก็เผยความประหลาดใจขึ้นอย่างปกปิดไม่ได้ เพราะคนตรงหน้าเขาคือเอ้าเทียนใสสภาพสง่างาม ในขณะที่เอ้าเทียนคนที่เขาลวนลามเมื่อสักครู่นี้กลายเป็นท่อนไม้ไปเสียแล้ว
“ในยามที่ซู่เหวินกำลังยับเยิน ซู่เวินกำลังย่ำแย่แบบนี้ หากข้าไม่แยบยลคงพากันจบเห่” เอ้าเทียนเริ่มพูดต่อ
“ตั้งสติซะ เราจะเฉลยให้ฟัง เหตุการณ์ในคุกใต้ดินเจ้าบอกว่ามีนายใหญ่คอยบงการอยู่เบื้องหลัง นายใหญ่สั่งให้เจ้ามาขัดขวางข้า ตอนนั้นเราก็คิดได้ทันทีว่าหากต้องการรู้ว่านายใหญ่เป็นใคร สืบจากเจ้าคงจะง่ายที่สุด” เอ้าเทียนกล่าว พร้อมเดินไปมาอย่างสบายใจ
“เราก็เลยจงใจเผยจุดอ่อนให้เจ้าเห็น แล้วเจ้าก็ตกหลุมพลางที่เราวางไว้ เราแยกร่างจริงออกมาทันก่อนที่เจ้าจะสะกัดจุดและพาร่างปลอมของเรามา...ลวมลาม” เอ้าเทียนพูดทำหน้าขนลุก
“ที่แท้ข้าก็หลงกลจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หรอเนี่ย” อู่ทงบ่นตัวเองก่อนจะเริ่มร่ายท่องคาถาร่ายเวทมนต์ดำ
“สภาพแบบนี้อย่าฝืนสู้กับเราเลย จะเอาชีวิตมาตายเสียเปล่าๆ” เอ้าเทียนพูด
มนต์ดำของอู่ทงเริ่มแผ่ขยายทิศทางไปรอบๆ สรรพสิ่งที่อยู่ในอาณาเขตกลับกลายเป็นก้อนหินไปทั้งหมด ในขณะที่ไสยเวทค่อยๆ คืบคลานเข้าหาร่างของเอ้าเทียน
เอ้าเทียนก้าวถอยหลังมาตั้งหลัก สองมือวาดลวดลายในอากาศ เกิดแสงสีเงินขึ้นตามมือที่ขยับไปมา ก่อนจะเกิดช่องว่างมิติขึ้นระหว่างเอ้าเทียนกับอู๋ทง
“มะ..มะ...ไม่จริงใช่ไหม? มนต์ที่เจ้าใช้...เวทมนต์โบราณ...” อู๋ทงระล่ำระลัก
“ใช่...มนต์มิติเวลา เจอกันโลกหน้านะ สุดหล่อ” เอ้าเทียนยิ้มและกระพริบตาให้อู่ทง
ก่อนที่ร่างของอู๋ทงเริ่มถูกมิติเวลาของเอ้าเทียนดูดกลืนเข้าไป แม้จอมมารจะพยายามทรงตัวและยึดร่างไว้แน่นหนาเพียงใด ก็มิอาจทนแรงดูดจากช่องว่างสีเงินได้ ในที่สุดอู๋ทงก็หลุดเข้าไปในมิติเวลา
“เอ้าเทียนนนนน ข้าจะกลับมาให้ได้ ข้าจะกลับมาเจอเจ้าอีกแน่นอนนนนน!!!!” อู่ทงคำรามลั่น
ก่อนจะสิ้นเสียงสุดท้าย ร่างของจอมมารก็กลืนหายไปกับมิติเวลา บัดนี้เหลือเพียงเอ้าเทียนยืนอยู่ท่ามกลางมวลก้อนหินจำนวนมากในถ้ำใหญ่
“ทีเหลือก็แค่รอให้นายใหญ่ติดต่อมา” เอ้าเทียนพึมพา ขณะแปลงร่างเป็นอู๋ทง
เอ้าเทียนในร่างอู่ทงล้มตัวลงนอนกันโขดหิน มือก่ายหน้าผา ในใจในถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น ภาพอู๋ทงที่กำลังลวมลามตนเองผุดขึ้นมาในหัว เหมือนติดตรึงอยู่ในส่วนลึกของจิดใจ สลัดอย่างไรก็ไม่หลุด
“นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย?” เอ้าเทียนหลุดปาก
..........................................................................................................................................................
ท่ามกลางมุมหนึ่งที่ลับสายตาคน เกิดช่องว่างสีเงินขึ้นกลางอากาศ พร้อมกันร่างของอู่ทงที่หลุดออกมาจากมิติของเทพจิ้งจอกเงิน
อู่ทงประคองตัวเองลุกยืนขึ้นอย่างลำบาก สับสนงุนงงไปหมด สายตาเริ่มปรับสภาพแล้วมองไปล้อมๆ แต่ก็ไม่ช่วยอะไร มองไปทางไหนก็มีแต่สิ่งแปลกตา ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ปากเริ่มร่ายเวทมนต์อีกครั้ง แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย
“ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์มันส่งข้ามาที่ไหนกันแน่? เวทมนต์ข้าใช้ไม่ได้แล้วหรือ? บัดซบที่สุด!!!” อู่ทงพึมพำ มือนวดขมับทั้งสองข้าง
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!” อยู่ๆ ก็เสียงเสียงร้องของผู้หญิงแถวนั้น
อู่ทงหันไปมอง พบหญิงสาวคนหนึ่งแต่งตัวประหลาด วิ่งหนีออกไปอย่างตกใจ เขาก้มมองตัวเองจึงพบว่าอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เผยร่างกำย่ำทุกรูขุมขนให้ผู้หญิงคนนั้นดูอย่างถึงใจ
“เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้ารึไง? เห้ออ..ข้าต้องมาหาเสื้อผ้าใส่ให้ดได้ก่อนสินะ แล้วค่อยหาทางกลับ” อู่ทงบ่น พร้อมกับหลบตัวเองเข้ามุมมืด ปลอดสายตาคนแถวนั้น
ไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านมา แม้อู่ทงจะไร้ซึ่งมนต์ดำ แต่วิชายุทธ์ยังติดตัวอยู่เหมือนเดิม เมื่อหนุ่มน้อยแปลกหน้าเดินเข้ามาใกล้อู่ทง ก็ถูกกระบวนท่าของจอมมารซัดจนสลบไปกับพื้น ก่อนอู๋ทงจะยึดเสื้อผ้าของหนุ่มโชคร้ายมาเป็นของตน
“เสื้อผ้าที่นี่แปลกจริงๆ ดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย” อู่ทงบ่นไปตลอดทาง
บัดนี้เขากลายเป็นชายหนุ่มรูปงามเจ้าเสน่ห์ ใบหน้ายังคงไว้ซึ่งความคมเข้มแบบที่หาไม่ได้ในยุคสมัยนี้ ร่างกายสูงใหญ่พร้อมมัดกล้ามสวยอย่างเป็นธรรมชาติ ที่แม้จะเข้าฟิตเนสหรือกินเวย์โปรตีนในสมัยนี้ก็ไม่อาจเทียบได้ ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างแตกต่าง ไร้ซึ่งศัลยกรรมใดๆ ทำให้ชายหนุ่มเป็นที่สนใจจากคนรอบข้าง
จอมมารหน้าหล่ออยู่ในชุดเครื่องแบบเท่ ใส่เสื้อเชิตติดกระดุม พร้อมกางเกงสแลคสีดำ ทุกอย่างขับให้เขาดูโดดเด่นกว่าคนในยุคปัจจุบัน ชนิดที่ดาราดาวรุ่งยังต้องยอมแพ้ในรูปร่างและหน้าตา
“ไปสำรวจดีกว่าว่าที่นี่คือที่ไหน?” อู่ทงเริ่มตั้งสติ ไม่สนใจสายตาหวานที่จ้องมองมาจากบรรดาหญิงสาวที่เขาเดินผ่าน หรือเสียงแซวจากเหล่าสาวประเภทสองที่จ้องมองเขาราวกับจะกลืนกิน
อู๋ทงเดินมาเรื่อยๆ จนถึงลานขนาดใหญ่ มีเสียงเชียร์ดังสนั่น พร้อมผู้คนและนักข่าวจำนวนมากมายกำลังสัมภาษณ์เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่
“เตรียมตัวอยู่นานไหมคะสำหรับวันนี้” นักข่าวสาวถามเด็กหนุ่มหล่อ
“พวกเราซ้อมกันหนักมากครับ พวกเราตั้งใจจะทำให้ออกมาดีที่สุดและจะทำสถิติคว้าแชมป์สี่สมัยซ้อนให้ได้” เด็กหนุ่มตอบ
อู๋ทงมองไปรอบๆ มีผู้คนเต็มไปหมดทั้งชายและหญิง เหมือนมารวมตัวกันเพื่องานอะไรสักอย่าง แม้จะยังไม่ชิน แต่เขาเริ่มปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว สายตาสาดส่องไปทั่วจนเจอเข้ากับประโยคหนึ่ง
“ยินดีต้อนรับสู่จตุรเทพเกมส์ ครั้งที่ 22” อู๋ทงอ่านข้อความนั้นในใจ พร้อมความสงสัยเต็มไปหมด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น