อิน คุณหนูตัวร้าย กับการล้างแค้นของเด็กมัธยมปลาย 11

ระยำที่สุด...ทุกครั้งที่ผมย้อนคิดถึงตอนที่ผมผ่านเหตุการณ์คืนนั้นมาได้..หลังจากที่ผมโดนไอเชี่ยอ๋องมัดติดกับเสาในห้องน้ำแล้วมันหนีไปแบบนั้น....มันเป็นอะไรที่ผมอยากจะลืมๆมันไปซะแต่ก็ทำไมไ่ด้ซะที....เรื่องทั้งหมดนั้นมันกัดกินผมเหลือเกิน...เพราะทั้งชีวิตผมไม่เคยต้องตกต่ำอะไรแบบนั้นมาก่อนด้วยซ้ำ...คิดดูสิครับ..จากที่เป็นคุณหนูมีชีวิตดีๆ..มีคนนับหน้าถือตามาตลอด..มาวันนึงกลับโดนไอเด็กเมื่อวานซืนนั้นลอบกัดทำร้ายแบบนั้น...ผมต้องโดนมัดจับนั่งอยู่กับพื้นห้องน้ำโสโครกมืดๆอับๆนั้นอยู่นานสองนาน.แถมทั้งเนื้อทั้งตัวยังมีแ่ค่กางเกงในสีขาวบางๆเท่านั้น..ถ้ามีใครมาบอกก่อนหน้าว่าสักวันผมจะเจอแบบนี้..ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่มีทางเชื่อ....เพราะมันเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าอัปยศและทำผมเจ็บแค้นใจมากๆๆ..แต่ก็โชคดีอยู่อย่าง..ที่เรื่องนี้ไม่ได้แพร่ออกไปจนใครต่อใครรับรู้...อย่างน้อยก็ในสังคมที่ผมอยู่ละกัน...แต่ถึงกระนั้นมันก็เกือบอยู่หลายครั้ง..เล่นเอาผมเสียวจนประสาทแดกไปเลยตอนนั้น...ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นผมกลัวมาก..กลัวจริงๆว่าจะมีใครมาเห็นและเอาไปบอกต่อๆกัน..ซึ่งนั้นจะเป็นการทำร้ายผมอย่างที่สุด...เพราะถ้าภาพลักษณ์มันเสียหายไปแล้ว..เงินพันล้านหมื่นล้านก็กู้กลับมาไม่ได้หรอกครับ....ส่วนเหตุการณ์วันนั้นผมจะเล่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้นครับ....เพราะผมคงไม่อยากจดจำมันอีกแล้ว...............หลังจากที่ผมถูกมัดทิ้งไว้กลางห้องน้ำ...ปราศจากคู่ต่อกรและเพื่อนรักสองคน...ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีแค่กางเกงในห่อหิ้วเจ้าโลกที่ยังแข็งตัวอย๋แค่นั้น...หนำซ้ำมันยังเปียกน้ำฉี่ไอเด็กเวรนั่นจนถ้ามีไฟสาดส่องก็อาจจะเห็นเนื้อในได้โดยง่าย.....ผมปล่อยให้ตัวเองให้โกรธและหงุดหงิดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...ที่แผนการทุกอย่างล้มเหลวแต่ตาลปัตรไปอย่างที่คาดไม่ถึง.....ยิ่งไปกว่านั้นผมยังไม่เห็นเลยว่าทำไมไอสองตัวนั้นถึงหนีหายไปและเมื่อไหร่มันจะกลับมา...เพราะเวลานั้นก็เริ่มเย็นแล้ว...อีกไม่นานโรงเรียนก็จะปิด....สักพักผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงซุบซิบในระยะไม่ไกลมาก...ทว่าดันเป็นเสียงผู้หญิง...สงสัยคงเป็นนักเรียนหญิงแน่ๆเลย....ผมเสียวมากว่าจะเป็นเช่นนั้น...บรรยากาศก็ยิ่งกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ...และเสียงนั่นก็ยิ่งใกล้เข้ามา....เอาแล้วไง...ถ้าเธอเดินลงมาอีกไม่กี่ก้าวเธอต้องเห็นประธานนักเรียนนอนจู๋แข็งอยู่แน่ๆ..แล้วทุกอย่างคงพินาศ..เธอเริ่มกรี๊ดแล้ววิ่งไปตามคนอื่น.....แต่แล้วเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดนิ่งลง....ผมหายใจถี่ขึ้นด้วยความตื่นเต้น...ก่อนที่จะผ่อนคลายลงนิดนึง..เมื่อเดินนั้นหันเหไปอีกทาง...เธอไม่มาทางนี้แล้ว....แต่อีกสักพักก็มีเสียงฝีเท้าย่ำตึงตังขึ้นมา...เสียงนี้ค่อยๆดังขึ้นมาจากชั้นล่าง..และดังมากขึ้นเรื่อยๆๆๆ..มันใกล้ผมมาอีกแล้ว....มันจะมาถึงหน้าห้องน้ำนี้แล้ว.......และแล้ว...ก็เป็นไอเซนกับไอทูนั่นเอง..."เฮ้ยยยยยยยยย...อิน!!" ไอเพื่อนตัวดีมาแล้วครับ...ผมโมโหอยู่เบาๆ...แต่นานี้นั้นก็โล่งใจเป็นบ้า...ส่วนมันสองตัวก็ตกใจมากที่เห็นสภาพผมแบบนี้...ก็คงไม่มีคาดคิดล่ะครับ...ตามันมองมาที่เป้าผม..เพราะค.วยที่กำลังโด่เด่อยู่นั้นเป็นจุดโฟกัสที่มองได้ง่ายสุดจริงๆ....ขโมยซีนทุกอย่างไปหมด...ผมตื่นเต้นมากกว่าและกลัวไปต่างๆนานาจนลืมอายพวกมันไปชั่วครู่..."เร็วๆดิวะ...มองห่าอะไรล่ะ...ช่วยแกะกูออกไปดิ"...มันสองคนรู้ตัวก็รีบเข้ามาจัดการกับเงื่อนที่มัดแขนมัดขาผมอยู่...ไอเซนจัดการปมที่เสา...ส่วนไอทูจัดการปมต้องข้อเท้า...ซึ่งจากท่านั่งตอนนี้ของมัน..หน้ามันใกล้กับเป้าผมเอามากๆ..มันเลยอดเหลือบที่จะมามองไม่ได้....ก็พอเข้าใจอยู่..เพราะดูเหมือนว่าหัวค.วยของผมนั้นมีแววจะโผล่เลยขอบกางเกงออกมาในไม่ช้า...."มองไรวะ...รีบๆแก้ดิ"...แล้วผมยิ่งดิ้นเท่าไหร่...ก็เท่ากับว่า.ยิ่งเด้งเป้าใส่หน้ามันเท่านั้น..ไอน้องค.วยผมก็ไม่ร่วมมือด้วยเลย..เวลาคับขันแบบนี้ยังมีแก่ใจมาชูหน้าชูตาอวดชาวบ้านไปทั่ว...หรือความกลัวกับความตื่นเต้นมันจะคล้ายๆกันก็ไม่ร้...เพราะตอนนี้น้ำผมหลั่งชุ่มกางเกงในไปหมด...อวดรูปทรงให้ใครต่อใครเห็นชัดเจนไปหมด..."ยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ...มืดจะตายห่าและ..เดี๊ยวยามแม่งก็มาไล่หรอก"....ผมเร่งมันอีกจะได้หลุดพ้นจากห้องน้ำนี่ซะที...แต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะออกจากตึกนี้ไปได้ยังไง....จังหวะเดียวกันนั้น...ไอทูคงจะแก้เชือกแรงไปหน่อย.ตอนที่ดึงเชือกทั้งหมดออกจากกัน..มันถึงได้ล้มคะมำ...แล้วยังเสือกมาทับตัวผม..หน้ามันเลยโปะเข้าที่เป้าผมอย่างจัง...ผมรู้สึกได้เลยว่าปากมันสัมผัสพวงไข่ผมเข้าอย่างแรง..ส่วนจมูกมันก็ชิดกับหัวค.วยของผมเข้าให้!!!....บัดซบในเวลาเร่งรีบเข้าไปอีก.....ผมหงุดหงิดไม่มากไปกว่าเดิม..เพราะมัวแต่กังวลหลายเรื่องเกินไป...เราทั้งสามคนลุกขึ้น..และพยายามตั้งสติในขณะนั้น....ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มได้...เป็นเวลาที่ผมควรจะกลับบ้านไปแล้ว..และถ้าเป็นวันปกติ...ตอนนี้ผมก็คงกำลังเตรียมจะรูดดุ้นขาวๆโชว์ชาวกรุงเทพอยู่บนดาดฟ้า....แต่วันนี้ไม่ใช่แบบนั้น....ผมยืนเอามือกุมค.วยตุงๆอยู่ตรงบันไดชั้นสองที่กำลังจะลงแล้วออกไปชั้นล่างกับเพื่อนสองคนที่เพิ่งช่วยผมหลุดพ้นมาได้สำเร็จ...แล้วต่อไปก็ต้อง?........"แล้วจะใส่อะไรออกไปล่ะ"....เซนถามขึ้นมา..ตอนนี้ทั้งสองคนหันมามองผมชัดๆทั้งตัวเป็นครั้งแรก..."ไออ๋องมันโยนเสื้อกางเกงกูออกไปข้างนอก...แกไปดูซิ"......."ไม่มีนะ...ตอนเดินผ่านมาไม่มีแล้ว...ไปหมดแล้ว"....จริงสิ..รถขยะมาตรงเวลาเสมอ...."เออใช่...เรามีชุดสำลองอยู่ที่ล็อกเกอร์ที่สระว่ายน้ำ...แกวิ่งไปเอามาได้"....ผมดีใจขึ้นมานิดนึงที่เพิ่งนึกทางออกให้ตัวเองได้...."เออใช่...งั้นรออยู่นี่นะ...เดี๊ยวเรามา"....เซนทำท่าจะออกไป...ส่วนผมก็หันมาบอกทูว่า..."ส่วนแก...เอามือถือออกมาซะ...แล้วโทรหาคนขับรถของเราให้มาเดี๊ยวนี้เลยพร้อมเสื้อผ้าด้วย"....แม้ในยามวิกฤตผมก็มีสติและเตรียมแผนสำรองเสมอครับ......ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดีแล้วเชียว...มือถือกำลังจะโทรออก..ส่วนเพื่อนอีกคนก็กำลังจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผม....แต่แล้วปัญหาก็เกิดขึ้น...เมื่อแบตที่ควรจะเต็มก็ดันหมด..และทูก็ออกไปไหนไม่ได้..เพราะเสียงนึงตะโกนขึ้นมา.............."เฮ้ย...นั่นใครวะ!!!!"ลุงสิงห์นั่นเองครับ...แกคงจะมาปิดตึกเรียน.เพราะนี่ก็ได้เวลาแล้ว..และไม่ต้องสงสัยเลย..ที่แกตะโกนร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสงสัยแบบนั้น...แสดงว่าแกต้องแปลกใจอยู่แน่ๆว่าใครกันที่มาป้วนเ***ยนอยู่ที่นี่เวลานี้...ทั้งๆที่ควรจะเป็นเวลาที่ตึกร้าง.ปราศจากผู้คนไม่ว่าใครเลยด้วยซ้ำ....เพราะวันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวันแค่นั้นเอง..."ใครอะ...ออกมาเดี๊ยวนี้นะ"....พวกผมสามคนรีบวิ่งมาตั้งหลักที่ชั้นสองก่อนครับ...เพราะนาทีนี้ยอมให้ใครมาเห็นสภาพแบบนี้ของผมไม่ได้จริงๆ...."ใครวะ...ใครๆ"...ลุงก็ไม่พูดป่าว..จังหวะที่ลุงเดินขึ้นบันไดตามพวกผมมานั้น...มือแกอีกข้างก็ใช้สายไฟส่องมาด้วย...เพราะตอนนั้นเริ่มมืดแล้วครับ..ที่ตึกก็ปิดไฟหมดแล้วทุกชั้น...พวกผมตกใจก็หนีแกขึ้นไปอีก...แต่ตอนที่ไฟส่องมานั้น...ผมจำได้ว่ามันส่องมาโดนหน้าผมอยู่เหมือนกัน..ไวๆแป็ปๆ..ก็ไม่รู้ว่าลุงจะนึกว่าเป็นผมหรือเปล่า...ก่อนที่ไฟจะลดระดับลงมา..และฉายให้เห็นส่วนขาของพวกเราสามคนแทน....ที่ผิดปกติและเด่นสุดก็คือท่อนล่างของผมนี่ล่ะครับ...ซึ่งมันก็คงจะไปเตะตาแกเข้าอย่างจัง..."หนอย...พวกโรคจิตใช่มั้ยวะ...."...ไฟมันส่องเข้ามาที่เป้าเกงในของผมพอดี...แล้วไอ้เป้าตุงๆกับอะไรในนั้นก็คงพร้อมใจกันนูนเด่นสะท้อนกลับไป...อีกอย่างพอเป็นสีขาว...อะไรก็เห็นชัดเห็นง่ายขึ้นเยอะอะครับ..มาเป็นพวงมาเป็นท่อนลำ.."มาแก้ผ้าแก้ผ่อนโชว์นักเรียน...ไม่อายผีสางนางไม้เหรอวะ...ไอชีเปลือยลงมานี่นะว้อยยย"...ลุงแกสบถไม่หยุดเลยครับ...พวกผมยังคงวิ่งหนีขึ้นชั้นสามชั้นสี่มาเรื่อยๆ..เอาให้ห่างจากชั้นล่างก่อน..แต่ก็รู้สึกได้ว่าลุงแกหยุดตามแน่แล้ว...อายุขนาดนั้น.จะปีนขึ้นมาไล่ตามเด็กคงจะไม่ไหว...ได้แค่ยืนตะโกนปาวๆจากชั้นล่างต่อไป...."ไม่ลงใช่มั้ย...ไอชีตุง...งั้นกูขังมึงแล้วกัน...ดูซิว่าจะออกได้มั้ย"...เอาแล้วไงผมเริ่มเครียดแล้ว......"แก้ผ้าหำตุงไปอย่างงั้นทั้งคืนไปละกัน....ตามใจแก...นี่ข้าให้โอกาสแล้วนะ".....ผมคิดหนัก...ว่าจะเอาไงดี...แต่ยังไงก็ไม่มีทางลงไปเจอแบบนี้ได้แน่ๆ..."กลางค่ำกลางคืน...นอนอยู่นี่...ระวังหนูมากัดไข่ล่ะ....ไข่ใหญ่ๆแบบนี้หนูมันเห็นชัดดี...สงสัยพ่อแกคงให้มาเยอะสิท่าฮ่าๆๆๆๆ"....ผมใจเต้นแรง..ไปกับคำด่าของลุง...."อย่าให้เจออีกนะพวกบ้านี่....จะเอาไม้ตีตูดให้ไข่มึงกระเพื่อมเลยคอยดู...ข้าทำจริงนะไอชีเปลือย"....นี่ลุงจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่ากำลังพูดกับใคร....."เด็กสมัยนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ...วันๆคิดทำแต่เรื่อง...เฮ้อ.....อย่าให้กูเจออีกนะ...จะจับมาแก้ผ้า.ดีดหนังไข่ดัง.เปรี๊ยะๆ..เลย..หึๆ"......นั่นลุงกำลังด่าประธานนักเรียนคนสำคัญของโรงเรียนอยู่นะ.แล้วพวงไข่ที่ลุงจะดีดก็พวงไข่คุณหนูพันล้านด้วย....ผมเริ่มจะมีนำโหขึ้นมาแล้วสิ...."เออ...หลบได้ก็หลบไป....พรุ่งนี้เช้าเอ็งก็หนีข้าไม่พ้นหรอกว่ะ....ไอ้ชีโป๊ชีเปลือย!!!"....ผมโกรธจนตัวสั่น...แต่อีกใจนึงก็ละอาย..ทว่า...ไม่ว่าผมจะอยู่ในอารมณ์ไหน..สิ่งเดียวที่ผมดูเหมือนว่าจะทำได้แบบไม่มีเงื่อนไขก็คือ...การที่.ค.วยของผม.แข็งปั๋ง...ชี้โด่เด่ไปข้างหน้าอยู่ตลอดเวลา!!!ไฟดับหมดทั้งตึกแล้วครับ...ประตูด้านล่างก็ปิดตาย.ออกไม่ได้...พวกเรามาตั้งหลักอยู่ที่ชั้นสาม..ยืนหอบไปใจก็เต้นแรง...หันมองไปทางไหนก็เห็นแค่ความมืด..แสงสว่างที่พอมีก็มาจากตึกข้างๆเท่านั้น...ผมยืนเอาหลังพิงเสา.ในหัวก็คิดแต่เรื่องแย่ๆที่เพิ่งเกิดขึ้น.ว่าเกือบไปแล้วมั้ยล่ะ...แล้วก็จินตนาการต่อต่อไปว่าจะเจอเรื่องอะไรได้อีก...โชคดีอย่าง..ที่ลุงสิงห์ไม่ทันได้ส่องหน้าผมชัดๆ...ไม่งั้นล่ะเป็นเรื่องแน่...ผมจะอธิบายได้ยังไงว่าทำไมประธานนักเรียนอย่างผมถึงต้องมาวิ่งตุงไปตุงมาหนีภารโรงแบบนี้...รู้ถึงไหนก็อายถึงนั่นอะ..ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น..แต่ทำไมยิ่งแค้นค.วยก็ยิ่งแข็งด้วยไม่เข้าใจ.....แล้วไม่ใช่แข็งธรรมดานะครับ...แต่โด่เด่เป็นเสากระโดงเรือเลย..แข็งแกร่งจนจะทะลุ....แหกกางเกงในออกมาให้ไอเพื่อนสองตัวนี่เชยชมกันอยู่แล้ว....แล้วมันก็เสือกมองไม่วางตาเลยครับ..เล่นจ้องกันใกล้ๆแบบนี้..ไอ้หนูของผมก็ไม่ยอมลงซะทีสิเนี่ย....มันสองตัวจ้องตาเป็นมันแถมยังทำท่ากลืนน้ำลายไปด้วย...ผมนี่อายจนอยากจะหนีหายไปเลยครับ...ทำไมผมต้องมาเจอวันแย่ๆแบบนี้ด้วยวะ..เมื่อวานผมยังเป็นคุณหนูไฮโซอยู่เลย..เสื้อผ้าหน้าผมพร้อมเสร็จสรรพ..เดินไปไหนก็มีแต่คนมองชื่นชม...แต่มาตอนนี้กลับกลายเป็นว่า...ผมต้องมาเป็นไอ้บ้ากามวิ่งโชว์กระจู๋แข็งๆกับพวงกะโปกใหญ่ๆไปมา...ไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง.เอาไฟฉายส่องเป้า......"เชี่ย...มึงหยุดมองกูได้และ"...ผมหันไปสั่งมัน...แต่ไม่กล้ามองหน้าตรงๆ....."มาคิดดิ๊...ว่าจะออกจากตึก***นี้ยังไง..กูอยากออกจากที่นี่โว้ยย"...มันสองคนเหมือนเพิ่งตื่นจากมนต์สะกดอย่างงั้นแหละ...แล้วคงเพิ่งคิดได้เอาตอนนั้นว่า..เออว่ะ..จะออกจากที่นี่ไงดี...."ลองไปตึกโน่นกันมั้ย..."ไอเซนมันชี้นิ้วไปที่ตึกข้างๆที่ยังคงเปิดไฟอยู่บ้าง..ถึงแม้จะชั้นล่ะดวง..แต่ก็ยังสว่างกว่าที่นี่...."เออๆ...อย่างน้อยก็ดีกว่าตึก***นี้อะ...ทั้งมืดทั้งอับกูเริ่มคันแล้วว่ะ"...."บางทีอาจมีทางออกก็ได้..ดีไม่ดีประตูอาจยังเปิดอยู่...เราวิ่งออกไปเลยได้...ใกล้กับถนนด้วย"....ไอเดียไอเซนเข้าท่าดีว่ะ...งั้นไปกันเหอะ...."แต่เดี๊ยวนะ....มึงสองคนเดินนำหน้ากูไปก่อนได้มะ..กูแค่..แบบ...มึงเข้าใจกูใช่มะ".....ที่ทำให้ทำงั้น...เพราะปกติผมมักจะเดินนำหน้ามันสองตัวอยู่เสมอครับ...แน่ล่ะผมเป็นหัวหน้ามันนิ...แต่วันนี้ผมไม่ได้อยู่ในสภาพที่ใกล้เคียงกับคำว่าปกติเลยครับ...กางเกงในขาวๆพอเปียกน้ำก็แทบจะปิดอะไรไว้ไม่อยู่เลย...มองด้านหน้าก็โชว์ค.วยแข็งๆ...มองด้านหลังก็โชว์ก้นแน่นๆ...ชะตาชีิวิตจะเล่นตลกอะไรกันขนาดนี้วะ...ทำขนาดนี้แล้วทำไมไม่จับผมแก้ผ้าไปเลยล่ะสัส...ผมนึกประชดไป...เท้าก็เดินไปข้างหน้า....."เลี้ยวซ้ายตรงนั้นใช่มั้ยวะ"...."เออ..ใช่ๆแปปนะ..ทางมันมืด"....เดี๊ยวเดียวพวกผมก็มาถึงตึกเรียนที่สองแล้วครับ...ไฟตรงระเบียงทางเดินข้างหน้าทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นมานิดนึง...เพราะรู้สึกได้ถึงcomfort..zone...ผมเริ่มจะสบายใจและเมื่อเห็นแสงสว่างเข้ามาใกล้.แต่แล้วก็......................."เชี่ยยยยยยยย...ตัวไรวะ"ผมกับทูเดินนำหน้าอินมันครับ...สงสัยมันคงอาย..ซึ่งผมก็เข้าใจ..แต่อีกใจนึงก็อยากจะบอกมันว่า..ถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องอายหรอก...เพราะถึงมันจะยังมีเกงในปกปิดของสงวนมันอยู่..แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ได้ต่างอะไรกับการแก้ผ้าเลยครับ..แถมยังอยู่ใกล้มันตอนแก้เชือกจนค.วยใหญ่ๆของมันจะฟาดหน้าผมอยู่แล้ว......"เชี่ยยยยยย...ตัวไรวะ"...เสียงอินร้องหลงขึ้นมาเลยครับ...ผมตกใจเลยรีบหันไป..ก็เห็นมันยืนชี้นิ้วมาที่หลังผมกับไอทู...แล้วหลังจากนั้นผมถึงเข้าใจและเป็นฝ่ายส่งเสียงร้องขึ้นมาเอง..."เชี่ยยยยย..แมงมุมมมม!!!"...กรี๊ดดดด..ไอทูร้องลั่นเลยครับ..เพราะแมงมุมเกาะบนเสื้อมันเหมือนกัน...ตัวใหญ่ด้วย...ผมกับมันสองคนตอนนี้แข่งกันสั่นตัวไปมา..แล้วก็วิ่งไปรอบๆ..ส่วนเจ้าอินถอยไปดูอยู่ห่างๆ..เพราะคงช่วยอะไรไม่ได้..."เอามันออกไปที...ออกไปๆๆๆ"..."ช่วยกูด้วยๆๆๆ"...แมงมุมเริ่มไต่จากหลังเข้ามาใกล้คอผมครับ..ผมสัมผัสถึงน้ำหนักที่มันลงจังหวะเท้าได้...ขนลุกจริงๆ..."เชี่ยๆๆๆๆ...ทำไงดีๆๆ"...ตอนนั้นสติยังไม่มาครับ..เพราะกว่าที่ใครคนนึงจะเสนอให้ถอดเสื้อซะก็ใช้เวลาประมาณนึงเลย..."แม่งตัวใหญ่ด้วยว่ะสัส"..."หลังมึงมีสองตัวเลยเชี่ย"...พูดเสียงสั่นๆไปเพราะกระโดดขึ้นลงกับพื้นพร้อมสะบัดตัวไปมาด้วย...เผื่อมันจะหลุด..."กูนึกออกและ...ถอดเสื้อดิวะ"...ผมกับไอทูรีบถอดกระดุมเสื้อออกโดยไวที่สุด..แต่เวลาคับขันแบบนั้นมือไม้ก็เอาไม้อยู่...ในเมื่อไม่ทันใจผมเลยกระชากเสื้อออกมาเลย..เช่นเดียวกับเจ้าทู...แต่มันทำขาดได้แค่ครึ่งเดียว....ผมเลยต้องเข้าไปช่วยมัน...พอเสื้อหลุดออกมาแล้ว..พวกเราก็โยนมันลงพื้นพร้อมๆกับกระทืบๆๆๆทันที.....ตอนนี้เสื้อนักเรียนพวกเรายับเยินรุุ่งริ่งจนใส่อีกไม่ได้แล้วครับ.....พวกเราไม่มีทางเลือกเลยต้องยอมเหลือแค่กางเกงนักเรียนตัวด้วย...ซึ่งก็ยังโชคดีกว่าอิน...ที่ทั้งเนื้อทังตัวตอนนี้มีแค่อันเดอร์แวร์ตัวเดียวเท่านั้น.....แต่พอจะคิดได้ว่าเรื่องบ้านี่คงจบแล้ว.....อยู่ดีๆเสียงก็ดังขึ้นมาอีก............เชี่ยยยยยยยยยยยยย..ช่วยด้วยยยยย