อิน คุณหนูตัวร้าย กับการล้างแค้นของเด็กมัธยมปลาย 7

พี่ตี้เพื่อนสนิทพี่อาร์ม..บอกผมว่า.."เห็นนอนอยู่บนห้องนะ...ยังไม่ออกมาเลยว่ะ...แล้วนี่ใครวะ"...ผมขี้เกียจเล่าตอนนี้เพราะอยากรีบไปเจอพี่ก่อน.เลยบอกไปว่าเดี๊ยวค่อยมาแนะนำทีหลัง..จากนั้นก็พาพี่เจ๋งขึ้นไปที่หอที่พวกนักบอลอยู่กัน..รวมถึงผมด้วย.ผมก็อาศัยอยู่่ที่นี่..อยู่รวมกับเพื่อนๆพี่ๆในทีม..อยู่กันเหมือนเป็นครอบครัวเล็กๆพวกเราจึงสนิทกันมาก..ห้องพี่ชายผมอยู่ชั้นสองชิดในซ้ายสุดครับ..ถัดมาก็เป็นห้องของผม..ตอนนี้ผมกับพี่เจ๋งยืนอยู่หน้าห้องพี่อาร์มแล้ว..ด้านหน้ามีขวดเบียร์วางกองอยู่สองขวด..นี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่ครับ..วัยรุ่นกับเบียร์เป็นของคู่กัน..ผมเคาะประตูทันทีตะโกนบอกว่าผมมาแล้ว..เงี่ยหูฟังสักแป๊ปก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรสะท้อนกลับมา..ผมถึงเคาะใหม่อีกรอบเพื่อความมั่นใจ...เพราะพี่ชายผมไม่มีทางไปไหนหรอก..ก็เห็นวันๆถ้าไม่ซ้อมบอลก็นั่งๆนอนๆอยู่ที่ห้อง...วันนี้ก็น่าจะเช่นกัน..ผมเคาะอีกที..."พี่อาร์ม...อยู่ป่าวว..นี่อ๋องเอง.เปิดประตูให้หน่อย..มีเรื่องด้วนว้อยยย".....คราวนี้มีเสียงตอบกลับมาแล้ว.."แป๊ปนึง...รอเดี๊ยวว.ววว"...พี่ชายตัวแสบของผมร้องตอบกลับมา..."เปิดเลยดิ..ไวๆ"..ผมไม่อยากให้พี่เจ๋งยืนรอนานครับ..เกรงใจ...อีกอย่างข้างนอกนี่ก็ร้อนมากด้วย..."จะไปเปิดแล้ว..แปปๆๆๆ"...ขี้เกียจรอแล้วครับ..อ้าว..ประตูไม่ได้ล็อคนิ..ผมลองใช้มือหมุนดูก็เปิดได้.."อย่าเพิ่งๆๆ"...ถ้างั้น..."เฮ้ย.."....ก็.."อย่าาาา"......เปิดเลยแล้วกัน..คลิ๊ก!!...."เข้าไปแล้วนะเว้ยย"........แอ๊ดดดด...ตามด้วย...ปั้ง..เสียงประตูเหวี่ยงชนกำแพงห้องอย่างแรง....พร้อมๆกับที่.....ซี๊ดดดดดอ้าาาาาาาาาาาาาา!!!!...........เชี่ย.ไอพี่อาร์มแม่งชักว่าว...น้ำว่าวมันลอยข้ามห้องสาดลงพื้นกับที่นอนเลยครับ..หลายระลอกด้วย..สามน้ำได้มั้งที่เห็น...นั่นคือวินาทีแรกที่ผมเห็นตอนเปิดเข้ามา...ผมอายจนไม่กล้าหันไปมองคนข้างหลังที่พามาด้วยเลย555...แต่นี่ล่ะนะพี่ชายผมเอง....วินาทีต่อมาสายตาพวกผมก็โฟกัสไปที่เจ้าของน้ำว่าวที่ตอนนี้นั่งพิงกำแพงถ่างขาอาซ่า...ค.วยโด่ชี้ฟ้า..หัวแดงบานก่ำ..แถมมังกรยักษ์ของมันยังสำลักน้ำนมขาวขุ่นออกมาไม่หยุดอีกต่างหาก...ไหลเยิ้มลงไปที่หมอย..บ้างก็หยดย้อยไปที่พวงไข่สีคล้ำโตๆของมัน..พี่ชายผมตอนนี้เหนื่อยหอบ.หายใจเข้าออกแรง..หน้าแดงก่ำเป็นที่สุด..มือขวายังคงกำหลวมๆอยู่ที่ท่อนเนื้อแข็งๆของมัน..มือซ้ายถือหนังสือโป๊..ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรปกปิดเลยแม้แต่น้อย..อล่างฉ่างเป็นไหนๆ..และดเวยความที่เตียงนอนกับประตูอยู่ไม่ห่างกันนัก..พวกผมทั้งสองจึงเป็นสักขีพยานในที่เกิดเหตุไปโดยปริยาย.แถมยังเก็บรายละเอียดชัดทุกซอกมุมไม่มีตกหล่น....เอาเป็นว่าขนาดผมยืนอยู่นี่..ยังอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแทนเลย...หลังจากนั้น..สายตาพวกเราสามคนก็ประสานกันเป็นครั้งแรก............."เอ่อพี่เจ๋ง....นี่พี่เบียร์...พี่ชายเราเอง"...นาทีนั้นไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า.แต่ผมแอบสังเกตด้วยว่า***พี่เบียร์กระดกทักทายคนมาใหม่ด้วยหนึ่งที  ไอน้องเวรนี่เอาแล้วไง...มันฟังบ้างมั้ยวะ..กูบอกอย่าเพิ่งๆ.แม่งก็เปิดเข้ามาเลย...แล้วเป็นไงอะ...แล้วนั่นใครวะมาใหม่...ไอน้องบ้านี่ใหม่เท่าไหร่..เห็นกันหมดเปลือกมาแต่ไหนแต่ไรและ...ว่าแต่ไอหน้าหล่อนั่นมากับน้องเรานี่มันอะไรยังไง...แล้วตอนนี้คือยังไงเนี่ย...ไอค.วยนี่ก็ไม่ไว้หน้ากูเลยนะ...แตกเอาแตกเอา.แหน่ะ.เรายังไม่ยอมลงอีก..แล้วยังเสือกผงกหัวขึ้นลงอีกต่างหาก...มีอะไรอายกว่านี้มั้ยเนี่ย...แต่เอาเถอะผู้ชายกันเองนี่หว่า..เห็นของกันและกันเป็นเรื่องปกติจะตาย..ผมเองก็ชินแล้ว...เพราะมาอยู่นี่ก็ต้องอาบน้ำรวมกับเพื่อนๆในทีมทุกวันอยู่แล้ว...บางวันก็ชักว่าวหมู่...บางวันก็จับใครบางคนชักว่าว...เรื่องปกติทั้งนั้นครับ..ทีมนี้ทำกันเป็นกิจวัตร...ไม่มีใครอายทั้งนั้นแหละ..แมนๆเล่นกันเงี่ยย...แต่เจอแบบนี้ใครก็ต้องอายป่าววะ...เจอกันครั้งแรกกูควรจะดูดีกว่านี้สิวะ..กูเป็นหัวหน้าทีมฟุตบอลนะเว้ย..กัปตันทีมที่น้องเคารพๆ...แล้วภาพแรกที่หมอนั่นดันมาเห็น...เสือกเป็นตอนกูสวมบทไอหื่นสาวว่าวตอนกลางวันแสกๆซะงั้น...แถมน้ำแตกนองพื้นอีกต่างหาก...ไอน้องเวรเอ๊ย..เพราะมึงตัวเดียวเลย..อยากจับมันมาตีตูดเจ็บๆจังเด็กบ้า!..."เชี่ย...กูบอกแล้วไงให้เคาะประตูก่อน...มึงออกไปเลยปะ...เชี่ย...เดี๊ยวกูออกไปหา..ขอแต่งตัวก่อน"...หงุดหงิดจริงๆเลยแฮะ...ยิ่งเห็นมันทำหน้าระรื่นไม่มีสลด...ยิ่งหมั่นไส้อยากเบิ้ดกะโหลดไอตัวเล็กเข้าไปอีก....จากนั้นสองคนนั้นก็ปิดประตูแล้วลงไปรอผมข้างล่างครับ...ที่ผมสังเกต..ไอคนหน้าใหม่นั้นไม่พูดอะไรเลย..สงสัยคงอึ้งพูดไม่ออก....เชี่ยเอ๊ย...คิดแล้วก็ยังเจ็บใจเจ้าอ๋อง..ชิ!....ป่น***หมด..ภาพลักษณ์กู.เป็นการเจอกันครั้งแรกที่ผมไม่มีทางลืมลงแน่ครับ...แต่ถึงจะตกใจนิดนึง..ผมก็เข้าใจดีว่านี่เป็นธรรมชาติของพวกเรา..ที่ผมสนใจคือไออ๋องครับ..มาคิดๆดู..ไอเด็กนี่มันร้ายจริงๆนะครับ..ผมว่ามันรู้ว่าพี่ชายมันช่วยตัวเองอยู่แต่ก็ยังเสือกเปิดเข้าไป...ร้ายกาจใช่ย่อยจริงๆ...แล้วไหนจะที่มันทำกับเจ้าอิน.เด็กพ่อรวยนั่นที่เป็นประธานนักเรียนนั่นอีก..ซึ่งผมก็มารู้เอาภายหลังว่ามันทำอะไรลงไปบ้า่ง..ก็ทำเอาผมทึ่งในความแสบสันต์ช่างครีเอทในการแกล้งของมันเข้าไปอีก....ไม่รู้ทำไมแต่ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างแกล้งมันดูบ้างแล้วล่ะครับ...หมั่นไส้สุดอะบอกตรงๆ...."อะ..กูมาและ"....พี่อาร์มลงมาแล้วครับ..เรียบร้อยในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดที่เดาได้ว่าคงใส่ประจำ...พี่แกมาถึงผมก็ขอโทษเป็นการใหญ่..แต่เราสองคนก็เข้าใจตรงกันดีว่ามันเป็นอะไรที่ข้ามๆที่จะไม่พูดจะดีกว่า...และก่อนที่บรรยากาศอึดอัดไร้บทสนทนาจะเกิดขึ้น...เจ้าอ๋องก็รีบแทรกเข้ามา..ทำลายความเงียบด้วยการเล่าเรื่องว่าวันนี้มันไปเจออะไรมาและอะไรนำพาเราสองคนให้มาเจอกัน....."พี่นั่งก่อนเลย...เรื่องนี้ยาววว"...พวกเราสามคนนั่งกันตรงม้านั่งในยิม...ที่มองตรงไปจะเห็นสนามซ้อมที่ปกติจะมีคนในทีมหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนลงมาใช้..แต่ตอนนี้ทั้งหมดมารวมตัวกันและพร้อมใจกันฟังเรื่องราวการผจญภัยของไออ๋องอย่างตั้งอกตั้งใจ.....ผมเองก็นั่งฟังอยู่ข้างๆมัน...ทำให้ได้รู้เรื่องราวอีกมุมขึ้นและเรื่องของอินที่ผมเพิ่งจะรู้เอาก็วันนี้.....อ๋องเริ่มเรื่องอย่างรวดเร็ว...เข้าสู่ไคลแม็กซ์คือตอนในห้องน้ำ...ซึ่งจุดนี้ทำให้คนแถวนี้ของขึ้นไปตามๆกัน..อ๋องยิ่งเล่า.พี่อาร์มก็ยิ่งโกรธอย่างเห็นได้ชัด....จนมาถึงตอนที่ผมเข้าไปช่วย..นั่นเองที่ผมเห็นว่า..หลายคนมองมาที่ผมด้วยสายตาใหม่และรับรู้ได้ว่าพวกเขาขอบคุณเป็นอย่างมาก...ไม่รู้ทำไมแต่ผมอาจรู้สึกไปเองว่าผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของทีมนี้ก็ตั้งแต่วินาทีนั้นแหละ.....และเสียงฮาก็ดังลั่นกึกก้องพร้อมกับที่หลายคนตบฉาดด้วยความสะใจ...เมื่ออ๋องเริ่มเล่าว่ามันเอาคืนไอ้คุณหนูเวรตะไลนั่นยังไงบ้าง ภายในไม่ถึงห้านาทีกับเรื่องที่น้องตัวเล็กของผมเล่ามา..ผมรู้สึกมากมายในเวลาเดียวกัน...เริ่มจากตกใจ.โกรธ.หงุดหงิด.แค้น.สบายใจ.รู้สึกขอบคุณเจ๋งมากๆ.ก่อนที่จะผ่อนคลายลงแล้วระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ.และสบายใจที่สุดที่น้องผมผ่านเรื่องร้ายนี้มาได้.แต่ท้ายสุดจริงๆ.ผมรู้สึกเป็นห่วงและกังวลอย่างจริงจัง......เพราะรู้ดีว่า.เรื่องไม่จบง่ายๆแค่นี้แน่..การเอาคืนกำลังจะเริ่มต้น..และเมื่อถึงเวลานั้น..เราจะเอาอะไรไปสู้กับฝั่งโน้น..ที่มีทั้งหน้าตาความน่าเชื่อถือทางสังคม..แถมยังได้รับการสนับสนุนจากใครต่อใคร..และที่สำคัญแค่เหตุผลเดียวทีว่ารวยล้นฟ้าจะทำอะไรก็ได้...เพียงแค่นี้ก็อาจทำให้พวกเราแพ้ตั้งแต่ต้นเลยก็เป็นได้....เพราะถ้าคุณหนูอินห่าเหวนั่นอยากได้อะไรล่ะก็...มันก็จะต้องทำให้ได้มาเสมอ..และถ้ามันเกลียดใครเข้าล่ะก็..มันก็ต้องพยายามเอาคืนแน่ๆ...แถมไออ๋องเด็กบ๊องนั่นยังไปทำเจ็บแสบไว้ขนาดนั้น....แค่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนหน้าก็สยองแล้วล่ะครับ....."กูบอกเลยนะ...ต่อไปพวกแกสองคน...ไม่สิพวกเราทุกคนในที่นี่ต้องระวังตัวให้มากขึ้น..รู้มั้ย"...ผมเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียง.แสดงออกอย่างชัดเจนว่าผมจริงจังกับเรื่องที่จะพูดมากแค่ไหน..."เพราะไออินนั้นมันไม่เอาไว้แน่...เล่นแรงแบบนั้น..มันไม่หายไปเงียบๆแน่..ดังนั้นระวังตัวให้ดี...มันสามารถกลั่นแกล้งเราได้ทุกทาง..พรรคพวกมันก็มี..ครูอาจารย์ก็รับเงินพ่อมัน...จำไว้..พวกเราต่างหากฝ่ายเสียเปรียบ...ทางทีดีหลบได้ก็หลบ..จำเอาไว้"....ประโยคสุดท้ายผมพูดให้เจ้าอ๋อง.น้องสุดที่รักของผมเป็นพิเศษเลย....ไอลิงนี้อยู่ไม่เคยสุขหรอก..ดื้อด้านที่สุดในโลก...แต่ผมก็รักมันมาก...เพราะมันเป็นน้องคนเดียวของผมนี่นะ.........ส่วนเจ๋ง..เพื่อนใหม่ของพวกเราในวันนี้ก็ได้กลายมาเป็นสมาชิกชมรมฟุตบอลทันทีที่ผมรู้ว่ามันเตะบอลได้..แถมยังเคยเป็นหัวหน้ามาก่อนด้วย..แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าที่นี่ผมใหญ่สุดละครับ5555..ใหญ่ทั้งสองหมายนั่นล่ะครับผมมั่นใจ...แล้วผมยังชวนให้เจ๋งย้ายมาอยู่หอพักเดียวกับพวกเราด้วย..ถือว่าเป็นการขอบคุณและนัยนึงก็เป็นการต้อนรับเข้าสู่ทีมของเรานั่นเอง