"พี่อู๋ที่รัก" ตอน 16
?พี่อู๋... พี่อู๋... อยู่ในห้องรึเปล่า อ่ะ? จำได้ว่าเป็นเสียงไอ้ขวด เราสองผลุนรีบลุกขึ้นนั่ง ควยผมที่
ปักค้างหลุดจากรูตูดพี่อู๋เสียงดัง ?ผลวบ" น้ำเย็ดผมไหลเอ่อรินออกมาพร้อมโชยกลิ่นคาวต้อง
จมูก เราสบตาส่งยิ้มให้กัน ...พี่อู๋โน้มรั้งคอผมเข้าจูบปาก
?พี่อู๋... พี่อู๋... อยู่ในห้องรึเปล่า? ไอ้ขวดเรียกอีก ตามด้วยเสียงเคาะประตูดังติดๆ
?เออ.. กูได้ยินแล้ว ไอ้ห่านี่เรียกอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน เดี๊ยะเถอะมึง มีไรก็ว่ามา?
?หลวงพ่อท่านให้รีบมาตาม อยากพบด่วน?
?มึงไปก่อน เดี๋ยวกูไป?
?เร็วๆเข้าคงมีเรื่องร้อน? ไอ้ขวดย้ำด้วยเสียงกังวล
"เออๆ กูรู้แล้ว มึงรีบไปพบท่านก่อน บอกว่ากูกำลังรีบมา" พี่อู๋ย้อนตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ไอ้ป้ออยู่รึเปล่า" ไอ้ขวดถามต่อ พี่อู๋รีบเอามือมาป้องปากผม
"มีอะไร" พี่อู๋ถามเสียงขุ่น
?เ-ป-ล่-า .. ตอนเดินมาสวนกับพี่ป็อก เขาบอกอย่าลืมถามหาไอ้ป้อว่ามันอยู่ด้วยรึเปล่า?
จากคำตอบของไอ้ขวด เล่นเอาเราถึงกับมองตากัน ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ต่างนิ่งคิดเท่าตน
เองจะเดาได้จากข้อมูลที่ต่างมี ไม่รู้ว่าพี่เขารู้อะไรคิดอย่างไรในเรื่องนี้ แต่ผมมีใจสังหรณ์ว่า
พี่ป็อกคงจะระแคะระคายการพบปะที่ผิดสังเกต ระหว่างพี่อู๋และผมอาทิตย์ก่อน
?ป้อไปซ้อมดนตรีที่ ร.ร. ยังไม่เจอะเลย ?มึงน่ะอย่าโอ้เอ้ ไปบอกหลวงพ่อก่อน? ตอบอย่าง
โกหกหน้าตาเฉย แถมยังยักคิ้วเจ้าชู้ให้ผมแผล็บหนึ่ง
เรายังคงนั่งหันหน้าเข้าหาเอาสองขาสลับสอดกัน พี่อู๋ดึงตัวผมกระเถิบให้เข้าชิด แล้วสวมกอด
ผมอย่างทะนุถนอม เชยคางผมขึ้นประทับจูบอย่างดูดดื่ม การกระทำเพียงแค่นี้ สร้างความรู้
สึกอบอุ่นให้กับหัวใจมากเหลือเกิน กระนั้นก็ดี ความขัดแย้งที่สวนทางกันระหว่างสองพฤติ
กรรมของพี่อู๋ก่อความสับสน ให้เกิดในความรู้สึกนึกคิดขึ้นด้วยเช่นกัน
รู้สึกในใจหนึ่งว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ชายแท้จะเกิดมาแอบรักชอบชายด้วยกัน พี่เขาไม่เคยเอ่ย
คารมหวานพรอดพร่ำเป็นนัยให้ฟังเลย มีแต่คำพูดตรงที่ชวนให้ผลุดคิดว่า ความกระหายหื่น
ตัณหาอยากเป็นแกนแห่งความสัมพันธ์เสียมากกว่า
อีกใจหนึ่งคิดให้ต่างไปว่า ในตัณหาหื่นร่านที่พี่เขาส่อแสดงออกมามันคงเป็นแค่เปลือก จริง
แล้วมีกิริยาที่อาจจะสะท้อนถึงความรู้สึกดีๆข้างในที่ซ่อนอยู่ ลองหวนนึกถึงทีท่าที่พี่เอาแสดง
ต่อเราในบ่ายนี่และอาทิตย์ก่อน ก็ชวนให้คิดดังว่านั้น
?ยามเมื่อแรกพบต่างโผเข้าสู่อ้อมกอด ?ความนุ่มนวลที่ต้องสัมผัส ?รอยประจูบที่ดูดดื่ม ?
ความอบอุ่นจากการแอบแนบซุกอก ?ความอ่อนหวานเอื้ออาทรที่มอบให้ ?แววตาลึกที่จ้อง
มองรับรู้ถึงความคิด ?และ ?ตาที่สื่ออ่านรู้ภาษาใจต่อกันในครู่ยามนั้น
ใช่...ดูเหมือนไม่มีข้อกังขาเลยว่า พี่อู๋มีใจให้ แต่ทำไม? พี่เขาไม่บอกกล่าวออกมาเล่า เป็นไป
ได้ไหม "คำรัก" ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าว แต่ถ้าไม่บอก? หากจะปักใจว่าพี่เขารักเราดุจดั่งเรา
รัก ก็แกรงว่าอาจจะหลงนึกทึกทักเอา ดีแต่คิดเข้าข้างตน และหากจะตัดสินชี้ขาดเสียเลย
ว่า พี่เขาไม่คิดมีใจพันผูกสมัครรักใคร่ให้เราแม้น้อยนิด มันก็ช่างไร้ความยุติธรรมต่อตัว
เอง เฮ่อ..นี่คือธรรมชาติของคนที่ริมีความรักผิดวิสัย นึกคิดสับสนไกวเหวี่ยงสุดขั้วทั้งสองข้าง
คงไม่แปลกดั่งผมได้ประสบเวลานี้
ความคิดมาสะดุดเมื่อได้ยินพี่อู๋แสร้งปรารภ
?วันนี้ป้อเป็นผัวพี่แล้ว? ฮือๆๆ...เย็ดเมียจนหีแหกไปหมด? เท่านั้นสองเราอุดปากหัวเราะก้าก
ด้วยคำขัน ผมผลักอกพี่อู๋ให้หงายล้ม ไม่วายเอามือมาดึงควยผม จำต้องล้มตัวตามไปนอนพาดบนตัว
?เด็กอะไรกระดอใหญ่เกินเด็ก? พี่เขาเอ่ยพร้อมกลั้วเสียงหัวเราะ
"ผู้ใหญ่อะไรกระโปกใหญ่เท่าม้า? ผมย้อนกลับ
พี่เขาเอามือแหย่จี๋เอวจนผมดิ้นบิดกระแด่วๆบนตัวพี่เขาหัวเราะร่า
พี่อู๋เอาแขนมาโอบแล้วจูบหน้าผากผม นอนถอนหายใจยาวชั่วครู่ ใบหน้าคุ่นคิดอาการคล้าย
ประวิงกาลเวลา ทั้งๆที่ผมไม่อยากให้จาก แต่จำเป็นต้องบอกเตือนให้พี่เขารีบกลับ เราลุกขึ้น
พร้อมๆกันรีบแต่งตัว
ผมดุนหลังพี่เขาเดินออกจากห้อง ก่อนจากผมกระซิบบอกว่า
"รีบกลับมานะ ... คราวนี้จะเอาเมียมาเป็นผัว"
?จริงนะๆผัวขา ดีใจจังจะมีเมียเด็ก? พี่อู๋ต่อคำ พร้อมเอามือมาตะปบเป้ากางแกงกุมทั้งไข่และ
ควยผมเขย่า ผมเอามือขยำตูดพี่เขาเล่นขณะแสร้งแกล้งเดินขาถ่างออกไป ก่อนย่างพ้นธรณี
ประตูหันมาเตือนผมให้กลับบ้านหาก 4 โมงแล้วไม่มา
ผมบอกกับตัวว่านี่จะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตจงจดจำวันนี้เอาไว้ ยากที่จะกำหนดให้มี
อีกในภายหน้า ?อยากให้โลกมันหยุดหมุนหยุดอยู่ตรงแค่นี้ ?ไม่มีกาลเวลาอีกต่อไป ผมแอบ
ยิ้มกับตนเองอย่างสุขใจ วันนี้ได้เชยชมทั่วร่างของหนุ่มงามอย่างไม่คาดฝัน ตราบเท่าที่ชายจะ
สมสู่กันได้ทางกาย อยากจะทึกทักเอาเองว่าพี่อู๋ได้ตกเป็นของผม ...แต่เมื่อใดเล่าผมจะได้หัวใจ
ทั้งดวงของพี่เขามาครอง
????
[ภายหลังมาทราบว่าหลวงพ่อท่านอาพาธต้องเข้าโรงพยาบาลกว่าอาทิตย์ พี่อู๋กับลูกศิษย์อื่นๆ
ช่วยผลัดเฝ้า มีญาติโยมรู้ข่าวมาเวียนเยี่ยมกันไม่ขาดสาย ที่มาไกลต่างใช้เรือนรับรอง(ห้อง
หอเรา)เป็นที่พำนัก]
ภายในสองอาทิตย์ที่ถัดมานั้น เราต่างไม่มีเวลาร่วมลงหอรักมาเย็ดกันเลย ยามใดที่คิดถึงพี่
เขา ผมได้แต่ชักว่าวบำบัดเงี่ยนรอวันจริง
อย่างไรเสียเราได้พบหน้าใกล้ชิดอยู่ทุกวัน ทุกๆเช้าพี่อู๋จะมารับปิ่นโตย่าจัดให้หลวงพ่อ ในช่วง
นั้นผมขออนุญาตแม่ ให้พี่เขาซ้อนมอเตอร์ไซค์ผมไป-กลับร.ร. จะได้กลับมาดูแลพระได้เร็ว
ขึ้น ผมคงจะบาปที่จิตคิดอกุศล อยากให้หลวงพ่อท่านอาพาธนานๆ
ถ้าจะหมายว่าการเย็ดตูดของชายคือการได้เสีย (ก่อนที่ตนเองจะถึงคราวเสียบริสุทธิ์ ผมได้
เป็นผัวของพี่อู๋ถึง 15 วัน) จำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ชัดมิเคยลืม เป็นวันอาทิตย์ ? ทุกคนที่บ้าน
จะไปเยี่ยมยายที่ชลบุรีทั้งวัน ผมอิดเอื้อนไม่ยอมไปขออยู่เฝ้าบ้านเตรียมสอบเลขในวันจันทร์ พี่
อู๋ก็รู้ดี หลังเที่ยงแสร้งมาส่งคืนปิ่นโตที่บ้าน ให้ไอ้ขวดดูแลหลวงพ่อแทน
เมื่อพี่อู๋เข้าในบ้าน ไม่ทันจะเก็บปิ่นโตให้เข้าที่ พี่เขาโถมจู่โจมเข้ากอดจูบ เอามือตะปบหมับที่
กระดอของผมที่เริ่มแข็งขอรับ พูดอย่างอารมณ์ขัน
"เมียคิดถึงควยผัวจัง" ผมพาพี่เขาไปที่ห้องนอน พี่อู๋มองกวาดตาไปรอบๆ
"ห้องป้อน่าอยู่นะ" ผมนึกเศร้าๆลึกในใจด้วยความสงสาร ถ้าแม่พี่เขายังไม่ตายคงจะมีชีวิตสุข
สบายกว่านี้ พี่อู๋มองเห็นกรอบรูปวางบนโต๊ะดูหนังสือ เดินตรงไปหยิบขึ้นมาดู
"หาอยู่เป็นเดือน หลบหนีมาอยู่นี่เอง"
ผมรู้สึกกระดากอายเป็นที่สุด เป็นรูปตัวพี่เขาที่ผมแอบขโมยมา เป็นภาพที่งามสง่าในท่าเงื้อ
เท้าเตะบอล มองเห็นกล้ามขาเป็นมัดๆ พี่อู๋นิ่งพิศเพ่งดูรูปถ่ายตัวเอง ครุ่นคิดอะไรสักพัก แล้ว
วางมันลง หันมามองผมซึ่งยืนหน้าเคอะๆเขิน มีพยานเห็นอย่างเด่นชัดไม่ต้องเค้นไต่ถาม พี่เขา
ได้อ่านรู้ความในใจของผมหมดทุกซอก "ต้องลงโทษให้หนัก ไอ้คนขี้ขโมย"
พี่อู๋ตรงเข้าผลักผมลงนอนขวางขาหย่อนห้อยลงข้างเตียง จับข้อมือทั้งสองดันแขนขึ้นขนานกัน
เหนือหัว ทิ้งตัวลงคร่อมทับเข้าประกบประทับจูบอย่างนิ่มนวล
ไหนๆเมื่อล่วงถึงการณ์นี้แล้ว คิดจะขอบอกกล่าวให้แจ้งชัด ความในใจให้พี่อู๋ทราบตรงๆจาก
ปาก ถึงความรู้สึกที่ก่อสุมอยู่ในอก อัดกลั้นเอาไว้มานานยากจะเก็บไว้
ในช่วงพี่เขาถอนริมฝีปากออกจากของผม เลือนหน้ามาจูบที่แก้ม ผมรวบรวมความกล้า
เคลียร์ลำคอกล่าวคำอย่างชัดเจน
"พี่อู๋ ? ป้อ ... ป้อรักพี่อู๋" เมื่อได้ยินพี่อู๋กดจมูกนิ่งตรงแก้มผมสักพัก ค่อยๆหันหน้ากลับมา
เอาตาประสาน แย้มยิ้มด้วยอ่อนโยน แล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงทุ้มกังวานหูว่า
"รู้มานานแล้ว" จูบปากผมแผ่วๆที่หนึ่งแล้วซุกหน้าเข้าไซ้ที่ต้นคอ
??หรือครับ? เสียงผมตอบรับอย่างแหบเบา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น