บทแรก กว่าจะได้มาซึ่ง ลูกชาย
ตัวผมเองก็อยากจะสัมผัสความรู้สึกของการเป็นพ่อคนกับเขาบ้าง ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่สามารถที่จะมีลูกกับผู้หญิงได้ ผมจึงไปติดต่อที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง หลังจากได้พูดคุยระเบียบการต่าง ๆ จากเจ้าหน้าที่ของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้แล้ว เธอจึงพาผมไปเดินดูสภาพแวดล้อมและชีวิตการเป็นอยู่ของเด็ก ๆ จากที่เดินดูไปเรื่อย ๆ ด้วยความสนใจ เธอถามผมว่าสนใจเด็กคนไหนเป็นพิเศษมั้ย และผมก็มาสะดุดตากับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุไม่น่าจะเกิน 8 ขวบ นั่งอยู่คนเดียวท่าทางเงียบขรึม
ผม : ผมรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนั้น ผมอยากจะอุปการะเด็กคนนั้นได้มั้ยครับ
เจ้าหน้าที่ : ได้สิคะ เด็กคนนี้ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เป็นเด็กเก็บกดน่าสงสารน่าสงสารมากค่ะ แม่ของมันทิ้งมัน
ไปอยู่กับผัวใหม่ตั้งแต่มันยังตัวเล็กๆ ให้อยู่กับพ่อของมัน พ่อมันก็แค้นแม่ของมันมาก ก็เลยมาระบายความแค้นกับลูก ๆ ของมันเอง
ผม : กับลูก ๆ เหรอคับ แสดงว่าเค้ามีพี่น้องด้วยเหรอคับ
เจ้าหน้าที่ : ค่ะ เค้ามีพี่ชายอยู่อีกคน 12 ขวบแล้ว นั่นไงคะเล่นบอลอยู่กับเด็กคนอื่น ๆ มันสองพี่น้องโดนพ่อของมันเอง ทั้งทุบตี ทั้งโดนเฆี่ยนทารุณสารพัด พี่ชายของมันก็ปกป้องน้องชายจากการทุบตี จนวันนึงพี่มันเอาขวดเหล้าฟาดหัวพ่อมันจนสลบ และคนแถวนั้นก็ได้ช่วยเหลือเด็ก 2 คนนี้เอาไว้ แล้วแจ้งมาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเรานี่ล่ะค่ะ
: ถ้าคุณต้องการจะอุปการะเด็กคนนี้ เดี๋ยวทางเราจะดำเนินการให้ค่ะ คุณจะรับพี่ชายเขาไปอุปการระด้วยอีกสักคนไหมคะ เพราะพี่น้องคู่นี้เขาไม่เคยห่างกันเลยนะคะ
ผม : ไม่ล่ะครับ ผมเองมีทุนทรัพย์ไม่มากพอที่จะรับอุปการะได้ทั้ง 2 คน ผมขออุปการะเฉพาะคนน้องแล้วกัน
เจ้าหน้าที่ : ตกลงค่ะ เดี๋ยวทางเราจะดำเนินการเกี่ยวกับเอกสารต่าง ๆ ให้เรียบร้อยแล้วจะติดต่อคุณกลับไปอีทีนะคะ
ผม : ขอบคุณมากครับ แล้วผมจะรอครับ
ผมหันกลับไปมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อครับ เด็กคนนั้นหันมองมาทางผมพอดี และผมก็โบกมือให้เค้าก่อนจะเดินทางกลับ จากนั้นมาระยะเวลาประมาณเกือบสัปดาห์ ทางสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ติดต่อกลับมา ให้ผมไปรับตัวเด็กที่ผมขออุปการะ ซึ่งผมตื่นเต้นและดีใจมากครับ
และวันที่ผมรอคอยวันนี้ก็มาถึง ผมกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกครั้งตามที่เจ้าหน้าที่เขานัดไว้ ผมนั่งรออยู่ในห้องรับรองแขกด้วยความตื่นเต้นครับ ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไรถ้าได้เจอกับเค้า
เจ้าหน้าที่ : มาแล้วค่ะ เด็กคนนี้ชื่อขุนนะคะ เอ้า! ไหว้คุณพ่อสิจ๊ะ
ขุน : ผมไม่ไหว้ ผมไม่อยากมีพ่อ ผมเกลียดพ่อ ผมไม่อยากมีพ่อ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น
เจ้าหน้าที่ : อย่าดื้อสิขุน หนูจะได้มีชีวิตใหม่ที่ดีมีอนาคตที่ดีนะลูก
ขุน : ผมไม่ไป ๆ ๆ
ขุนวิ่งร้องไห้ออกไปจากห้อง ผมเห็นดังนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก เจ้าหน้าที่ก็วิ่งตามขุนออกไป ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ ในใจมันสับสนไปหมด แต่ก็เดินตามเขาออกไป เห็นขุนเค้าวิ่งไปหาพี่ชายเค้าร้องห่มร้องไห้น่าสงสารมากครับ รู้สึกบาปจริง ๆ คับที่ต้องพรากพี่พรากน้องเขาออกจากกัน เจ้าหน้าที่ก็กำลังกล่อมเจ้าขุนให้ยอมไปกับผมให้ได้ ผมจึงกลับไปนั่งรอที่ห้องเดิม แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับขุนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
เจ้าหน้าที่ : ขุน ไปนั่งข้าง ๆ คุณพ่อสิลูก
ผม : ไปอยู่กับพ่อนะลูก พ่อจะเลี้ยงดูหนูให้ดีที่สุดเลยนะ
ขุน : ผมไม่อยากไป ผมจะอยู่กับพี่สิทพี่ชายของผม
ผม : ถ้าขุนคิดถึงพี่เค้า เดี๋ยวพ่อจะพาลูกมาเยี่ยมพี่ชายของลูกก็ได้นี่ ไปอยู่กับพ่อนะ
แล้วผมก็พาขุนไปที่รถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่ทางศูนย์ให้มา ขุนเองก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ไม่นานพี่ชายของขุนก็วิ่งมาร้องไห้ไม่หยุด แต่ก็ถูกห้ามโดยเหล่าเจ้าหน้าที่ที่มาส่ง ผมรู้สึกสะเทือนใจมากไม่น้อยไปกว่าขุนเลย สองพี่น้องต้องจากพรากกันเพราะผม พี่ชายของขุนยังคงดิ้นรนจะเข้ามาหาน้องชาย แต่เจ้าหน้าที่ก็จับขุนนั่งในรถแล้วปิดประตู ก่อนที่ผมกำลังจะปิดประตูรถ ผมหันไปมองพี่ชายของขุน สายตาของเขาโกรธแค้นผมมาก ผมรู้สึกได้ แล้วผมก็ขับรถออกไปพร้อมขุนลูกชายของผม ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะยอมรับในตัวผม ซึ่งผมก็หวังว่าจะต้องมีวันนั้น
และแล้ววันเวลาต่อมา 6 ปีก็ผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น