ในลานออกำลังกาย
ทุกคนมากันพร้อมหน้ายกเว้นเหนือฟ้าคนเดียวที่หายไป จนครูชัยถาม “เอ...หายไป 1 คน เพิร์ทไปตามมันมาหน่อย มัวทำอะไรอยุ่” เพิร์ทเตรียมลุกขึ้น แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เพราะเหนือฟ้าเดินมาพอดี แต่ภาพที่ทุกคนเห็นสร้างความสงสัยไม่น้อย เพราะเหนือฟ้ามาในภาพที่ท่อนบนไม่สวมใส่อะไร เผยให้เห็นถึงกล้ามอกที่ชัดอย่างนายแบบดังๆ และหัวนมสีชมพูประหนึ่งว่ายังไม่เคยมีใครได้ดูดมัน
ส่วนท่อนล่างมีผ้าขนหนูสีขาวพันไว้รอบเอว แต่กระนั้น “ส่วนนั้น” ก็ยังเห็นเป็นรูปร่างผ่านผ้าขนหนู กะประมาณคร่าวๆ น่าจะยาวเกือบๆ 8 นิ้ว ที่สำคัญคือขนาดที่คำนวนจากสายตานี้คือตอนที่ยังไม่แข็งตัว
“ชื่อเหนือฟ้าใช่ไหม? ทำไมออกมาในสภาพแบบนี้!?!?!” ครูชัยถาม
“ครูครับ ผมขอโทษครับ พ...พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยครับ” เอ้าเทียนในนามเหนือฟ้าตอบ
“เกิดเรื่อง? เกิดเรื่องอะไร” ครูชัยถาม ท่ามกลางความสงสัยของเด็กๆ คนอื่นๆ
“ครูครับ ในระหว่างที่ผมกำลังเข้าห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น ผมถอดกางเกงในพาดไว้กับที่แขวนตรงประตู หันมาอีกทีก็เห็นมีมือดีล้วงเข้ามาหยิบกางเกงในผมไปแล้วครับ” เหนือฟ้ายังคงพูดต่อ
“กางเกงในของผมสีขาว คาดลายสีเทา ขอบเงิน ยี่ห้อXXX ครับ” เหนือฟ้าชี้แจ้ง
“เข้าใจละ มีคนขโมยกางเกงในของนายไป ทำให้ต้องมาในชุดแบบนี้สินะ” ครูชัยพูด
“ใช่ครับ เพราะไม่มีกางเกงในผมเลยไม่กล้าเปลี่ยนชุด ที่สำคัญยังหาตัวคนร้ายไม่ได้เลยนะครับ แบบนี้ผมว่าน่าจะมีพวก “โรคจิต” อยู่ที่นี่แน่ๆ”
“เป็นไปไม่ได้ ที่นี่มีแต่ครูและพวกเธอ ไม่มีคนนอกแน่นอน” ครูชัยเสริม
“แล้วถ้าเป็นคนในละครับ?” เหนือฟ้าพูดพลางทำหน้าตาสงสัย ใช้นิ้วลูบปลายคาง
“ถ้าไม่มีคนนอกจริงๆ ผมขออนุญาตให้ทุกคนเปิดกระเป๋าตัวเองออกมาได้ไหมครับ? ผมก็แค่ต้องการกางเกงในของผมคืนก็เท่านั้น” เหนือฟ้ายังเล่นละครต่อตามประสาจิ้งจอกหนุ่มเจ้าเล่ห์
“เห้ออ วันแรกก็เป็นเรื่องซะแล้ว เอาล่ะทุกคน! เปิดกระเป๋าเป้ตัวเองออกมาดูทีละคน” ครูชัยพูดอย่างหัวเสีย
นักเรียนแต่ละคนถูกตรวจสอบกระเป๋ามาเรื่อยๆ ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ จนกระทั่งมาถึงเพิร์ท “เปิดกระเป๋าให้ครูดูหน่อยสิเพิร์ท” ครูชัยบอกอย่างเซงๆ
เพิร์ทไม่รู้ว่าเหนือฟ้าเป็นบ้าอะไร แต่เขาก็ยอมเปิดกระเป๋าออกแต่โดยดี ทันใดนั้นหน้าของเพิร์ทก็ถอดสี ซีด และตกใจอย่างถึงที่สุด เพราะภายในกระเป๋าของเขามีกางเกงในสีขาว ลายสีเทา ขอบสีเงิน เหมือนที่เหนือฟ้าพูดไว้ทุกอย่าง
ครูชัยมือสั่นค่อยๆ หยิบกางเกงในตัวนั้นออกมา ท่ามกลางสายตาของหลายคนในที่แห่งนั้น สายตาที่เริ่มไม่เชื่อมั่น สายตาที่ดูแปลกๆ บ้างก็แสดงความรังเกียจออกมา
“นั่นกางเกงในผมนี่!!! ขอบคุณอาจารย์มากครับ นึกว่าจะหาไม่เจอเสียแล้ว” เหนือฟ้าทำท่าดีใจยกใหญ่
ครูชัยหันมามองเพิร์ทด้วยสายตาผิดหวัง “ทำไมแกถึงทำแบบนี้ ขโมยกางเกงในคนอื่นทำไม”
“ป่าวนะครับครู ผมไม่ได้ขโมยกางเกงในของมัน มันโกหก! อย่าไปเชื่อมัน!” เพิร์ทโวยวาย
“หลักฐานก็คาอยู่ในกระเป๋าแบบนี้นายจะว่ายังไง?” ครูชัยถาม พลางเหลือบไปเห็นบางอย่างในกระเป๋าของเพิร์ท เป็นหนังสือโป๊ชายชาย ที่มีแต่ภาพควญกับตูด ดูทุเรศทุรัง
“อย่าบอกนะว่าความจริงแล้วนายเองก็...เป็นพวก..” นักเรียนอีกคนเสริม
“พวกมึงมันบ้าไปกันใหญ่แล้ว กูเป็นผู้ชายแท้ กูไม่ได้ขโมยกางเกงในมัน มันโกหกทั้งนั้น มันไม่มีกางเกงในใส่สักตัวในบ้าน กูกำจัดออกไปกับมือตัวเอง ตัวนี้ไม่ใช่ของมันแน่นอน เชื่อผมนะครู!!!!!!” เพิร์ทเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
เหนือฟ้าพูดอย่างน่าสงสาร “จริงๆ ครับครู ที่เพิร์ทพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ ผมอาศัยอยู่ที่บ้านเดียวกับเขา เขาไม่ให้ผมใส่กางเกงในสักตัวเดียว โชคดีที่ก่อนมาขออาศัย ผมใส่กางเกงในติดตัวมาด้วย ก็คือตัวนั้นแหละครับ” พลางชี้นิ้วไปที่กางเกงในสีขาว
“ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพิร์ทถึงเอากางเกงในของผมไปทิ้งจนหมด จนกระทั่งวันนี้ วันที่พวกเราเห็นแล้วว่าเพิร์ทมีหนังสือโป๊เกย์อยู่ในกระเป๋า มันชัดเจนแล้วครับว่าทำไมเขาถึงทำกับผมแบบนี้” เหนือฟ้ายังพูดต่อ
ทุกคนหันกลับไปมองเพิร์ทด้วยแววตารังเกียจ แบบเดียวกับที่ภีตเคยถูกมองมาก่อน เพิร์ทลุกลี้ลุกลน “ไอ้นิค มึงเป็นพยานให้กูหน่อย ว่ากูไม่ได้เป็นเกย์ มึงเป็นเพื่อนกู มึงรู้ดีที่สุด มึงบอกพวกมันไปสิว่ากูเป็นผู้ชายแท้”
ทุกคนหันมามองทางไอ้นิคที่ตอนนี้นั่งเงียบๆ แต่หน้าแดงเหมือนเลือดสูบฉีด แต่ยังไม่น่าตกใจเท่ากับที่ทุกคนเห็นเป้ากางเกงวอร์มของไอ้นิตที่ตั้งโด่ ดันกางเกงออกมาเป็นแท่ง
“นี่มึงควญแข็งหรอไอ้นิคคคคคคค” เพิร์ทตาค้างแทบเสียสติ
มีเพียงคำพูดเบาๆ หลุดออกมาจากปากของเหนือฟ้า “ก็-ไม่-รู้-สิ-นะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น