เช้าวันรุ่งขึ้นนายมาร์คจัดหารถไปส่งผมถึงที่บ้าน โดยให้ผมพักหนึ่งสัปดาห์อยู่กับแม่อย่างเต็มที่ นายมาร์คฝากเงินให้ผมนำมาให้แม่ใช้หลังจากที่ผมต้องกลับไปทำงานตามหน้าที่ต่อถึงห้าแสนบาท นายมาร์คบอกว่าเป็นค่าตอบแทนที่ผมไม่เคยเรียกร้องอะไร ใด ๆ จากเค้าเลยแม้ผมจะเป็นทาสเค้าก็ตาม นอกจากนั้นนายมาร์คยังบอกผมอีกว่า
นายมาร์ค : ภรรยาฉันรักนายมากนะ เค้าบอกว่านายไม่เคยแตะต้องของมีค่าอะไรเลย และไม่เคยแม้แต่จะถามด้วยซ้ำ เค้าบอกว่าเธอเป็นคนซื่อสัตย์มาก อยากได้นายมาร่วมงานมากกว่าจะเป็นทาสกันไปนาน ๆ
ผมก็เริ่มรักนายมาร์คและภรรยาแล้ว เพราะตลอดเวลาที่ได้อยู่กับพวกเค้าผมมีความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวมากกว่าจะเป็นนาย กับทาสมากกว่า
ตลอดทางผมตื่นเต้นมาก ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ในชีวิตทาสของผมอีกแล้ว ที่กำลังนั่งรถไปหาแม่จริง ๆคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอด ถ้าผมไม่ยอมรับของขวัญวันเกิดสิบเจ็ดปีของผม ซึ่งเป็นของขวัญชิ้นแรกของอาเพิ่ม ชีวิตทาสผมจึงเริ่มขึ้นโดยที่ผมไม่มีสิทธิเลือกเลย แล้วชีวิตตอนนี้ผมจะเป็นอย่างไร ผมมาถึงบ้านใกล้เที่ยงแล้ว หลังจากลงจากรถผมให้คนขับกลับไปก่อนแล้วจะแจ้งให้มารับอีกทีภายในเจ็ดวัน
ผมก้าวเข้าบ้านอย่างระวังเพราะไม่แน่ใจว่าแม่ยังหลับอยู่หรือเปล่า และผมก็เปลี่ยนไปมากแล้วด้วย กลัวแม่จะช๊อคมากกว่าดีใจที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน บ้านดูเล็กไปมากจากที่ผมเคยอยู่ หรือตัวผมใหญ่ขึ้นมาก แต่ยังคงความอบอุ่นอยู่เสมอ
ผมเดินมาเกือบจะถึงหลังบ้านก็เห็นแม่นอนอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียบหลังบ้าน ผมกลัวแม่ตกใจจึงเคาะข้างฝาเป็นสัญญาณก่อน
แม่มองมาที่ผม ตกใจเล็กน้อย แล้วไม่แน่ใจว่าผมเป็นใคร เพราะผมเปลี่ยนไปมากกับเวลาสองปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา
จนผมต้องเรียกแม่ แม่จึงจำเสียงผมได้ แม่เงียบไปนานมาก น้ำตาเอ่อร้นดวงตาก่อนจะพูดว่า
แม่ : ต้อม ๆ กลับมาแล้ว แม่รอวันนี้มาตลอดเลย
ต้อม : แม่ ต้อมขอโทษ ที่ต้องทิ้งแม่ไป แม่อภัยให้ต้อมนะครับ
แม่ : แม่ไม่เคยโกรธต้อมเลย แม่รอต้อมกลับมาทุกวัน รอจะมาอยู่ด้วยกันอย่างที่ต้อมขอร้องแม่ไง ไม่มีอาเพิ่ม ไม่มีใครทั้งนั้น แม่สัญญา ว่าต่อจากนี้ไป จะมีแค่เราสองคนเท่านั้น
ต้อม : ต้อมกลับมาแล้วครับ และต่อไปนี้ต้อมสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังหรือเสียใจอีกต่อไปด้วยครับ
ผมนั่งคุยกับแม่อย่างไม่สนใจเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว แม่สำรวจรูปร่างผมว่าผมรูปร่างเป็นผู้ใหญ่ และตัวใหญ่มาก แต่กลับไม่ถามผมเลยว่าไปหายไปไหน และทำอะไรมาตลอดสองปีกว่า ๆ นี้ ให้ผมต้องอึดอัดเลย
ผมถามความเป็นอยู่ของแม่ จึงรู้ว่าอาเพิ่ม ไม่ผิดสัญญากับผมเลย เพราะอาเพิ่มดูแลแม่ผมเป็นอย่างดี เหมือนญาติ หรือพี่ชายดูแลน้องสาวเลย จนผมรู้สึกผิดที่ชกอาเพิ่มไปเมื่อวานนี้
ผมใช้ชีวิตอย่างที่ผมต้องการมาตลอดเกือบสามปี โหยหาต้องการให้มันมีวันนี้ให้ได้ในความฝันผม ผมก็ได้มันกลับมาแล้ว ถึงจะเป็นระยะเวลาที่น้อยนิดก็ตาม เราสองแม่ลูกกลับมาใช้ชีวิตเหมือนก่อน ก่อนที่จะมีอาเพิ่มเดินเข้ามาชีวิตพวกเราสองคน
แม่มีความสุขมากขึ้น สุขภาพดีขึ้นตามลำดับ และแม่เล่าให้ผมฟังว่าหลังจากที่ผมหายไป อาเพิ่มก็ยังคงปฏิบัติตัวกับแม่ดีเหมือนเดิม บางครั้งอาเพิ่มก็บ่นคิดถึงผมให้แม่ฟังบ่อย ๆ และชวนแม่เที่ยวจะได้ไม่คิดถึงผมทั้งคู่
ผมแปลกใจมากที่อาเพิ่มไม่ทอดทิ้งแม่ผม ทั้ง ๆ ที่ไม่มีผมเป็นทาสแล้วก็ตาม แถมยังจะออกค่าใช้จ่ายทั้งค่ารักษาพยาบาล การกินอยู่ที่บ้านเก่าเราของแม่จนทุกวันนี้
ตลอดเวลาที่ผมกลับมาอยู่กับแม่ ผมต้องใส่เสื้อผ้าตลอดเวลาไม่อยากให้แม่เห็นรอยสักเก่าที่ทำให้เราต้องพรากจากกัน และรอยสักใหม่ที่ผมทำเอง เพราะกลัวแม่จะเสียใจ ถึงแม้แม่อยากจะดูรอยสัก แถมยังถามที่มาว่าทำไมผมถึงเลือกสักเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษ และมันแปลว่าอะไร ผมเพียงแต่ตอบว่าเป็นคำแสลงของวัยรุ่น ทั่วไปเท่านั้น จนแม่ไม่สนใจไปเอง
และถ้าผมถอดเสื้อให้แม่เห็น นอกจากรอยสักแล้ว ยังมีรอยแผลเป็น รอยแส้ตามร่างกายผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้แม่ฟังได้อย่างไร
ผมต้องโกหกแม่เพื่อความสบายใจของผม และไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วงผมอีก ผมบอกแม่ว่าตลอดเวลาที่ผมหายไปผมไปทำงาน ที่สุจริต ไม่ผิดกฎหมาย และไม่ได้เกี่ยวข้องกับยาเสพติดอย่างเด็ดขาด ซึ่งแม่ก็สบายใจมากขึ้น และยิ่งเห็นผมรูปร่างแข็งแรงมาก คงไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอย่างแน่นอน
จนวันนี้เป็นวันสุดท้าย ผมต้องร่ำลาแม่แล้วฝากเงินให้แม่ไว้ใช้ ทั้งหมด ซึ่งแม่ตกใจกับจำนวนเงินที่มากขนาดนั้น แต่ผมก็บอกว่าเป็นน้ำพักน้ำแรงของผมเอง แม่จึงเก็บไว้ แล้วสัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมและส่งเงินให้แม่อย่างต่อเนื่องไม่หายเงียบไปอีกแล้ว
ผมเรียกคนขับรถให้มารับที่บ้าน แต่ก่อนจะกลับไปหานายมาร์ค ผมขอให้คนรถขับเข้าไปในเมืองเพื่อแวะหาอาเพิ่มที่ร้าน หรือนรกขุมแรกที่ผมเคยอยู่มาก่อน เพื่อขอบคุณที่ทำตามสัญญาในการดูแลแม่ผม พร้อมทั้งขอโทษที่ผมชกเค้าไปเมื่อสัปดาห์ก่อน
อาเพิ่มน่าจะอยู่บ้านเพราะผมเข้าไปก็เย็น เกือบค่ำแล้ว คนงานกลับกันหมดแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปในห้องทำงานแก ซึ่งก็พบแกนั่งทำงานอยู่คนเดียวจริง ๆ เมื่อแกเงยหน้ามองมาที่ผม แกตกใจมากนึกว่าผมจะเข้ามาทำร้ายแกอีก
ต้อม : หวัดดีครับอาเพิ่ม ต้อมเองครับ วันนี้ผมจะมาลาและจะมาขอบคุณอาเพิ่มที่ดูแลแม่ผมอย่างดีมาตลอดที่ผมไม่อยู่ ไม่คิดว่าอาเพิ่มจะมีส่วนดี รักษาสัญญา มีความจริงใจกับผมด้วย และผมต้องกราบขอโทษที่ทำร้ายอาเพิ่มไปเมื่อวันนั้นด้วยครับ หวังว่าคงไม่โกรธผมนะครับ
อาเพิ่ม : ต้อมไม่ต้องขอโทษอาหรอก เป็นอา ๆ ก็ทำอย่างต้อมนะแหละ แม่ทั้งคน ต้องรักและห่วงมากทุกคนอยู่แล้ว และแม่ต้อมอาก็รักเหมือนน้องสาวอยู่แล้ว ยิ่งได้ดูแลกัน ก็ยิ่งรัก และเป็นห่วงมากขึ้น แล้วต้อมเจอแม่เค้าหรือยังล่ะ
ต้อม : ผมอยู่กับแม่มาเกือบอาทิตย์แล้วครับ วันนี้ผมต้องกลับไปอยู่กับนายมาร์คแล้ว และต้องบินไปอเมริกาเพื่อทำงานต่อทันที
อาเพิ่ม : หา จริงเหรอ เราจะได้เจอกันอีกไหมเนี่ย อาคิดถึงต้อมทุกวันเลยนะ นับตั้งแต่ขายต้อมไป อาไม่มีจิตใจหาทาสไปให้นายมาร์คอีกเลย เพราะอาคิดอยู่เสมอว่าอาทำผิดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตที่ขายต้อมให้กับนายมาร์คไป อากินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเดือนเลยนะ อาตัดใจจากต้อมไม่ได้จริง ๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อาจะไม่มีวันขายต้อมไปเด็ดขาด พวกเราจะได้อยู่ร่วมกันสามคนไม่พรากจากกันไป
ต้อม : อย่าคิดมากไปเลยครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ผมเป็นคนของนายมาร์คแล้ว ผมต้องทำงานและต้องเป็นทาสเค้าไปตลอดแล้วล่ะครับ แต่ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนอาเพิ่มอีกได้ไหมครับ
อาเพิ่ม : ได้ทุกอย่างต้อม อายินดีเพื่อถ่ายโทษที่อาทำไว้กับต้อม
ต้อม : ผมอยากจะฝากแม่กับอาเพิ่มช่วงที่ผมไม่อยู่ ผมไม่อยากทิ้งแกไว้คนเดียว อยากให้อาหมั่นไปดูแลแม่ผมจะได้ไหมครับ ส่วนค่าใช้จ่าย ต่อไปนี้ผมจะส่งมาให้แม่เป็นประจำ ไม่ต้องรบกวนอาเพิ่มอีกต่อไปแล้ว เพียงแต่ช่วยพาแม่ผมไปรักษาพยาบาล ถ้าแกเกิดป่วยเป็นอะไรไปครับ
อาเพิ่ม : ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น มันเป็นหน้าที่อาอยู่แล้ว ถึงต้อมไม่ฝากอา อาก็ต้องดูแลแม่ต้อมเหมือนเดิม เหมือนเป็นญาติกัน ต้อมวางใจได้
ต้อม : ผมขอบคุณอามากนะครับ
ผมนิ่งอยู่พักใหญ่ มองหน้าอาเพิ่มก่อนที่ผมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วถอดเสื้อออก ยื่นแขนสองข้างให้อาเพิ่ม เหมือนจะให้แกใส่กุญแจมือผมอีกครั้งเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งอาเพิ่มตกใจมากที่เห็นผมทำเช่นนี้
ต้อม : ก่อนผมจะจากไป ร่างกายนี้เป็นของอาแล้วครับ อาอยากจะทำอะไรกับมัน หรืออยากจะทรมานมันเหมือนวันก่อน ๆ ที่อาต้องการเชิญเลยครับ ผมพร้อมแล้ว
อาเพิ่ม : ต้อม (อุทาน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น